परतीची वरात Partichi Varaat

[rajsharma]

डोळ्यासमोर तिच्या नितंबांचे उन्नत उभार त्या अंधुक प्रकाशातही स्पष्ट दिसत होते... दोघांनाही त्या अंधुक प्रकाशाचा सराब झाला होता.... अधूनमधून लहानमोठ्या स्टेशनवरील दिव्यांचा प्रकाश क्षणभर तरी का होईना कूप उजळून टाकत होता... दोन्ही हात खाली आणत त्याने तिच्या नितंबांच्या उत्तुंग शिखरावर टेकवले तशी तिच्या तोंडून सुस्कारे निघू लागले... आपल्या दातांमध्ये दोन्ही ओठांना घट्ट दाबून ती त्या सुस्कायांना दाबण्याचा प्रयत्न करू लागली पण काही वेळाने ते तिला असहनीय झाले... त्याचे कारणही तसेच होते... आपला चेहरा खाली आणत तो तिच्या नितंबांना हळूहळू चावे घेत त्यांना आपल्या पंजांनी दाबू दाबू लागला.


"स्स्स्स्स ... आईईईई गं... उम्म्ह्ह ह्ह..." च्या सिल्कारांसह ती ओरडली तसा त्याने तिच्या कंबरेला थोडेसे वर उचलत आपला लंड पुच्चीवर सेट केला आणि हळुवारपणे धक्के देत आत सारू लागला...
हा हा म्हणता अख्खाच्या अख्खा लंड पुच्चीत गेल्यावर तो तिच्या पाठीवर स्वार होत तिला झवू लागला... पाठीवर हलके चावे घेत त्या धक्क्यांत हळूहळू बाद करू लागला. आपल्या सोयीसाठी तिने नितंब हलकेसे बर केले... तशी त्याला हवी ती पोजिशन मिळाली... तिच्या हुशारीवर खुश होत त्याने आपली मान खाली नेत तिच्या कानाच्या पाळीला हलके हलके चाबू लागला... कानाच्या पाळीवरील त्याच्या ओठांच्या आणि जिभेच्या स्पर्शाने तर ती जणू बेडी झाली. तिच्या तोंडातून निघणाऱ्या सिल्कारांत
अजून बाढ झाली.
त्याच्या धक्क्यांत आता चांगलीच बाढ झाली होती. तीसुद्धा चेहरा बर करून मागे वळत त्याच्या ओठांवर चुंबने घेऊ लागली... मध्येच आपली जीभ त्याच्या तोंडात सारत त्याला उत्साहित करू लागली. दोघांच्याही तोंडून निघणाऱ्या सुस्कारांनी केबिन भरून निघाली. रुळावर धावणाऱ्या ट्रेनच्या आवाजात त्यांचे सित्कारही मिसळू लागले... ट्रेनच्या वाढत्या वेगासह त्याच्या धक्क्याचा वेगही वाढू लागला.....
अचानक ट्रेनच्या खडखडीत बाढ झाली. ट्रेन बहुतेक एखाद्या नदीच्या पुलावरून जात असावी... त्या खडखडणाया आवाजासह त्याचे धक्केसुद्धा कमालीचे वाढले... तिच्या नितंबांना चिवडत तो तिच्या पाठीवर चुंबने घेत तिच्या खांद्यावर चाबेसुद्धा घेऊ लागला... जणू उद्या काही मिळणारच नाही अशा आवेशात तो तिला झवू लागला... दोघेही उत्तेजनेच्या चरम बिंदूजवळ पोहोचले तसे त्यांचे सित्कारही चांगलेच बाढले... त्याचे धक्के जणू ट्रेनच्या वेगाशी प्रतिस्पर्धा करतात की काय असे भासू लागले... आणि शेवटच्या काही वेगवान धक्क्यांसह गरमागरम वीर्याचे फब्बारे तिच्या पुच्चीत सोडत तो शांत झाला...

दोघांचेही श्वास हळूहळू शांत होऊ लागले. तो अजनूही तिच्या पाठीवर पहुडला होता... काही मिनिटांआधी तिच्या पुच्चीत तांडव करणारा त्याचा लंड आता शांत होऊन बाहेर पडला होता... तिच्या पुच्चीतून निघणारा मिश्च रस बर्थवर जमा होऊ लागला. बेधुंद क्षणांनी तिचे मन भरून गेले... डोळ्यातील झोप कधीच उडून फुर्र झाली होती पण त्या झवाझवीच्या थकव्याने मात्र निद्राराणी परत तिला आपल्या कुशीत घ्यायला येऊ लागली.

[rajsharma]

"कपडे घालून झोप... ट्रेन वेळेवर पोहोचेल..." म्हणत तो उभा झाला आणि आपले कपडे घालून कूपबाहेर निघून गेला...
बहुतेक टॉयलेटला गेला असावा.... मनात भविष्याच्या सुखाची चाहूल आणि चेहऱ्यावर लज्जेची छटा... ती आपल्या आई-वडिलांच्या पसंतीवर जाम खुश होती... चेहरा अजूनही स्पष्टपणे पाहिला नसला तरी आताच मिळालेल्या सुखाने तिला तो मनोमन आवडला होता... कपडे जशेच्या तसे घालून ती आपल्या बर्थबर झोपली.
"चोर .. चोर चोर... अगं माझे सगळे दागिने नेले. ."
"भेटवस्तू सुद्धा नेल्या. "
"अरे माझे बूट पण नेले..."
"कपड्यांच्या सुटकेसही गायब आहेत..."
"सुनबाई... रुपेश... दार उघड..."
दारावर एकच कल्ला सुरु होता...त्या कल्यानेच तिची झोपमोड झाले... ती उठली तशी पुच्चीतून रात्रीच्या झवाझवीच्या वेदनेची गोड सणक मांड्यांमध्ये जाणवली... बाहेर अजूनही अंधार होता... ट्रेन आपल्या गतीने धावत होती... मोबाईलमध्ये साडेपाच वाजत होते... म्हणजे भोपाळ यायला अजून अर्धा तास वेळ होता. डोक्यारील चुनरीचे पदर निट करत तिने कूपचे दार उघडले... तसं पाहता कूपचे दार केवळ टेकवले होते. पण बाहेरच्यांना ते माहित नसावे.
"तू... तू...ठीक आहेस ना सुनबाई ?... रुपेश कुठे आहे? " आत येताच सासूने विचारले, "... अगं चोरी झाली आपल्या सामानाची... तुझ्या बापाने दिलेल्या सगळ्या वस्तू घेऊन पळाला तो. कोणत्या घडीस तुला सून बनवायचे ठरवले माहित नाही..."

"अगं त्यात तिची काय चूक?..." सासरे म्हणाले
"तुम्ही गप्प बस हो... बघा हिच्या अंगावरचे दागिनेही घेऊन पळाला" तिच्या गळ्याकडे पाहत ती म्हणाली.
"." ती अजूनही गप्पच होती.
"आईं... आई... तो नवरदेवाच्या वेषात होता म्हणे.." कूपमध्ये येत तिची नणद बोलली
"अगं बाई... मग रुपेश कुठे गेला?.." सासू रडवेल्या सुरात म्हणाली.
"हा आहे... बेशुद्ध आहे टॉयलेटमध्ये... रुपेश उठ... रुपेश.. " नणंदेचा नवरा म्हणाला
थोड्याच वेळात दोघेही आत आले. नवरदेव केवळ एका चड्डीवर उभा होता... अंगावर मारण्याचा जख्मासुद्धा होत्या. चेहरा क्लिनशेव्ह होता आणि डोक्यावरील केसं अगदी छोटी... पण रात्रीचा तो... त्याची ट्रिम केलेली दाढी... मानेपर्यन्त वाढलेले केस... पिळदार छाती आणि... आणि कंबरेखालील त्याचे पुरुषत्व... तिने आपल्या नबयाकडे पाहिले... आज पहिल्यांदाच.
"बाई बाई... कशी दळभद्री ग तू... लग्नाच्या पहिल्या दिवशीच असे दिवस?..." सासूचे रडगाणे सुरु झाले.
"ओ... नवरदेवाची माय..हे बघ तुझ्या सुनेचं डोक... सगळे दागिने व्यवस्थित आहेत." सासऱ्यांनी तिच्या उशीखालून गाठोडं काढून त्याला सोडत म्हटलं, "... हुशार आहे सून तुझी... तुझ्यासारखी वेंधळी नाही... सगळे दागिने लपवून ठेवले होते उशीखाली..."
सगळेजण त्या गाठोड्यातील दागिन्यांकडे पाहू लागले... आणि आश्चर्याने ती सुद्धा!! . तिच्या अंगावरील त्याने उतरवलेला एकूण एक दागिना अगदी व्यवस्थित गुंडाळून त्या गाठोड्यात ठेवला होता. आणि गाठोडसुद्धा तिच्या बॅगमधून काढलेल्या लाल कापडाचं बनवलं होतं त्याने
कोण होता तो?... शेवटी चोरच ना...हो चोरच... तिचे हृदय चोरणारा चोर... परतीच्या वरातीत तिच्यासोबत रत होऊन जीवनभराची आठवण देऊन गेलेला चोर!! .. रात्री जवळपास अर्धा-पाऊण तास ती त्याच्याशी रत होऊन, आपला नवरा समजून आपले सर्वस्व अर्पण केले होते... ते सुद्धा मनापासून!... आणि तसं पाहिलं तर त्याचे चाळे तिला मनापासून आवडले होते... मनात रात्रीचा तो प्रसंग आठवला आणि तिच्या चेहऱ्यावर लज्जेची लाली पसरली. रात्री त्याच्यासोबत रत होताना मनात नवऱ्याबद्दल निर्माण झालेल्या भावना खऱ्या नवऱ्याकडे पाहून मात्र कापरासारख्या उडून गेल्या... तो अजूनही भीतीने
थर थर कापत होता.
"सासूबाईं... आपल्या घराची आजू सांभाळणं माझं कर्तव्य आहे बरं का." ती बोलली... सगळे आश्चर्याने
आणि कौतुहलाने तिच्याकडे पाहू लागले.
(समास)