तडा

[rangila]

तडा

लेखिका - अश्विनी

"दुर दूखर जिथवर नजर जातीया, अगदी जिथं आभाळ धरतीचे चुंबन घ्याया झुकलंय, जिथं आभाळ धरतीमातेचं स्तन गोंजाराया तिला चिकटलय त्या डोंगरापतुर, जिथं गी बघाल थितं जिमीनीला पडलेलं तडं दिसत व्हतं, समदं वसाड दिसत व्हतं, एकत्री हिरवंच काय पर पिवळं पानवी झाडावर दिसत नव्हतं. म्होरल्या वर्साला देवाच्या किरपेनं पानी बरसंल तर, हो जिमीनीचं तडं वी भरलं जातील, हिरवा चुडा घालून हिरवा शालू नेसून ही धरती पुन्यांदा नव्या नवरीसारखी सजल, पर....,"

"पर माज्या पोरिच्या आत्रुला गेलेलं तडं कोन बुजवनार? तिच्या अंगावर कोन हिखा शालु पांघरतार? कोन तिला हिरवा चुडा घालाया देनार? कोन गोळा करनार तिच्या आब्रुची लक्तरं गावच्या येशीवरून ?, कोन....? सांगा कोन...... व्य माज्या मनाच्या हिरीत खुप काही दडलंय, म्या पायलेत माज्या पोरीच्या अबुला गेलेले नडे, म्या पायलीत माज्या पोरिच्या कापडांची लक्तरे, समद्यासमोर घडलं हो पर..... कोनी वी न्हाई आलं मदतीला.... आई मा
होय, तिच्या मनाच्या विहीरीत खुप काही दडलंय असेच मला वाटत होते. तिच्या डोळ्यातली आसवं माझे काळीज पिळवटून काढत होती. तिची दुख भरी कहाणी माझ्या हृदयाला छिद्र पाडत होती. ती बोलत होती. तिच्या ग्रामीण भाषेतच मला ती सांगत होती. (इथे मी ती कथा आपल्याला उमजेल अश्या भाषेत लिहीत आहे. मधे जिथे त्या ग्रामीण भाषेची गरज लागेल तिथे त्याच ग्रामीणशैलीत सांगेन )
१९५६ चे वर्ष होते ते. १९५५चा पावसाळा कोरडा गेला होता. अखंड वर्षात कुठेही पाण्याचे टिपूसदेखील पडले नव्हते. विहिरींमधे स्वतः चे प्रतिबिंब बघता येईल येवढेही पाणी नव्हते. जमीन पुर्ण कोरडीहोती. गावात पक्षी तर नावालाही शिल्लक नव्हते. होते ते बैल, गायी विकून सर्व गावकरी घर चालवत होते. दुष्काळानी सगळीकडे हाऽहाऽकार माजवला होता. शक्य होते तेवढे पाणी सरकार टँकरने पुखायचा प्रयत्न करत होते. दोन, तीन दिवसातून येणारा एक टँकर कितीसा पुरणार होता गावाला.
अखंड वर्ष असेच गेले होते. १९५६ हे साल तरी सर्वाना दिलासा देईल याची आशा होती. पण छे !!! नियतीला ते मंजूर नव्हते. तमाम मानवाचा घास गिळायचा होता तिला. तसाच काहीसा खेळ नियती खेळत होती. १९५६चा सप्टेंबर अर्ध्याहून अधिक संपला होता. पावसानी पुन्हा हुलकावणी दिली होती. सलग दोन वर्षे दुष्काळ म्हणजे काय असतो आम्हालाच विचारा. आम्ही काढलेन ते दिवस पाहीलाय नियतीचा प्रकोप, या सृष्टीचा प्रकोप, पाण्याच्या अभावाने जो हाहाकार झाला तो आम्ही या डोळ्यांनी पाहीलाय.
गावात जनावरे कृश झाली होती, जी तगड़ी होती ती सावकाराने आणि पाटलाने लाटली होती. जमिनी सावकार गिळंकृत करत होता, पाटील खदा खदा हसत होता. लोकांचे, प्रजेचे होणारे हाल पाहून जो हसेल तो राजा कसला. पण कुणाला कळणार होते ते. पोटाचे आधी बघायचे की पाटलाचे हा प्रश्न मनात घेऊनच जो तो जगत होता. भिक मागायला सावकाराकडे नाहीतर पाटलाकडे जात होता. हातावर शेरभर धान्य ठेवून त्याची एकरो जमिन सावकाराच्या घशात जात होती. कोण येणार होते हे बघायला? कोण थांबवणार होते है ? ज्याला त्याला स्वत: ची चिंता सतावत होती.
एकच पुरुष उभा राहीला ज्याने सावकाराला आणि पाटलाला जाब विचारला. तो म्हणजे माझा दादला (नवरा) कोणासाठी? गावकऱ्यांसाठी त्यांच्या भल्यासाठी काय मिळाले त्याला? काय दिले यांनी त्याला ? गावकऱ्यांनी त्यांच्या भल्यासाठी लढणाऱ्याला काय फळ दिले माहितेय? सांगते ऐक वार्ड
सप्टेंबरमधे गावच्या देवीची जत्रा असते पण त्या वर्षी ती जत्रा झाली नाही. कारण सर्वत्र पडलेला दुष्काळ. त्याच सुमारास गावदेवीच्या देवळात एक साधूवावा आले होते. त्यांचे नाव मला आठवत नाही, हां पण त्यांना सगळे साधूवावाच म्हणायचे. भगवी कफनी नेसलेली, एका हातात कमंडलू आणि दुसऱ्यात दंड घेऊन देवीच्या देवळाबाहेर
ध्यानस्थ बसलेले साधूवावा गावकऱ्यांना मोहीत करत होते. गावकरीही त्यांच्याकडे आकृष्ट होत होते. सगळ्यांची दुखभरी कहाणी एकच होती.
"देवा, पान्यावाचून अवाळ व्हतेय, तवा पावसाला आनाच "
"मागल्या वर्साला पावसानी दगा दिलाय, या वर्साला वी आतापतुर पान्याचा टिपूस न्हाय आलेला, तवा फुडं काय व्हनार ते सांगा?"
सगळ्यांचे प्रश्न सारखेच होते. साधुवावा शांत चित्ताने ऐकत होते. मधेच आपली दाढी कुरवाळत हसत होते. मधेच काहीतरी पुटपुटत होते. शेवटी सगळ्यांचे प्रश्न ऐकल्यावर ते म्हणाले,
"वालकांनो, उद्याच्याला या.... मी रातच्याला देवासंगत बोलून घेतू आनि मंग उद्या तुमास्नी यावर उपाय सांगतू "
त्यांच्या या बोलण्याने खुश झालेले गावकरी साधूबावांचा जयजयकार करत आपापल्या घरी गेले.
दुसऱ्या दिवशी सकाळपासूनच देवळाबाहेर गर्दी जमली होती. सर्वाना हवा होता पाऊस, पाणी आणि त्यासाठी साधुवावा काय उपाय सांगतील तो करायची सर्वांची मानसिक तयारी होती. पण संध्याकाळचे ५ वाजले तरी वाया देवळातून बाहेर आले नाहीत. एक दोघांनी डोकावून पाहीले. बाबा समाधिस्त होते. सगळे गावकरी उपाशीपोटी बाहेर ओसरीवर बाबांची वाट पहात होते. अखेर तो क्षण समीप आला. बाबा समाधीतून उठले. त्यानी उठून देवीला दिवा लावला. बाबा उठलेले पाहताच गावकऱ्यांच्या जीवात जीव आला.
सगळेजण आदवीने उभे राहीले. इतक्यात पाटील आणि सावकारपण गाडीतून तिथे आले. सर्व गावकऱ्यानी त्यांना जागा करून दिली, पुढे जाण्यासाठी. वात्रा गाभाऱ्याच्या दरवाजातच स्थानापन्न झाले. पाटलानी आणलेल्या फळांच्या टोपलीतले एक फळ उचलून त्यानी देवीला नैवेद्य दाखवला. बाकीची टोपली गावकऱ्यात वाटून टाकली. गावकऱ्यांच्या मनात वावाबद्दलची श्रद्धा अजूनच दृढ झाली.
तेव्हा माझा दादला शहराकडे गेला होता. गावकऱ्यांना जास्तीचे पाणी मिळावे यासाठी सरकारदरबारी तो खेटा घालायचा त्याच कामासाठी तो गेला होता. मी आणि सुलू, माझी लेक, सुलक्षणा नाव तिचे. आम्ही दोघीनी त्यांच्यात उभे होतो. जे घडेल ते पाहत होतो. सगळ्या गावकऱ्यांनी वावाचा जयघोष केला. पाटलाचा आणि सावकाराचाही त्यांच्याशिवाय गावाला कोण तारणार होते नाही तरी कसेही असले तरी ते गावकऱ्यांसाठी देवासमान होते. पाटलानी वावांना विचारले,
"बाबा, काय झाले? काय म्हनला देव तुमास्नी? यंदाच्या हंगामाला पाऊस पडल नव्हं?"
बावांचा चेहरा खित्र होता. खिन्न चेहऱ्यानीच वावा हसले. पण काहीच बोलले नाहीत. तेव्हा सावकार बोलला,
"सांगा बाबा, सांगा काय उपाय बोलला देव ?"
सावकारानी अक्षरश: लोटांगण घातले गावाला. त्याला उठवतच वाषा बोलू लागले,
"मी रातच्याला देवासंगट बोललू, त्यानी उपायवी सांगितला. पर....." इथेच बाबाची सुई अटकली.
"पर..., पर काय जावा. सांगा तुमी जो कायबी उपाय असेल तो कराया समदे लोग तयार हायेत." पाटलाने त्याना सांगितले.
"व्हय.... व्हय..." सगळ्या गावकऱ्यातून गलका झाला. पुन्हा एकदा वावांचा जयजयकार. आता वावाला स्फुरण चढले. तो पुढे बोलू लागला,
"ठिक हाये, तुमास्नी मंजूर असेल तर सांगतू, पाटील तुमचे धनी हायत, पाटलाची हिर हिच गावची सगल्यात मोटी हिर हाये, तवा आधी ती भराया पायजे बरोबर नव्हं?
"व्हय,,, व्हय है वरुवर हाय" सगळ्या गावकऱ्यांच्या तोंडातून आवाज आला.
"त्येच्या हिरीला पानी लागलं, म्हंजे तुमास्नीगी मिळेलच ना, पर......" पुन्हा एकदा गावा अडखळला.
"पर पर काय सांगून टाका बाबा" सावकार पुन्हा बोलला.
"पर देव म्हनतो, पाटलाच्या हिरीला बळी पायजे, नवाच पाऊस येऊन न्हायील " बावाने उपाय सांगितला.
"हात्तीच्या इतकच ना, मंग देऊ की एक बोकड कापून वळी गावातला खाटीक बोलला.
"हम्म्म्म, न्हाई र न्हाई, त्या हिरीला बोकड नगया, " बाबा पुन्हा बोलला
"मंग?" तोंडाचा चंबू करतच पाटलानं विचारलं.
"अरं लेकरा, तिला बोकडाचा बळी नकोय, तिला हवेय बाईचा बळी" वागांचे हे वाक्य ऐकताच सगळ्यांच्या चेहऱ्यावरचे भाव एकदम बदलले. एकदम तणावग्रस्त झालेले चेहरे एकमेकांकडे पाहू लागले.
"हां.... पर बाईचा म्हंजी कंवार पोरीचा पायजे, जी लगनाच्या वयाशी हाये पर अजुन पाट लागला न्हाई अश्या पोरीचा पायजे, जिचा चेहरा गोड हाये, जिचे डोलं काळे हायेत. अगदी अक्ष्याच पोरीचा वळी पायजे तिला." वावाने अजुन एक फुसूंगळी सोडली.

[rangila]

आता मात्र गावकऱ्यांचे काळीज धपापले. कोण देणार हो पोटची लेक वेळी. पण प्रश्न होता गावाच्या भाग्याचा. प्रश्न होता हजारो गावकऱ्यांचा. पण समदी चुपगार व्हती. गावामधे इन मीन १०० कुटुंब. त्यात केवळ ३ पोरी होत्या
लग्नाच्या. एक शेवंता जाधवाची पोर पण शेवंता तिच्या मामाकडे गेली होती. दुसरी होती गुलाव, सखारामाची पोर पण दिसायला काळी सावळी. वावाच्या व्याख्येत ती वसत नव्हती आणि तिसरी.... तिसरी......
तिसरी होती माझी पोर, सुलू. दिसायला गोरीपान, काळे डोळे, नेहमीच घागरा चोळी घालून तिचा गावातला वावर खट्याळपणे सगळ्यांच्यात मिळणे मिसळणे. गावकऱ्यांची लाडकी होती सगळ्या, अगदी दृष्ट लागण्यासारखी होती माझी पोर
सगळ्या गावकऱ्यांच्या नजरा सुलूवरच खिळल्या होत्या. मी तडक सुलूला घेऊन तिथून बाहेर पडले. पण देवळाच्या दागतच पाटलाच्या नोकरानी रस्ता बंद केला. पुन्हा वळून देवळाकडे आले. पाटील बोलत होते,
"गावकऱ्यानू, हा देवाचा कोप हाये, आनी साधुवावा जसे म्हनतात तसा उपाय आपल्याला केलाच पायजे न्हाय का?
"व्हय पर... ते समदं खरं हाय, पर तरीबी पोटची लेक कोन देनार हो वळी?" गावातल्या एका वृद्ध गृहस्थानी विचारले.
"अरे कोन देनार म्हंजी. हिते काय आमच्या घरासाठी थोडीच हे करायचं हाय, समद्या गावासाठी हाय... तवा ते काही न्हाय... गावात सद्या एकच पोरहाये अशी. आनि मलावी ती लई आवडते, माज्या बी पोटच्या पोरीवानीच हाय ती, पर देवाचा कोप वी आपल्याला पायला पायजे ना, तवा आपल्याला सुलूलाच वळी चढवायला लागंल. तुमी बगा कसं आनि काय करायचे ते "
त्यांचे बोलणे ऐकून गावकऱ्यांनी माना हलवल्या. काहीवेळ कुजबुज झाली. दोघे तिघे जवळ येऊन माझ्या पाया पडले. मी काहीच बोलू शकत नव्हते. सुलूचे दादापण तिथे नव्हते. काहीच कळत नव्हते. डोके नुसते सुन्न झाले होते. हो म्हणायचे की नाही?? हा गहन प्रश्नच होता. मी कानावर हात ठेवून उभी होती. इतक्यात एकजण पूढे आला. त्याने सुलूला खसकन ओढले. माझ्यापासून लांब.
माझ्या मनातला हंबरडा आता ओठांवर आला. सुलूपण जोरजोराने हंबरडे फोडत होती. कोणाला, काय घेणे देणे नव्हते. सगळ्यांना आमची आसवे दिसत नव्हती पण दिसत होता पुढे पडणारा पाऊस............
त्या दिवशी सुलूला देवळातच डांबून ठेवले गेले. दुसऱ्या दिवशी पुन्हा एकदा गावाला भेटायला गेलेल्या गावकन्यानी सांगितले,
"उद्याच्या पुनवेला सांच्याला ५ वाजता बळी देणार हायेत पाटलाच्या वाड्यावर, थितं गए मुकाट येऊन हुवं हायचं, समजलं का?
त्यांच्या या वाक्याने माझे काळीज हलले. अगदी जागचे सरकले की काय अशी धडकी भरली. कशी बोलवू मी सुलूच्या दादाना? काय करू? काय नको? अगदी वेड्यासारखी झाली होती माझी अवस्था....
माझी पोर माझ्या काळजाचा तुकडा होती ती. लहान असताना एकदा तिला काटा रुतला तर गतच्याला मी झोपूवी शकले नव्हते, तिला कदी ताप आला तर सुलूचे दादा सवता जागायचे पट्ट्या ठेवण्यासाठी, लईच लाडाची पोर होती हो ती.
दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी ६ वाजताच गावकरी माझ्या घरासमोर जमले होते. मी दार लावले होते. दार तोडून एक दोन आडदांड आत शिरले. मला बघवणार नव्हती माझ्या लेकीची अवस्था. मल नवते जायचे थिते. बळी देणार होते तिचा. मी हंबरडा फोडत होते. एक दोन सवाष्णीनी आत येऊन मला ओवाळलं. माझ्या हाताला धरून मला बाहेर नेले. मी करतेय,
हे जे काही घडतेय त्याने गावाचं भाग्यच उजाडणार आहे. याच समजुतीने गावकऱ्यानी माझ्या नावाचा, माझ्या दादल्याच्या नावाचा जयघोष केला. मिरवणुकीप्रमाणे मला घेऊन निघाले सगळे. धाय मोकलून रडत होते मी. पण त्यांना काय त्याचे?
पाटलाच्या वाड्यासमोरच ही मिरवणूक थांबली. पाटलाच्या वाड्यातल्या सगळ्या वाया वापचा बाहेरच उभ्या होत्या. मला कृणीतरी दारापाशी नेऊन उभे केले. आतमधे माझी लेक हिरवा शालू नेसून उभी होती, हातात हिरवा चुडाही भरलेला होता. जणु काही लग्नासाठीच उभी होती माझी लेक. मला बघताच तिने तिथुनच हंबरडा फोडला.
"आये, वाचीव मला वाचीव. "
माझ्या काळजाचं पाणी पाणी झालं तिचं हंबरणं ऐकून. पण काहीच करू शकत नव्हते मी. आत घुसायचा प्रयत्न केला. तेव्हा पाटलाच्या गुंडानी आडवलं. पाटलीणबाईनी कुंकु लावून मला तिथंच उभं केलं. आतमधे बाबा, पाटील आणि सावकार होता. बावा दारात येऊन बोलला.
" गावकऱ्यानू, आता बळी देण्याचा समय नजीक आला हाये. आमी आतमधे यथासांग पूजा करतू, तुमी समदे भायेरहुवे -हाऊन देवाचा जयघोष करा. आतमंदी कुणीची येणार न्हाई. फकस्त पोरगी पोरीची आय आणि आमी तिगे असू. "
असे म्हणून वावाने पाठ फिरवली. मला गर्दीतून कुणीतरी आत ढकलले. मागे दार लावून घेतले गेले. आतमधे वाड्याच्या आवारात पुजेची तयारी झालेली होती. गावा काहीतरी मंत्र पुटपुटू लागला. त्याचे मंत्र ऐकण्यापेक्षा मला माझ्या लेकराचे हंबरणेच ऐकू येत होते. मी लेकराकडे धाव घेतली. तशी सावकाराने माझ्या हाताला धरून मला मागे खेचले. एक मुस्काटात मारुन मला तिथेच बसवले. पाटलानी माझे हात पाय दोराने बांधले. वर म्हणतो कसा,
"सोनुवाय, अमास्नी म्हाईत हाय आयिची माया काय असते ते, पर बग समदं गाव आमचं लेकरू हाय नवा त्येच्यासाठीच आमी हे पाऊल उचलले हाये. तवा रडु नगस आनि बघ...
हातपाय दोरीनी बांधलेल्या अवस्थेत मी तिथेच बसले होते. वावाची पूजा झाली. पाटलानी माझ्या पोरीच्या कपाळावर मळवट भरला. बावा पाटलाला आणि माझ्या लेकराला घेऊन मागच्या परसात निघाला. तिथेच पाटलाची विहीर होती. सावकाराने माझ्या दंडाला धरले मला उभे केले. माझ्या पायाचे दोर सोडले. मलावी त्यांच्या मागे घेऊन निघाला. ते पुढे चालत होते मी मागे माझ्या लेकराच्या हाताला पाटलानं धरलं होते. ती सारखी मागे बघून हंबरत होती.
मागच्या परसात पोहोचलो. तिथं पाटलानी सगळी तयारी करून ठेवली होती. एक विछाना अंथरला होता. विहीर सजवली होती. बाबा विहीरीपाशी गेला. त्याने विहीरीला गंध, फुलं वाहून विहीरीची पुजा केली. माझ्या लेकराला विछान्यावर बसवलं होतं. ते भेदरलेलं कोकरु एकदा त्यांच्याकडे तर एकदा माझ्याकडे बघत होते.
पाटलानीही विहीरीची पुजा केली. वावाच्या हातातल्या ताटातलं कुंकू चिमटीत घेऊन तो माझ्या लेकराजवळ आला. तिच्या भांगेत ते भरले. तिच्या गालावरुन दोन्ही हात फिरवले.
अचानक वावानी हातातली थाळी विहीरीत टाकली. त्या थाळीच्या "ठण्ण्ण" आवाजामागोमाग वावाच्या विक्राळ हसण्याचा आवाज आला. तो म्हणाला,
---------
मंग वगता काय घ्या! आणि
"घ्या पाटील घ्या, बदला घेयचाय ना तुमास्नी, बाप लंच वटवट करत हुता ना..... खदाखदा हसू लागला.
पाटलानी क्षणाचीही उसंत न घेता माझ्या लेकरावर उडी मारली. बघता बघता तिच्या अंगावरचा शालू फेडला. माझी पोर परकर आणि ब्लाऊजवरच उभी होती. सावकारही पुढे झाला. माझ्या डोळ्यादेखत माझ्या लेकराच्या अंगाला दोघेवीझोंबू लागले.
पाटलानी तिच्या गालावर आपले ओठ भिडवले होते, आपला श्वास तिच्या अगोऱ्या गालावर सोडत होता. मधेच दाताने तिचे गोरे गाल चावत होता, तर सावकार तिच्या पोटावर चाटत होता. गोऱ्या गालावर त्यांच्या चावण्याने लाल वळ उठत होते. मला ते असह्य होते. पण मरणवी तिथं देईल त्यो देव कसला? वावानी पण हात धुवून घ्यायला चालू केले. सावकाराला बाजुला करून वावानी पोरीच्या परकराच्या नाडीला हात घातला. एका झटक्यात तिचा परकर बाजूला झाला. तिच्या चड्डीची पण त्याने तशीच दशा केली. अंगावरचा ब्लाऊज पाटलानी एव्हाना उत्तरवला होता.
पोरीचे कोवळे स्तन अगदी सैतानासारखे पाटील चावत होता. पोरगी ओरडत होती, हाका मारत होती. पण बाहेर देवाचा धावा करणाऱ्या त्या गावकऱ्याना याचा कायवी मागमूस नव्हता. मी ओरडून हाका मारत होते. सावकाराने पुन्यांदा पाय बांधल्यामुळे मला हलता वी येत नव्हते. डोळ्यासमोरपोरीच्या आबुची लक्तरं होत होती. पण मी कमनशिबी काय वी करू शकत नव्हते.
पाटलानी तिचे नाजुक स्तन चोखुन आणि चावून लालेलाल करून टाकले होते आणि वावानी तिच्या मांड्या, नग्न झालेली माझी पोरगी ते तीन सैतान उपभोगत होते. पाटील तिच्यापुढे उभा राहीला. तिचा हात आपल्या ताठलेल्या लिंगावर ठेवतच बोलला "अगं हलीव की" पोरगी माज्याकडे बघत होती. माझ्या डोळ्यातल्या अश्रूंनी माझ्यातली ताकद संपल्याची जाणिव तिला करून दिली होती.
मुकाट्याने ती पाटलाचे लिंग मुठीत पकडून हलवू लागली. सावकार तिच्या मागे येऊन तिच्या ढुंगणावर हात फिरवत होता. मधेच चापटी मारत तिच्या कुल्ल्यांचे हाल हाल करत होता. आता पाटलाला काय सुचले ते कळतच नव्हते. त्याने तिच्या केसाना पकडले आणि तिचे तोंड खाली झुकवले. आपल्या लिंगावर तिचे तोंड आणले आणि चाटायला लावले.
ती खाली झुकल्याने मागे तिचे मुक्त झालेले नितंबाचे गोळे सावकाराने आपल्या हातात धरून तो दाबू लागला. तिच्या नितंबाच्या फटीत बोट घालुन खाजवू लागला. एकदा तर तो बोटावर थुंकला देखील लाळेने भरलेले वोट त्याने तिच्या मागच्या फटीत सारले. तिने हात मागे नेवून त्याचा हात दूर करण्याचा खुप प्रयत्न केला पण नाही. तिचे हात बाबाने धरले. तर डोके पाटलाने धरलेले होतेच.
पुढे पाटील तिच्या तोंडाला झवत होता तर मागे सावकार तिच्या गांडीला बोटाने. वावा तिची थानं दावत होता. काहीवेळ हा प्रकार झाल्यावर बावाने पोरीला उचलून आडवी केली. सावकारानी पोरीचे पाय फाकवून पकडून धरले. पाटलानी तिच्या स्तनावर तावा मिळवला. बाबानी आपली कफनी फेडली. आतमधे काहीच नव्हते त्या नराधमाच्या तसाच पोरीच्या अंगावर पडला. एका झटक्यात आपले ताठरलेले लिंग तिच्या नाजुक योनीत सारले.
पोरीच्या तोंडातून बाहेर आलेली किंकाळी आसमंत भेदून गेली. आसमंत त्या किंकाळीने हादरला. वस बाबा गपागप आपली कंबर हालवून माझ्या लेकराला झवू लागला. वावाचे झाले मग पाटील आणि मग सावकार
माझ्या लेकराला एवढ्यावरच नाही सोडले त्या नराधमानी तर तिच्या मागच्या भोकाचाही समाचार घेतला.
काय अत्याचार झाला होता माझ्या पोरीवर काय घडत होते है. खाली पडलेला पोरीचा परकर रक्ताने माखला होता. केवळ योनीतल्याच नव्हे तर तिच्या मांड्यावरही त्या नराधमानी रक्त काढले होते. १०-१५ मिनीटे हेच घडले. मंग मात्र तिघेही शांत झाले. माझ्या पोरीच्या अंगावर परकर चढवला आणि हसतहसत बाजुला बसले. पोरगी उठली.

माझे लेकरू उठले माझ्या कुशीत येऊन धाय मोकलून रडाया लागले. तिथे पडलेला तिचा ब्लाऊज उचलून सावकारानी तिच्या अंगावर फेकला. पोरीने तो घातला. माझ्या हातापायाचे दोर सोडले. तिला कुशीत घ्यावे म्हणून तिच्याकडे वळले.
परकरावरचा डाग लपवण्यासाठी पोरगी वेड लागल्यागत पळत सुटली होती. मी तिच्यामागे पळू लागले. मागचा दरवाजा उघडला होता. पुढच्या दरवाजाबाहेर उभे असलेल्या गावकऱ्याना काहीच पत्ता नव्हता. मी पोरीला आवाज देतच तिच्यामागे पळत होते. ती पुढे पुढे पळत होती आणि गावाच्या वेशीवर ती पडली.
मी तिच्याजवळ गेले. तिचे डोके मांडीवर घेतले. तिचा आवाज थांबला होता. माझ्याकडे बघतच होती. काहीवेळ गेला आणि तिचे शरीर थंडगार पडले. मला काहीच कळले नाही. मी रडत होते ओरडत होते. कुणीच नव्हते मदतीला माझ्या लेकरानी तिथेच आपला प्राण सोडला होता. तशीच तिला मांडीवर घेऊन शुन्यात पहात मी बसले होते.
अचानक वरुन एक पाण्याचा थेंब माझ्या लेकराच्या गालावर पडला.... मंग दुसरा... असे करत करत पाऊस बरसला.... त्या दिशीच पाऊस बरसला.......
"त्या पावसानी धरतीचे तडे तर बुजणार होते, पर माझ्या लेकराच्या अब्रुला गेलेला तडा बुजणार होता काय?"

समाप्त