आय शुडंट बी अलाईव

User avatar
rajsharma
Super member
Posts: 15829
Joined: 10 Oct 2014 07:07

Re: आय शुडंट बी अलाईव

Post by rajsharma »

मी पुन्हा आपल्या उर्वरीत आयुष्याचा आणि अंधकारमय भविष्याचा विचार करण्यात गुंतले. ह्या नरकातून माझी सुटका होणे अशक्य कोटीतील गोष्ट होती. जगाला हे लोक जिवंत आहेत आणि ते याच पृथ्वीवरच राहतात. पण माहीत नसावे. जगाच्या कोणत्या कोनाड्यात हे लोक जीवन जगत होते कोणास ठाऊक. ह्या लोकांना शहरे आणि शहरी वातावरणाची माहीती असणारच नव्हती. त्यांच्या भाषा, पेहराव, देव, राहणीमान सर्व काही निराळे होते. मला परत पावलांचा आवाज आला. म्हणून मी पुन्हा डोळे उघडले. ह्या वेळेस मात्र ती त्याची पावले होती. तो बाहेर जात होता. तो आता कुठे जात असावा असा मी विचार करतच होते इतक्यात तो परत देखील आला. पण तो रिकाम्या हाताने आला नव्हता. त्याच्या हातात काही फळे होती. माझ्या जवळ बसून त्याने त्याचा एक हाताचा पंजा माझ्या उजव्या स्तनाच्या थोडावर ठेवत तो त्यांच्या भाषेत काहीतरी बरळला. त्याची भाषा जरी मला कळत नव्हती तरी त्याच्या देहबोलीवरून तो मला जेवावयास सांगत असावा. मी पुढे होऊन त्या फळांचा वास घेतला. आज पहिल्यांदाच मला रसाळ फळाचा सुगंध आला, नाहीतर नेहमीच कसला ना कसला एक उग्र दर्पच येत असे. मी त्याच्या नजरेला नजर मिळवत हात पुढे करून एक फळ उचलले आणि त्याचा चावा घेतला. सफरचंदा सारखे लागणारे ते फळ रस गाळीत होते. मी हावरटासारखी ती सर्व फळे खाल्ली. पुन्हा त्याने हाताचा पंजा माझ्या उजव्या स्तनाच्या थोडावर ठेवत तो त्यांच्या भाषेत काहीतरी बरळला. बहुदा झवल्याबद्दल माझे आभार व्यक्त केले असावेत. मी त्याच्याकडे पाहून मंद स्मित केले. तो उठून गेला. मी तशीच लवंडले. बघता बघता निद्राधीन झाले.

सकाळी मला लवकर जाग आली. बाहेर पक्ष्यांचा किलबिलाट ऐकू येत होता. बरीच माणसे जागी झाली असावीत. त्यांचा पायरव ऐकू येत होता. बरीच धावपळ चालली असावी असा मी एक अंदाज बांधला. मी उठून उभी राहीले. कालच्या फलाहारामुळे मला खूप ताजेतवाने वाटत होते. मरणाच्या दारातून त्याने मला परत आणले होते. काल जर मी काहिच खाल्ले नसते तर आजचा सुर्योदय मला दिसणे कठीण होते. मी हळूहळू बाहेर आले. बाहेरचे दृष्य बघून माझ्या पोटात भितींचा गोळा आला. काल ज्याने मला जेवण दिले होते त्याला व त्या मुलीला त्यांच्या मुर्तीसमोर गुडघ्यावर बसवले होते. त्यांचे हातपाय बांधले होते. त्याचे डोके एका झाडाच्या दोन फुटी बुंध्यावर ठेवले होते. त्यांवर फुले आणि पाणी शिंपडले जात होते. पंधरा-वीस फूट वर दोन भले मोठे ओंडके बरोब्बर त्यांच्या डोक्यावर पडतील असे बांधले गेले होते. त्यां ओंडक्यांना हवेत एका जाड वेलीने खेचून वर उचलण्यात आले होते. ती वेल जवळच एका झाडाला बांधली होती आणि त्या वेलीला आग लावण्यात आली होती. ती बेल जळून तुटताच ते ओंडके वेगाने खाली येऊन ह्यांच्या डोक्याचा चेंदामेंदा करणार होते.


सरदार आणि आदिवासी आपल्या हातात भाले घेऊन इकडे तिकडे नाचत थयथयाट करत होते. कोणाचे तरी लक्ष माझ्याकडे गेले. तसा एकच गदारोळ माजला. एकाने येऊन माझ्या झिंज्या पकडून मला त्या दोघांच्या समोर उभे केले. सरदाराने मला त्याच्या लाल डोळ्यांनी निरखून बघितले मात्र पुढल्याच क्षणी ती वेल तुटली आणि खाली बसलेल्या बळींवर ते मोठ्ठाले ओंडके कोसळले. रक्ताच्या चिळकांड्या उडाल्या. सर्व लोकांनी जल्लोष केला. मला जेवण दिल्याबद्दल किंवा माझ्याशी प्रणय केल्याबद्दल त्यांना दिली गेलेली ती त्यांच्या रिवाजातील शिक्षा होती. माझा ऊर भरून आला. मला जीवदान करून त्याने व तीने स्वतःचा जीव गमावला होता. माझ्या डोळ्यांतून अश्रुंचा पूर येऊ लागला. काल रात्रीच्या आठवणी माझ्या डोळ्यांपुदुन चलचित्रापणे सरकत जात होत्या. मी कशीबशी स्वतःची सोडवणूक करून घेतली आणि जिथे मला ठेवले जात असे तिथे येऊन जमिनीवर पडून धाय मोकलून रडू लागले.


रडून रडून माझे डोळे सुजले होते, घशाला कोरड पडली होती. एव्ह्ढ्यात काही तरूण मुली आत आल्या. त्यांनी मला हलकेच उठवले. माझे डोळे लालेलाल झाले होते. त्यांनी मला मांडी घालून बसवले. एक पेटता पलिता जवळ घेऊन एक मुलगी उभी होती. त्या उजेडात त्यांनी त्यांच्या अंगावर असलेल्या रंगीत पट्ट्यांसारखे पट्टे माझ्या शरीरावर रंगवायला चालू केले. त्या मधेच हसत होत्या. माझ्या स्तनांना त्यांच्या बोटांचा होणारा स्पर्शाने मला कसेतरीच होत होते. मला त्या मुलीचा स्पर्श आठवत होता. पण त्यांना मजा येत असावी. त्यांनी काही पाने माझ्या कमरेभोवती बांधली. इथे आल्यापासून आज प्रथमच माझा योनिप्रदेश झाकला जात होता. केसांना कसलातरी फळाचा रस लावून ते नीट बांधण्यात आले. गळ्यात फुलांच्या, कसल्यातरी बियांच्या माळा घालण्यात आल्या. पायाच्या घोट्यातही फुलांच्या माळेचे पैंजण घातले होते. सर्वजणी माझा साज शृंगार करत होत्या. आज अचानक हे माझ्यावर एव्हढे उदार कसे झाले हे मला कळेना. ह्या सर्वजणी मला कशासाठी तयार करत आहेत ह्याचाही अंदाज मला येत नव्हता. माझे पुढे काय होणार ह्या विचारात मी गढून गेले.

बहुदा आता माझाही बळी देत असावेत असे मला वाटले. जीव गमवावा असे कोणास वाटते? पण मला त्या क्षणी मरण हवे हवेसे वाटू लागले. माणुसकी दाखवाणारे ते दोन्ही जीव माझ्या समक्ष आपल्या प्राणास मुकले होते. इथून सुटका होण्याचा कोणताच मार्ग माझ्या नजरेस पडत नव्हता. असे जिवन जगण्यापेक्षा मरण पत्करलेले बरे असे मला मनोमन वाटले मी माझी मानसिक तयारी केली आणि त्या स्त्रिया मला खेचण्या अगोदरच मी त्यांच्या बरोबरीने मरणाला आलिंगन द्यायला निघाले. बाहेर आज जल्लोष चालू होता. त्या दोघांचे प्रेते अजून तशीच पडली होती. मात्र त्या जल्लोषाला आज कामवासनेची किनार होती. नजर जाईल तिथे फक्त संभोग आणि संभोग नजरेस पडत होता. मला देवाच्या पायथ्याशी नेण्यात आले. माझे हात पाठीमागे बांधले गेले. कोणीतरी एक तीन फुटांचा ऑडका त्या प्रेतांच्या बाजूला आणून ठेवला. मला त्या समोर गुडघ्यावर बसवण्यात आले. मी नजर वर करून बघितले. एका मोठ्ठ्या झाडाचा ओंडका त्या बुंध्याच्या बरोब्बर वर बांधण्यात आला होता. मला माझा शेवट नजरेसमोर दिसत होता. माझाही शेवट त्या दोघांसारखाच होणार होता.

आज प्रत्येकजण सण साजरा करीत होता. त्यांच्या रिवाजाप्रमाणे प्रत्येकजण आज संभोगात गुंतला होता. कोणी कोणाचे स्तन चोखत होते. तर कोणी दाबत होते. कोणी कोणाची पुच्ची चाटत होते तर कोणी स्त्री कोणाचा तरी लवडा तोंडात घेऊन चोखत होती. एक आदीवासी पुरुष तर आपल्या पायवर उभा राहून मागे वाकला होता.


त्याने त्याचे दोन्ही हात डोक्यावरून मागे घेत जमीनीवर ठेवले होते. आपल्या शरीराची त्याने एक कमान केली होती. त्याचे लिंग ताठ उभे राहीले होते. ते आकाशाच्या दिशेने ताठ उभे होते. एका स्त्रीने त्याच्या डाव्या बलगेस उभे राहून आपला उजवा पाय गुडघ्यात मुडपला पायाचा घोटा आपल्या उजव्या हातात पकडून तिने आपली योनी त्याच्या लवड्यावर आणली आणि त्याचा अजस्त्र लवडा आपल्या पुच्चीत घालून घेऊ लागली. कामसुत्राचे हे आसन ह्यांना कोणी बरे शिकवले असावे? असा विचार माझ्या मनात घोळू लागला. का हे आसन ह्यांचाच एक शोध असावा? असो. वातावरणामधे कामुकता कुटून कुटून भरली होती. सरदारही एका कोवळ्या मुलीशी रत झाला होता. अनेक स्त्रिया त्याच्यावर तुटून पडत होत्या. कोणी कोणाबरोबरही रत होत होते. त्याला ना वयाचे बंधन होते, ना वेळेचे. कोणी कितिही वेळ कोणाबरोबरही संभोग करत होता. स्त्रिया देखिल आपल्याला रुचेल, आवडेल असा साथिदार शोधून त्याच्याशी प्रणय करीत होत्या. आज कोणालाच कसले बंधन नव्हते. हा उत्सव नक्कि कशाबद्दल होता हे त्यांच्याच देवास ठाऊक. पण आज कोणी मला स्पर्श करीत नव्हते. आज मी त्यांचे शिकार नसून एक बळी होते. देवाला अर्पण केली जाणारी एक बळी. कदाचित म्हणूनच आज कोणी त्या बळीला नासवत नव्हते.


सगळीकडे प्रणयाचा चाललेला नंगा नाच बघून मला पण झवण्याची इच्छा होत होती. पण त्याचबरोबर आज आपल्या आयुष्याचा शेवटचा दिवस आहे ह्या जाणिवेने मन विषण्ण होत होते. कुठे तरी दूरवर मला एक हेलिकॉप्टरचा आवाज आला. पण मला वाटले तो एक भासच असावा असल्या निबिड अरण्यात कोण कशाला मरायला येइल. मी मरण्यापुर्वी त्यांची कामासने बघू लागले. आपले मरण कधी येणार ह्याची वाट बघत. प्रत्येकाची झवण्याची शैली वेगळी होती. प्रत्येकाचे आसन वेगळे होते. जणू खजुराहोची लेणीच इथे अवतरली असावीत असा मला भास झाला. कोणी पुरूष कोणा स्त्रीला मांडीवर बसवून झवत होता तर कोणी तिच्यावर आरूढ होऊन, कोणी उभ्याउभ्या झवत होते तर कोणी झोपून कोणी डॉगी स्टाईल मधे तर कोणी ॲमेझोन मधे, कोणी नीलिंग मधे तर कोणी बॅलेरिनामधे किती विविध आसने. पण सगळीकडून आवाज मात्र सारखेच हुंकार सित्कार सगळा आसमंत त्या आवाजांनी गुंजत होता. कामदेव आज नक्किच प्रसन्न झाले असावेत.


त्या आवाजाला चिरत एक बंदुकीचा बार माझ्या कानापर्यंत येऊन आदळला. सगळे आदिवासी क्षणात थांबले. मी आवाजाच्या दिशेला चमकून बघितले. मला चार-पाच माणसे कपड्यांमधे दिसली. तीघांनी खाकी युनिफॉर्म घातला होता. डोक्यावर गोल टोपी होती. ते वनसंरक्षक खात्यातले लोक होते हे मला नंतर उमगले. एक ह्या आदीवाश्यांसारखाच दिसायला होता पण त्याने अंगावर शर्ट आणि अर्धी चड्डी घातली होती. पाचवा होता तो आमचा वैमानिक. त्याला बघून मला देव भेटल्यासारखे वाटू लागले. माझी सुटका होण्याची चिन्हे मला दिसू लागली. त्या वैमानिकाने माझा शोध घेतला होता. मला शोधत तो इथपर्यंत पोचला होता. मी डबडबल्या डोळ्यांनी निलेशला शोधले पण तो मला कोठेही नजरेस पडला नाही, माझ्या मनी शंकेची पाल चुकचुकली. माझ्या डोळ्यातून अश्रुधारा नव्या जोमाने वाहू लागल्या. सरदार त्यांना प्रथम सामोरा गेला. त्या अदीवास्याला मधे घालून त्या खाकी वस्त्रे परीधान केलेल्या लोकांनी संभाषण सुरू केले. मधेच तो माझ्याकडे बोट दाखवीत काही बोले तर मधेच त्या दोन प्रेतांकडे बोटे करीत काही बोलत असे. मला भाषा तर कळत नव्हती पण अंदाज बांधता येत होता. तो कपडे घातलेला आदिवासी दुभाषकाचे काम करीत होता. वैमानिकाने माझ्या जवळ येऊन माझे हात बंधमुक्त केले. त्याच्या सॅकमधला एक टॉवेल काढून मला अंगावर लपेटावयास दिला. मी तो हातात घेण्याअगोदरच त्याला नागव्यानेच मिठी मारून माझ्यावर त्याने केलेल्या अनंत उपकाराची परतफेड करायचा प्रयत्न केला.


सर्व आदीवासींना बंदुकीचा धाक दाखवत व बरोबर आणलेल्या आदीवाशामार्फत समजावून मला त्यांच्या बंदीवासातून मुक्त करण्यात आले. हेलिकॉप्टर नदीच्या किनाऱ्यावर उतरवले गेले होते. तिथवर जाई पर्यंत मी वैमानिकाच्या कुशीत धाय मोकलून रडत होते. निलेश जिवंत होता. तो एका रुग्णालयात होता असे मला सांगण्यात आले. उद्या त्याला सोडण्यात येणार होते. मी जिवंत बाहेर पडत आहे ह्या कल्पनेनेच मला रडायला येत होते. कोणास ठाऊक मी काय पुण्य कर्म केले असावे की मी मरणाच्या दारात असतानाच माझी सुटका झाली होती.

हेलिकॉप्टरमधे बसताच मला पाणी पाजले गेले. माझे रडणे थांबले. वैमानिक आणि इतर लोकांनी माझी विचारपुस केली. मी त्यांना माझी सर्व हकीकत सांगितली. तो आदीवासी पण ऐकतच होता.

माझे बोलणे संपल्यावर मी त्या आदीवास्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघितले. माझ्याबरोबर झालेल्या प्रत्येक घटनेचा खुलासा मला हवा होता. ते आदीवासी कोण होते? ते माझ्याबरोबर असे का वागले? ते मला का झवले? त्यांनी त्यांच्यांतल्याच दोन आदीवास्यांचा बळी का दिला? माझा बळी ते का आणि कशासाठी देत होते? सामुहिक संभोग कश्याबद्दल होता? असे कितितरी प्रश्न माझ्या मनात होते. मला काय हवे आहे ते त्याने माझ्या नजरेवरून बरोबर ताडले. तो मला सांगू लागला. ते सर्व निबिड अरण्यातील जगापासून वंचित असे क्रूर आदीवासी होते, ते कधीही जंगलाबाहेर आलेले नव्हते. त्यांचे विश्वच ते जंगल होते. त्यांचा देव म्हणजे कामदेवाचा एक अवतारच होता. त्याला प्रसन्न करण्यासाठी ते नेहमी प्रणय करत असत. वीर्य म्हणजे कामदेवाचे तीर्थ मानले जात असे. ते वीर्य कधीच वाया घालवत नाहीत. मला रात्री झवलेल्या आदिवास्याने सरदाराची परवानगी न घेता माझ्याबरोबर रत होणे आणि मला मलम लाऊन बरे करणे ह्याची त्या दोघांना शिक्षा मिळाली होती. ते नवरा-बायको सारखे होते. त्यांच्यात लग्न हा प्रकार नव्हता. ज्याला जो अथवा जी आवडेल तिच्या बरोबर राहण्याचा हक्क होता. बळीला बळीसारखीच वागणून दिली गेली पाहिजे असा त्यांचा शिरस्ता होता. त्या दोन आदिवास्यांनी त्यांचेच नियम तोडले होते. म्हणून त्यांचा बळी देण्यात आला. त्यांची दोन माणसे बळी गेली ती माझ्यामुळेच आणि म्हणूनच माझा बळी दिला जात होता. म्हणजे त्या रात्री त्या सरदाराचीच पावले मी ऐकली होती जी कपारीबाहेर जात होती. त्यानेच त्या दोघांचा घात केला होता.

साधारण एक तासाने मला शहराचे दर्शन झाले. माझा उर भरून आला. मी मरणाच्या दाढेखालून सुखरूप (??) त्या पेक्षा फक्त जिवंत म्हणणे रुचकर होईल, परत येत होते. मला निलेशला बघायची ओढ लागली होती. हेलिकॉप्टरमधेच असलेले पुरषी कपडे घालून मी रुग्णालयात पळतच गेले. निलेश बेडवर पडला होता. छताकडे नजर खिळली होती. मी धावत जाऊन त्याला गच्च मिठी मारली आणि आम्ही दोघांनी आपापल्या अश्रूंना मोकळी वाट करून दिली. इतक्या दिवसांचा विरह आणि झेललेले त्रासाचे क्षण याचा आम्हाला विसर पडला. मला तिथे दोन दिवस ठेवण्यात आले. माझ्यावर उपचार करण्यात आले. माझ्या बऱ्याचश्या जखमा त्या मुलीने दिलेल्या औषधामुळे आणि जखमांवर लावलेल्या लेपामुळे एका रात्रीतच बऱ्या झाल्या होत्या. मी तिथून जिवंत बाहेर येणे केवळ अशक्य होते. जिवंत राहीले ही फक्त देवाचीच करणी. म्हणूनच मी मिस्कवरी चॅनेलवाल्यांना माझी कथा लोकांसमोर आणण्यास विनंती केली होती. पण त्यांच्या पॉलिसि आड आल्या. पण सॅमी या लेखकाने आपले वचन पुर्ण केले. ही कथा मचाकन्यु वर आणून.

ह्या घटनेला आता पाच वर्षे पुर्ण होत आली. पण अजूनही त्या आठवणींनी अंगावर काटा उभा राहतो. तुम्हांस ही कथा सांगतानासुद्धा पण मनातून त्या कटू आठवणी मुद्दाम उकरून काढाव्या लागल्या. बळी देण्यापुर्वी केलेला माझ्या साज-शृंगारामधे माझ्या अंगावर घातली गेलेली पाने, गळ्यातील माळा अजूनही मी जतन करून ठेवली आहेत. गेली पाच वर्षे मी आणि निलेश आमचे रोजचे आयुष्य पुन्हा तसेच जगू लागलो आहोत. मला आता चार वर्षांचा एक छान गोंडस मुलगी आहे. आमचे सेक्स लाईफ पण छान चालू आहे. पण कोठेतरी मनाच्या एका कोपऱ्यात कसलीतरी उणीव भासत आहे. पण आजही त्या आठवणींनी अंगावर काटा उभा राहतो.

-समाप्त.....
Read my all running stories

(वापसी : गुलशन नंदा) ......(विधवा माँ के अनौखे लाल) ......(हसीनों का मेला वासना का रेला ) ......(ये प्यास है कि बुझती ही नही ) ...... (Thriller एक ही अंजाम ) ......(फरेब ) ......(लव स्टोरी / राजवंश running) ...... (दस जनवरी की रात ) ...... ( गदरायी लड़कियाँ Running)...... (ओह माय फ़किंग गॉड running) ...... (कुमकुम complete)......


साधू सा आलाप कर लेता हूँ ,
मंदिर जाकर जाप भी कर लेता हूँ ..
मानव से देव ना बन जाऊं कहीं,,,,
बस यही सोचकर थोडा सा पाप भी कर लेता हूँ
(¨`·.·´¨) Always
`·.¸(¨`·.·´¨) Keep Loving &
(¨`·.·´¨)¸.·´ Keep Smiling !
`·.¸.·´ -- raj sharma
Post Reply