इश्क - Marathi love stori

[rangila]

6

राधा गेट उघडतच होती तोच समोर एक रिक्षा येऊन थांबली. रिक्षावाला पटकन उतरला आणि त्याने रिक्षातुन सोफी ऑन्टींना हात धरुन खाली उतरवले.

सोफी ऑन्टींच्या हाताला आणि कपाळाला थोडं खरचटलं होतं. ते बघताच हातातली बॅग टाकुन राधा धावत रिक्षेपाशी गेली. कबिरही काय झालं बघायला मागोमाग धावला.

“सोफी ऑन्टी ! काय झालं?” राधाने त्यांचा हात धरत विचारलं..
“काही नाही ताई.. त्या रिक्षेतुन चालल्या होत्या, म्हापसा चौकात मध्येच एक मोटारसायकलवाला आला, त्याला वाचवण्याच्या नादात रिक्षा उलटली..”
“अहो काय.. निट चालवता येत नाही का रिक्षा तुम्हाला..? माजलेत तुम्ही लोकं…!!”, राधा तावातावाने बोलली
“ताई, अहो माझ्या रिक्षेत नव्हत्या त्या.. दुसरी रिक्षा होती. तो गेला पोलिस स्टेशनात.. मी विचारलं ह्यांना दवाखान्यात सोडु का, तर नको म्हणाल्या, घरीच सोड म्हणुन मी घेऊन आलो ह्यांना घरी तर..”
“बरं बरं.. थॅंक्स. किती झाले पैसे?”
“काही नाही.. सांभाळा ह्यांना..” तोंडातल्या तोंडात पुटपुटत तो रिक्षावाला निघुन गेला.

सोफी ऑन्टी तश्या ठिक होत्या, पण घाबरल्याने त्यांचे हात-पाय अजुनही थरथरत होते. गुडघ्याला सुध्दा थोडं खरचटलं होतं.

राधा त्यांना घेऊन घरात गेली. कबिरनेही संधी साधुन राधाची बॅग उचलली आणि मागोमाग तो घरात शिरला.


कबिरने कॉफी करुन आणली तेंव्हा सोफी ऑंन्टी औषधं घेऊन अंथरुणात शिरत होत्या.

“कश्या आहात?” कबिरने कॉफीचा कप त्यांच्या हातात देत विचारलं
“ठिक आहे.. थोडं धडधडतंय अजुन..”, सोफी ऑन्टी म्हणाल्या..
“डॉक्टरांकडे जायचंय का?”, कबिर
“नको नको.. आय एम ऑलराईट माय सन.. जिझस इज देअर टु प्रोटेक्ट मी..”
“ऑलराईट, पण काही वाटलं तर सांगा.. मी आहे बाहेरच..”, असं म्हणुन कबिर बाहेर निघुन गेला

१०-१५ मिनिटांनी राधा खोलीचं दार बंद करुन बाहेर आली.

“हाऊ इज शी?”, कबिर
“ठिक आहे आता, झोप झाली की बरं वाटेल…”, बोलत असताना राधाचं लक्ष व्हरांड्यात ठेवलेल्या तिच्या बॅगेकडे गेलं. तिनं एकवार कबिरकडे बघीतलं. कबिरने पटकन नजर चुकवली. पण नजरेच्या कोपर्‍यातुन त्याला जाणवलं की राधा त्याच्याकडेच बघत होती.

दोन क्षण थांबुन राधाने तिची बॅग उचलली आणि ती तिच्या खोलीत निघुन गेली.


“भोसले, दोन मिनीटं आत मध्ये या..”, इंटरकॉमवर डीजी साहेबांनी भोसलेंना बोलावुन घेतलं.
भोसले आतमध्ये गेले आणि कडक सॅल्युट ठोकुन खुर्चीत बसले.

“भोसले.. सध्या काय केस आहेत तुमच्याकडे?”, डीजी साहेबांनी विचारलं
“तश्या महत्वाच्या काही नाहीत.. हा, पण ते अनुराग आहेत ना..त्यांच्या मिसींग बायकोची केस मी हॅन्डल करतोय..”, भोसले
“अनुराग? यु मीन.. ते अनुराग दीक्षीत?”, डीजी
“हो.. हो सर तेच.. काही आठवडे झाले त्या नाहीश्या झाल्यात घरातुन..”, भोसले
“बरं.. काही लिड?”
“हो.. तेच तुमच्याशी बोलायाला येणार होतो.. एक गोव्यातुन लिड मिळालंय, त्यासाठी तुमचं अप्रुव्हल हवं होतं. मी आणि कदम जाऊन…”
“नको!, त्यापेक्षा असं करा, ही केस स्टडी करा जरा, वरुन ऑर्डर आल्यात.. त्या बारमध्ये एका तरुणीची कोणी छेडछाड काढली बघा जरा ते..”
“पण सर.. कन्फर्म्ड लिड आहे, फक्त २-४ दिवस, क्लोज करुनच येतो केस.. शिवाय अनुराग सारखे कमीशनर साहेबांशी बोलु का म्हणतात…”
“भोसले.. मी बोलतो कमीशनर साहेबांची.. ही केस प्रायोरीटीवर घ्या तुम्ही.. आधीच एक तर आपलं सरकार नविन आहे.. ह्या असल्या छेडछाडीच्या केसेस लगेच मार्गी लागायला हव्यात..”
“पण सर..”
“यु कॅन गो नाऊ भोसले.. आणि हो.. प्लिज ते गोव्याचं इतक्यात अनुरागना बोलु नका. आधीच आपल्याकडे स्टाफ कमी आहे, उगाच कुणालातरी पिटाळावं लागेल. विचारलं तर सांगा शोध चालू आहे. कळलं?”

भोसलेंच्या गोवा मोहीमेवर अचानक पाणी पडलं होतं.
“येस सर…”, भोसलेंनी परत एक कडक सलाम ठोकला आणि ते निराश होऊन बाहेर पडले.


संध्याकाळचे ७.३० वाजुन गेले होते. आकाशात आधी केशरी, मग गुलाबी-निळा आणि नंतर काळसर रंगाची उधळण करत सुर्यास्त होऊन गेला होता. कबिरच्या डोक्यात अनेक प्रश्न पिंगा घालत होते.

कोण आहे ही राधा?
त्या दिवशीची ती राधा आणि ही. असं वेशांतर का?
दुपारी फोनवरुन इतकं चिडायचं कारणंच काय? इतकं की सरळं इथुन निघुनच जायची वेळ यावी?
मला ही इतकी का आवडते? इतकी? की तिला जाताना बघुन कुणाची, कसलीही पर्वा न करता मी सरळ तिला ‘आय-लव्ह-यु’ म्हणावं!

त्याच्या मनाचा प्रचंड कोंडमारा होतं होता. दुपारनंतर तो आणि राधा अनेकदा समोरासमोर आले, पण त्याला विचारायचं काही धाडस झालं नाही.

बंगल्याच्या हिरवळीवर मांडलेल्या टेबल-खुर्चीवर तो विचारात बुडुन गेला होता, इतका की आजुबाजुला पसरलेला मिट्ट काळोखही त्याला जाणवला नाही. त्याची तंद्री भंगली ती लॉनमधल्या खांबांवर लागलेल्या लाईट्सने.

राधाला त्याच्या दिशेने येताना पाहुन तो खुर्चीत सावरुन बसला.

राधा जवळ आली आणि तिने हातातली ‘चिवाज रिगल’ ची बॉटल आणि दोन ग्लास टेबलावर ठेवले.

“घेतोस ना? आय अ‍ॅझ्युम घेत असशील..”, राधा म्हणाली
“हो..”
“ऑन द रॉक्स? का सोडा हवाय?”
“सोडा चालेल…”
“ओके, आणते फ्रिजमधुन आणि चिप्स चे काही पॅकेट्स आहेत ते पण आणते..”
“राधा… पण हे.. कश्यासाठी?”
“तु दुपारपासुन जे असंख्य प्रश्न चेहर्‍यावर घेऊन फिरतो आहेस ना? त्याची उत्तर देण्यासाठी.. इरिटेट होतेय मला तुझा तो प्रश्नांनी भरलेला चेहरा बघुन… त्यानंतर मला आणि कदाचीत तुला सुध्दा ह्याची गरज लागेल..”, किंचीत हसत राधा म्हणाली आणि ती परत किचेनकडे गेली.

कबिर तिच्या पाठमोर्‍या आकृतीकडे बघत होता. मरुन रंगाचा स्लिव्हलेस टॉप आणि मोरपंखी रंगाच्या लॉंग स्कर्ट मध्ये राधा खरंच खुप सुंदर दिसत होती. का कुणास ठाऊक पण ती नुसती समोर आली तरी कबिरला आपल्या हृदयाच्या वाढलेल्या ठोक्यांची जाणीव होई.

“डॅम्न आय लव्ह हर…”, कबिर स्वतःशीच पुटपुटला.

राधा य़ेईपर्यंत त्याने कॅम्पफायरसाठी बनवलेल्या जागेत काही लाकडं रचली आणि त्यावर रॉकेल टाकुन विस्तव पेटवला.


हवेमध्ये मस्त गारवा पसरला होता. काही अंतरावरच असलेल्या नदीवरुन आलेला गार वारा मधुनच अंगावर शहारे आणत होते.
कबिरने दोन पेग बनवले आणि तो खुर्चीत टेकुन बसला.

“मी राधा.. अं.. रादर मी अनुराधा.. अनुराधा दीक्षीत, मॅरीड टू अनुराग दीक्षीत, दी वेल नोन मिडीया बिझीनेस टायकुन…”

कबिरने प्रचंड प्रयत्नांनी आपला चेहरा स्थिर ठेवला, पण ’मॅरीड टू’ ह्या दोन शब्दांनी त्याला आतुन पुरतं हलवुन सोडलं होतं.

“ओह कमऑन, हाऊ कुड धिस बी..”, त्याचं मन जोर जोरात आक्रंदत होतं.

“राधा.. खरं तर किती छान नाव ठेवलं होतं माझ्या आई-वडीलांनी माझं, पण लग्नातल्या नाव बदलायच्या ह्या विचीत्र पध्दतीत पुरुषी अहंकार आड आला आणि अनुरागचा ‘अनु’ माझ्या नावापुढं चिकटवला गेला. पण हरकत नाही. मी जुळवुन घेतलं.

हनिमुनला खरं तर मला मस्त युरोप फिरायचा होता. खरं तर ठिकाण महत्वाचं नसतं म्हणा.. महाबळेश्वरला गेलो असतो तरी काहीच हरकत नव्हती. पण फॉरेन-ट्रिपच करायची होती तर युरोपला काहीच हरकत नव्हती. पण आम्ही गेलो कुठे? शांघायला? का? कारण अनुरागना त्या भेटीतच काही बिझीनेस कॉन्फरंन्स पण करायच्या होत्या. म्हणजे चाललोच आहोत मिटींग्न्स अ‍ॅटेंन्ड करायला तर हनिमुन पण उरकुन घेऊ…” निरर्थकपणे हवेत हात हलवत राधा म्हणाली…

“अर्थात शेवटी बायकोने नवर्‍याच्या खांद्याला खांदा लावुन, किंवा त्याच्या पाठीशी उभं राहुन सदैवं ममं म्हणायचं असतं नाही का? मी तेथे पण जुळवुन घेतलं.. हनिमुनचे ते शुश्क मोरपंखी दिवस संपवुन मी अनुरागच्या त्या महालात रहायला आले. दिमतीला सगळं होतं. नोकर-चाकर होते, गाड्या होत्या, पैसा बक्कळ होता.. काही नव्हतंच तर प्रेम. आजुबाजुला वावरणार्‍या खोट्या भावना चेहर्‍यावर घेऊन फिरणार्‍या लोकांमध्ये मी हरवुन गेले. मला हवं असलेलं माझं प्रेम मला फक्त चित्रपटांतच दिसत राहीलं.

“पहील्या पहील्यांदा मी स्वतःला समजवायचा, बदलवायचा प्रयत्न केला. अनुराग नसले म्हणुन काय झालं. मला जे पाहीजे ते माझ्याकडे आहे.. सो गो आऊट, एन्जॉय लाइफ़. नविन मित्र-मैत्रीणी बनव, नविन सोशल-लाईफ़ आहे हॅव फन.. पण मला काही केल्या ते जमेना.”

“ओह लुक मिसेस दीक्षीत…”
“ती बघ.. अनुरागची बायको.. गॉड शी इज सो डल..”
“मिसेस अनुराग..”

“माझं स्वतःच काही अस्तीत्वच राहीलं नव्हतं. ह्या सगळ्याला कंटाळुन मी माझ्या कॉलेजच्या मित्र-मैत्रीणींबरोबर एकदा पार्टीला गेले. अर्थात त्यांना परवडणार्‍या सारख्या साध्या हॉटेलमध्ये. मला सुध्दा माझे पैसे उगाच वापरायचे नव्हते, कदाचीत तो उगाचच ‘शो-ऑफ’ वाटला असता. सो गेले. खुप मस्ती केली आम्ही. वाट्टेल तसे हसलो-खिदळलो, टपोरी शिव्या दिल्या. डिजे च्या तालावर राऊडी डान्स केला. मस्त मुड जमला होता, तो खर्र्कन उतरला घरी आल्यावर.

अनुराग मला वाट्टेल तसं बोलले. जो तमाशा करायचाय तो घरात कर बाहेर नाही म्हणुन दम भरला. त्या दिवसानंतर प्रत्येकवेळी ‘बॉडीगार्ड’ च्या नावाखाली एक माणुस सतत माझ्याबरोबर फिरु लागला. तो कश्यासाठी होता हे न कळण्याइतपत मी दुध-खुळी तर नक्कीच नव्हते.”

राधाने आपला रिकामा ग्लास खाली ठेवला आणि कबिरने तो पुन्हा भरुन तिच्याकडे दिला.

“ए तुला यो.लो. माहीते?”, अचानक राधाने विचारले
“यो.लो.? यु मिन. वाय.ओ.एल.ओ. यु-ओन्ली-लिव्ह वन्स ना?”, कबिर
“येस.. यु-ओन्ली-लिव्ह वन्स !, हे बघ.. कॉलेजमध्ये असताना मी मानेवर इन्क केलं होतं..” राधाने मान वळवली आणि मानेवरचे केस बाजुला करुन तिने तो टॅटू कबिरला दाखवला.

“तो टॅटू मला त्या घरात बोचु लागला होता. आयुष्यातला प्रत्येक दिवस मला वाया गेलेल्या क्षणांची आठवण करुन देत होता कबिर.”, अश्रुंचे दोन थेंब राधाच्या डोळ्यांतुन घरंगळत बाहेर आले.

“आय सर्टनली डिझर्व्ड मोर इन लाईफ़.. तुला माहिते, कॉलेजेमध्ये मी हार्ट-थॉर्ब होते. दिसायला छान आहे, अभ्यासातही चांगली होते. वागायला पण मी कधी माजुर्डेपणा केला नाही. सगळ्यांशीच मि मोकळेपणाने वागायचे. एका स्माईलवर कित्तेक जणांना पटवता आलं असतं मला. अगदी कोणीच नाही तर गेला बाजार एखाद्या आय.टी. प्रोफ़ेशनलशी लग्न करुन अमेरीकेत स्थाईक झाले असते. नॉर्मल जगण्याचा हक्क होता मला.. मग माझ्याच नशीबी हे सोनेरी-पिंजर्‍यातलं जगणं का यावं कबिर…?”

इतक्यावेळ रोखुन धरलेले अश्रु एव्हाना बांध फोडुन वाहु लागले होते.

“तु किती ओळखतोस मला? दोन दिवस..! तरी त्या दिवशी तु मला ‘आय-लव्ह-यु’ म्हणालासच ना.. तुझ्यासारखेच कित्ती जण होते माझ्यावर प्रेम करणारे पण मी सगळ्यांना सोडुन अनुरागशी लग्न केलं, कारणं ते स्थळ माझ्या आई-वडीलांना योग्य वाटलं म्हणुन…”

मनगटाने डोळे पुसत राधा म्हणत होती.

“शेवटी एके दिवशी पेशंन्स संपला आणि मी घर सोडुन बाहेर पडले. इथे गोव्यात मला हवं असलेलं मुक्त जिवन मला मिळालं. इथे मला ओळखणारे कोणी नव्हते. नाईट-लाईफ़ला मी गेट-अप चेंज करुन जायचे.. ते रंगीत केस.. तो विचीत्र ड्रेस.. यु नो ईट बेटर…”, मधुनच हसत राधा म्हणाली…

“ओह येस.. हु एल्स विल..” भुवया उडवत कबिर म्हणाला..
“बट आय गेस.. इट्स ओव्हर.. मला इथुन निघायला हवं, तुझ्या मुर्खपणा मुळे.. आय एम शुअर.. माझा फोन ट्रॅक होत असणार.. एव्हाना अनुरागना नक्की कळले असेल की मी इथे गोव्यात आहे ते.. सो धिस इज इट कबिर.. सकाळी जेंव्हा तो उठशील तेंव्हा कदाचीत मी इथुन गेलेले असेल…”, रिकामा ग्लास टेबलावर ठेवत राधा म्हणालि.

कबिरची आणि तिची नजरानजर झाली. एक प्रकारची हताशता, एक प्रकारची उद्वीग्नता, जिवनात ओढवलेले रितेपण तिच्या नजरेत समावले होते. कबिरची नजरानजर झाली तरी तिने आपली नजर हटवली नाही.

काय सांगु पहात होती ती नजर? तिच्या मनात सुध्दा कबिरबद्दल काही भावना होत्या, की तो कबिरच्या मनाचा एक खेळ होता?
कबिरची आणि राधाची ती शेवटची भेट होती?
राधाची गोष्ट ऐकल्यावर कबिर अधीकच तिच्यात गुंतला होता. तिने अनुभवलेला तो प्रेमाचा रितेपणा कबिरच्याही वाट्याला आला होताच की. मोनिका आणि तो एकत्र असुनही कधी एकत्र आले एकत्र नव्हते. प्रेमाची भुक त्याला सुध्दा होती आणि ते प्रेम त्याला का कुणास ठाऊक, पण राधाच्या रुपाने मिळेल ह्याची खात्री होती.

काय होणार होते पुढे?
जाणुन घ्या पुढच्या भागात….


[क्रमशः]

[rangila]

7

राधा उठुन आपल्या रुमकडे निघाली आणि कबीरच्या मनात प्रचंड चलबिचल सुरु झाली. काय करावं? काय करावं म्हणजे राधाला थांबवता येईल. कसंही करुन कबीरला राधाला नजरेआड होऊ द्यायचं नव्हतं.

राधा जेथे कुठे जाणार आहे, तेथे तेथे आपण सुध्दा तिच्या बरोबर जावं?
पण राधा का म्हणुन आपल्याला बरोबर घेऊन जाईल?

राधाला सांगावं की फोन निट चालू झालाचं नव्हता?
पण तिने बघीतला होता फोन चालु झालेला, आणि आपल्या सांगण्यावर ती का विश्वास ठेवेल, तिला तिचं स्वातंत्र्य महत्वाचं आहे..

काय करावं..? कबीरची मतीच गुंग झाली होती.

“राधा…”
“हम्म?”

“राधा.. आय एम सॉरी..”
“कश्याबद्दल? आय मीन कश्या-कश्याबद्दल?”, काहीसं हसुन राधा म्हणाली..
“ते मी सकाळी तुला.. ते गेटपाशी म्हणालो… आय-लव्ह-यु.. ते नको होतं म्हणायला!”
“ओह.. सो यु डोन्ट लव्ह मी?”, डोळे मोठ्ठे करत राधा म्हणाली..
“नो.. !.. आय मीन येस.. ! आय मीन.. खुपच चाईल्डीश झालं ना ते.. आपली ओळख ती कितीशी? आपण काही कॉलेजमधले नाही.. असं इन्फ़ॅच्युएशन दाखवायला..”

“तुला खरंच जायलाच हवं का?”, थोड्यावेळ थांबुन कबिर म्हणाला
….

“निदान उद्या जायच्या आधी एकदा मला भेटशील?”
“मी सकाळी लवकर निघेन कबीर, सोफी ऑन्टी उठायच्या आधी..”
“प्लिज राधा.. लुक.. मी काही तरी नक्की मार्ग काढेन आणि तुला जावं लागणार नाही..”
“ईट्स ऑफ़ नो युज कबिर..”
“हे बघ.. जर मार्ग निघाला तर? विल यु स्टे?”

राधाच्या मनातली चलबिचल तिच्या नजरेत दिसत होती.
“तुला वाटतं काही मार्ग निघेल?”
“आय थिंक सो..”
“ऑलराईट..”, राधाने घड्याळात बघीतले १२.३० वाजुन गेले होते.. “तुझ्याकडे ५ तास आहेत कबीर… नंतर कदाचीत मी गेलेली असेन..” असं म्हणुन राधा खोलीकडे निघुन गेली.

कबीरला स्वतःचा प्रचंड राग येत होता.
“काय गरज होती तिचा फोन चालू करुन बघायची?”
“काय गरज होती, अततायीपणा करायची?”
“मुर्ख कुठला.. बस आता बोंबलत…”

कबीर स्वतःलाच शिव्यांची लाखोली वाहात होता. घड्याळाचे काटे बुलेट-ट्रेनच्या वेगाने धावत होते.
विचार करुन करुन कबीरच डोकं ठणकायला लागलं होतं. व्हिस्कीचा अंमल वेगाने डोकं हलकं करत होता खरा, पण त्यापुढे कबीरला काही सुचतच नव्हतं.

एकीकडुन येणारा नदीवरचा गार वारा आणि दुसरीकडे पेटलेल्या निखार्‍यांची उब कबीरल सुखावत होती. कबीर खुर्चीतच रेलुन बसला. कॅफे मध्ये राधाचे झालेले पहीले दर्शन कबीरला राहुन राहुन आठवत होते. अतीव सुखाने कबीरने डोळे मिटुन घेतले. कॅफेचा तो प्रसंग जणु एक चलचित्रपट झाला होता आणि कबीर प्रेक्षक. पाहीजे तसा, पाहीजे त्या अ‍ॅंगलने कबीर तेच दृश्य पुन्हा पुन्हा पहात होता. स्लो-मोशन मध्ये दरवाज्यापासुन कबिरपर्यंत येणारी राधा… वार्‍याच्या झुळकीने चेहर्‍यावर येणार्‍या तिच्या केसांच्या बटा..तिच्या त्या चंदेरी बांगड्यांची नाजुक किणकीण, तिचे टपोरे डोळे….

विचार करता करता कबीरला झोप लागली.


पहाटे कधीतरी, पेटवलेला विस्तव विझला, निखार्‍यांची उष्णता त्या थंडीत विरुन गेली आणि हवेतला गारठा अंगाला झोंबु लागला तसा कबिर खाड्कन जागा झाला.

पहीले काही क्षण आपण कुठे आहे ह्याचंच भान त्याला येईना. जेंव्हा लक्षात आलं तेंव्हा पट्कन त्याने घड्याळात नजर टाकली.

पहाटेचे ३.३० वाजत आले होते

“शिट्ट..”, कबिर चरफडत उठला
इतका महत्वाचा वेळ त्याने वाया घालवला होता.

एखाद्या पिंजर्‍यात कोंडलेल्या वाघासारखा उठुन तो इकडुन तिकडे येरझार्‍या घालु लागला.

“कसं ही करुन राधाला थांबवलंच पाहीजे.. पण कसं?”

अचानक त्याला रोहनची आठवण झाली. त्याने फोन उचलला आणि रोहनचा नंबर फिरवला.

एक रिंग..
दोन रिंग..
दहा रिंग….
पण पलिकडुन काहीच उत्तर नाही.

फोन बंद झाला.

कबिरने परत नंबर फिरवला..
वाजुन वाजुन फोन परत बंद झाला.

“अरे यार.. काय करतोय हा रोहन…कुंभकरण.. इथे माझं आयुष्य टांगणीला लागलंय आणि हा झोपतोय काय..?”
कबिरने पुन्हा नंबर फिरवला…

६-७ वेळा रिंग वाजल्यावर पलीकडुन रोहनचा अर्धवट “हॅल्लो..” ऐकु आलं

“रोहन? रोहन उठ.. कबीर बोलतोय.. उठ लेका..?”
कबिरचा आवाज ऐकताच रोहन जागा झाला. टेबलावरच्या घड्याळात वेळ बघत रोहन म्हणाला, “कबिर, सगळं ठिक आहे ना? अरे एवढ्या रात्री फोन?”

“अरे काही ठिक नाहीये रे बाबा.. बर ऐक.. मला हेल्प हवीय तुझी.. आत्ता..”, कबिर इंपेशंटली म्हणाला
“काय झालं आता? काय घोळ घातलास?”
“अरे राधा चाललीय कुठे तरी.. प्लिज तिला थांबवायचंय.. मार्ग सांग काहीतरी..”, एका दमात कबिरने सांगुन टाकलं?

“म्हणजे? कुठे चाललीय राधा.. आणि इतक्या रात्री? का? आणि मी कसं तिला थांबवायचं ते सांगू?”, वैतागुन रोहन म्हणाला.
“चं, अरे यार.. ती गेली तर खरंच मी वेडा वगैरे होईन रोहन.. तुझी.. तुझी नोकरी जाईल.. एका वेड्या लेखकाला काय गरज मॅनेजरची… अं?”
“कबिर.. जरा मला समजेल अश्या भाषेत बोलशील का प्लिज?” रोहन
“सांगतो.. ऐक..” असं म्हणुन कबिरने आत्तापर्यंत घडलेल्या सर्व घटना त्याला ऐकवल्या..

“अरे पण तिला समजाव ना. नसेल पण फोन ट्रॅकींगवर टाकला..किंवा फोन पुर्ण नव्हता चालु झाला वगैरे..”, कबिरच सांगुन झाल्यावर रोहन म्हणाला..
“अरे झालंय सगळं सांगुन तिला.. पण तिला रिस्क घ्यायची नाहीये.. तिला पक्की खात्री आहे की फोन ट्रॅकींगवर नक्की असणारचं…”, कबिर कपाळावरुन हात फिरवत म्हणाला.

“बरं.. दोन मिनीटं दे.. मी रेस्टरुमला जाऊन येतो..”,रोहन
“तुझ्या…”
“गप्प बसं.. एक तर असं रात्री अपरात्री उठवतोस.. डोकं तर चालायला हवं ना.. अरे जरा तोंड बिंड पण धुतो..आलोच मी..” कबिरला पुढं काही बोलायची संधी न देता रोहन फोन चालु ठेवुन गेला…

दोन मिनीटांनी परत रोहन फोनवर आला..

“सुचलं काही”, कबिरने विचारलं
“कबिर साहेब, अहो उगाच नाही इतकी वर्ष मी तुमचा मॅनेजर.. रोहन म्हणतात मला..”
“म्हणजे? सुचलं काही? सांग.. पट्कन सांग..”, उताविळ होत कबिर म्हणाला
“सुचलं मला नाही, तुलाच सुचलं होतं..”, रोहन
“अरे काय कोड्यात बोलतो आहेस, निट सांग की..”, कबिर

“अरे म्हणजे.. तुझं ते दुसरं रॉबरीवरचं पुस्तक..”
“हं.. त्याचं काय? ते कुठुन आलं आत्ता?”
“अरे त्यातच तर सोल्युशन आहे.. आठव.. त्यातला एक सिन तु म्हणाला होतास ‘दृश्यम’ चित्रपटातपण वापरला आहे म्हणुन..?”
“अरे नाही आठवत ए बाबा.. सोल्युशन काय ते सांग पट्कन…”, कबिर..

“हे बघ.. राधाचं सिम-कार्ड आहे ना? का ते पण तुटलं?”, रोहन..
“आहे.. सिम आहे, फोन तुटला होता..”, कबिर

“गुड.. मग एक काम कर.. उद्या एक स्वस्तातला फोन घे.. त्यात तिच सिम-कार्ड टाक, फोनची बॅटरी फार चार्ज न करता, फोन चालु कर.. आणि दे टाकुन तो फोन एखाद्या मालवाहू ट्रक मध्ये…”, रोहन..

“ओह्ह.. येस्स आठवलं… तो फोन त्या ट्रकबरोबर जाईल कुठेतरी दुसरीकडे.. आणि दिवसभरात कधीतरी बॅटरी संपली की बंद पडुन जाईल.. सो ट्रॅकिंगवर दिसेल की राधा गोव्यातुन बाहेर पडलीय आणि दुसरीकडेच कुठेतरी आहे…”, आनंदाने एक उंच उडी मारत कबीर म्हणाला..
“जमलं बुवा.. हुश्श..”, हसत हसत रोहन म्हणाला..
“रोहन्या यार.. यु आर जिनीयस.. थॅक्यु सो.. मच..”
“अहो तुमचीच आयडीयाची कल्पना आहे ही.. मी फक्त आठवण करुन दिली…”
“हो यार.. खरंच डोकचं चालत नव्हत माझं..चल ठेवतो फोन आणि आत्ता राधाला जाऊन सांगतो हा प्लॅन..”, कबिर

“कबिर, एक विचारु?”, रोहन म्हणाला
“अरे विचार ना यार.. ये जिंदगी भी मांग ले तो हाजीर है तेरे लिए…”, कबिर
“आर यु शुअर अबाऊट राधा? आय मिन, खरंच तुला ती आवडते का? का फक्त टेंम्पररी…”
“आय एम डॅम्न शुअर रोहन… मी तिच्या बाबतीत चुकुच शकत नाही…”
“पण ती एक विवाहीत आहे, उद्या तिने ठरवलं नवर्‍याकडे परत जायचं तरं?”
“मी तशी वेळच येऊ देणार नाही कबिर… मी तिच्यावर इतकं प्रेम करेन की ति त्या अनुरागला विसरुनच जाईल बघ..”
“इफ़ दॅट्स द केस.. देन गो अहेड.. लिसन टू युअर हार्ट.. आणि हो, परत येशील इकडे तेंव्हा दोघींना घेऊनच परत ये…”, रोहन
“दोघींना?”
“हो.. दोघींना !! राधा.. आणि मेहतांची स्टोरी.. विसरलास का?”
“ओह येस्स.. नक्की नक्की…”
“मेहता विचारत होते, काही जमतंय का म्हणुन.. शक्य असेल तर निदान कन्स्पेट मेल कर त्यांना…”
“गप रे.. आत्ता फक्त आणि फक्त राधा.. बघु त्या मेहतांच काय करायचं ते नंतर.. चल तु झोप आता.. बाय..”, असं म्हणुन कबिरने फोन ठेवुन दिला..


फोन ठेवला आणि कबिर धावतच राधाच्या रुमकडे गेला.
दरवाज्यावर थाप मारायच्या काही क्षण आधी कबिर तेथे घुटमळला. त्याच्या हृदयाची धडधड अचानक वाढली होती.

त्याने आपल्या चेहर्‍यावरुन हात फिरवला आणि विस्कटलेले केस निट केले.

“काय म्हणेल राधा? तिला नक्कीच माझ्या ह्या कल्पनेचे कौतुक वाटेल. कदाचीत ती लगेच कन्व्हिंन्स होईल, नाही झाली तरी मी नक्की करुन शकेन.. धिस इज द आयडीया दॅट विल डेफ़ीनेटली वर्क…”

कबिर स्वतःशीच विचार करत होता.

त्याने हलकेच दारावर थाप मारली..
काही क्षण शांततेत गेली.

कबिरने पुन्हा एकदा थोड्याश्या जोरात थाप मारली.
दार हलकेच उघडले गेले..

कबिरने दार उघडले.. आतमध्ये पुर्ण अंधार होता आणि एक विचीत्र शांतता..

कबिरने चाचपडत खोलीतला दिवा लावला आणि अंधारात बुडालेली खोली उजळुन निघाली.
खोली पुर्ण रिकामी होती.

कबिरचा क्षणभर आपल्या डोळ्यांवर विश्वास बसेना.. त्याने सभोवार नजर टाकली, पण खोलीत कोणीच नव्हते.
राधाचे कपडे, बॅग्स.. चप्पल्स.. काही काहीच नव्हते…

आपण चुकीच्या खोलीत तर आलो नाही ना म्हणुन कबिर माघारी वळणार इतक्यात शेजारच्या टेबलावर ठेवलेल्या कागदाकडे कबिरचे लक्ष गेले..

थरथरत्या हाताने कबिरने तो कागद उलगडला..


कबिर,

सॉरी, तुला न भेटताच जाते आहे.. पण जायलाचं हवं. ह्या जिवनाकडुन मला खुप अपेक्षा आहेत आणि त्या मला पुर्ण करायच्याच आहेत. मला परत माझ्या आयुष्यात नाही जायचंय कबिर. आय होप यु विल अंडरस्टॅन्ड..

कदाचीत तु काही मार्ग काढला असतासही, परंतु…
हे बघ, तु ‘आय-लव्ह-यु’ म्हणुन आपल्यात कदाचीत निर्माण होऊ शकणारी निखळ मैत्री थोपवलीस. ह्यापुढे कितीही प्रयत्न केला असता, तरी तुझ्या आणि माझ्या मनातही तुला माझ्या बद्दल वाटणार्‍या भावना आल्याच असत्या.. आय नो यु लव्ह मी..! तुझ्या डोळ्यात ते मला स्पष्ट दिसतंय कबिर.. कदाचीत तु म्हणला नसतास तरीही..

पण मला तेच नको आहे कबिर.. मला रिलेशन्सच नको आहेत, मला अ‍ॅटेचमेंट्स नको आहेत.. मला परत त्यात नाही पडायचंय.. कदाचीत मी चुकीची असेन.. आज नाही तर उद्या मला त्याची जाणिव होईलही, पण तोपर्यंत तरी मला माझ्याच टर्मसवर जगायचंय.

विश मी लक कबिर.. विश दॅट मी माझी स्वप्न पुर्ण करु शकेन.. मी माझं आयुष्य मला जसं हवंय तसं जगु शकेन.. आणि हो.. तुला सुध्दा तुझ्या पुस्तकासाठी खुप सार्‍या शुभेच्छा. मी तुझ्या पुस्तकाची वाट बघतेय. मी जेथे कुठे असेन.. तुझं पुस्तक पब्लिश झालं की नक्की वाचेन..

आणि हो.. शेजारचं पाकीट सोफी ऑन्टीला दे… उगाच उचकुन बघु नकोस.. मी त्यात माझा पत्ता किंवा कॉन्टॅक्ट नंबर वगैरे देत नाहीए, रुमंचं भाडं आणि अश्याच काही गप्पा.. सो बी अ जंन्टलमन..

गुड बाय देन….
राधा….

कबिरच्या जणु पायाखालची जमीनच सरकल्यासारखं वाटलं.
क्षणभर त्याला वाटलं की कदाचीत राधा त्याची मजा करतेय.. पण रिकामी खोली त्या पत्राच्या सत्यतेची जाणिव करुन देत होती. कबिरची लव्ह-स्टोरी सुरु व्हायच्या आधीच संपली होती.

आयुष्यात येऊ घातलेल्या रितेपणाचं ओझं त्याचे पाय सावरु शकले नाहीत..
कबिर ते पत्र छातीशी कवटाळुन मट्कन खाली बसला..

[क्रमशः]

[rangila]

8

कबिर तिथे किती वेळ बसला होता? त्यालाच माहीत नाही. कदाचीत दोन मिनीटं असेल, कदाचीत दोन तासही असेल. प्रश्न तो नव्हताच, प्रश्न होता राधा निघुन गेली पुढे काय?

काही क्षण ओसरल्यावर कबिर भानावर आला. त्याच्यात लपलेला गुन्हेगारी-कथा-लेखक जागा झाला. राधाने काही तरी ‘क्ल्यु’ सोडला असेलच की. काही तरी, ज्यावरुन राधा कुठे गेली ह्याचा पत्ता लागेल. कित्तेक सराईत गुन्हेगार सुध्दा गुन्हा करताना नकळत काहीतरी खूण सोडून जातातच…

कबिर नव्या उमेदीने उठला आणि त्याने राधाची खोली शोधायला सुरुवात केली. कपाटं, टेबलाचे ड्राव्हर्स, बेडखाली, डस्टबीन जेथे शोधता येईल तेथे.. पण कागदाचा एक साधा कपटा सुध्दा सापडला नाही.

कबिर स्वतःशीच चरफडत होता… ‘थिंक कबिर.. थिंक…’
त्याने घड्याळात पाहीलं.. ३.३० वाजुन गेले होते.

अचानक त्याच्या डोक्यात ट्युब पेटली. इतक्या रात्री, राधा इथुन चालत तर कुठे गेली नसेल…रिक्षा ह्या आड बाजुला मिळणार नाही.. म्हणजे..
म्हणजे.. तिने नक्कीच कॅब बोलावली असणार.. आणि कॅब बोलवायला तिच्याकडे फोन नव्हता.. म्हणजे…

कबिर धावतच हॉलमधल्या लॅंडलाईन फोनपाशी गेला.
फोनचा रिसीव्हर उचलताना कबिरच्या हृदयाची धडधड वाढली होती, शेवटचा हा रिसीव्हर उचलला गेला होता तेंव्हा नक्कीच राधाच्या हातांचा स्पर्श त्याला झाला असणार…

कबिरने रिडायलचे बटण दाबले..
काही क्षण रिंग वाजली आणि पलीकडून आवाज आला.. ‘हॅल्लो.. डायल कॅब…’

कबिरला मैदान मारल्याचा जोश आला..

“हॅल्लो.. मी साऊथ-गोव्यातुन बोलतोय.. साधारण तासाभरापुर्वी माझ्या मिसेसने एक कॅब ऑर्डर केली होती.. अम्म.. अ‍ॅक्च्युअली तिची लॅपटॉपची बॅग गाडीत राहीलीय.. प्लिज जरा गाडीचा नंबर बघुन चेक करता का?”

“वन मिनीट.. होल्ड..”, काही क्षण शांततेत गेले..

“कुठे ड्रॉप होता सर?”, पलीकडून परत आवाज आला..
“एअरपोर्ट…”, कबिरने तुक्का मारला..

“सॉरी सर..”, गेल्या दोन-चार तासात एअरपोर्ट ड्रॉप एक पण कॉल नव्हता..
“प्लिज चेक करुन बघा ना एकदा…” कबिर
“चेक केलय सर.. एअरपोर्ट ड्रॉप कुठलाच नव्हता..”
“हे बघा.. लॅपटॉपमध्ये महत्वाचा डेटा आहे..”
“सॉरी सर.. ओल्ड गोव्यातुन दीड तासापुर्वी एक पिक-अप होता, पण तो एअरपोर्टला नाही, बस-स्टॅंन्डला होता…”
“ओह्ह.. हे कॅब-डायलचाच नंबर आहे ना?”, कबिर
“नो सर.. इट्स डायल-कॅब, आमची ५ वर्षापासुनची सर्व्हिस आहे.. कॅब-डायल चार महीन्यांपुर्वी सुरु झालीय.. आमची क्रेडेबिलीटी घ्यायला सेम नाव ठेवलय सर…”, पुढची पाच मिनीटं तो कॅब-डायलमुळे कसे त्यांचे कस्टमर कमी झाले आहेत आणि अशी नावं ठेवण कसं इल्लीगल आहे ह्यावर भाष्य करत राहीला..

कबिरने त्याच्याशी संभाषण आवरत घेतलं आणि फोन ठेवुन दिला.

“सो राधा बसस्टॅन्डला गेली होती तर..”

कबिरने उबरचे अ‍ॅप उघडले आणि जवळची कॅब किती अंतरावर आहे बघीतलं. त्याच्या नशीबाने ५ मिनीट ड्राईव्ह-डिस्टंन्सवर कॅब होती. कबिरने पटकन बस-स्टॅंन्ड ड्रॉपसाठी कॅब बुक केली. धावतच तो खोलीत गेला, जिन्स आणि स्पोर्ट्स-जॅकेट चढवले आणि पळतच तो गेटपाशी गेला.

दोन मिनीटांतच कॅब हजर झाली.

कबिर बस-स्टॅंन्डवर पोहोचला तेंव्हा सर्वत्र बर्‍यापैकी सामसुम होती. बस-स्टॅंन्ड बर्‍यापैकी पेंगुळलेलाच होता.
अधुनमधुन येणार्‍या बसभोवती गरम चहा-कॉफी, सामोसा-वडापाव विक्रेत्यांची गर्दी जमे ती तेवढ्यापुरती. बस गेल्यावर परत सर्वत्र शांतता. ख्रिसमस जवळ आल्याच्या खाणाखुणा कॅंन्टीनमधुन दिसत होत्या. कांचांवर चिकटवलेले सॅंन्टा, रंगेबिरंगी दिव्यांनी पिवळट ट्युबलाईटच्या प्रकाशात सजवलेला साज, क्रिसमस-आणि इअर-एन्डच्या पार्टीजचे माहीती देणारे उभे रहात असलेले साईन-बोर्ड्स दिसु लागले होते.

कबिरची भिरभीरती नजर मात्र राधाचाच शोध घेत होती.

प्रत्येक प्लॅटफॉर्म, वेटींग रुम, लगेज रुम, कॅन्टीन सर्व शोधुन झाले पण राधाचा कुठेच पत्ता नव्हता. निराश मनाने कबिरने चौकशी-खिडकी गाठली.

“काका, गेल्या दोन तासात इथुन कुठल्या-कुठल्या बसेस गेल्या सांगु शकाल का?”, कबिरने विचारले
“तुम्हाला कुठे जायचेय?”, आळसावलेले समोरचे काका उत्तरले
“नाही, मला कुठे नाही जायचेय.. पण थोडी माहीती हवी होती..”, कबिर
“आता अश्या अनेक बसेस इथुन गेल्या.. इथुन निघालेल्या.. किंवा दुसरीकडुन आलेल्या पण प्रवासी थांबा म्हणुन थांबलेल्या.. तुम्हाला कुठल्या हव्यात?”
“सगळ्या सांगा…”, कबिर अधीरतेने म्हणाला आणि खिश्यातुन एक शंभराची नोट काढुन त्याने खिडकीतुन सरकवली.

पुढची ५ मिनीटं त्या काकांनी अनेक विवीध गावांची यादी वाचली. राधा ह्यापैकी कुठल्याही बसमधुन गेली असु शकत होती. हा प्रकार म्हणजे गवताच्या गंजीत सुई शोधण्यासारखे होते. शिवाय ह्या बसेसचा पाढा फक्त स्टेट-ट्रांन्स्पोर्टचा होता. स्टेशनच्या बाहेरही अनेक प्रायव्हेट बसेस उभ्या होत्या.

कबिर हताश मनाने कपाळावर हात ठेवुन उभा राहीला.. राधा एव्हाना त्याच्यापासुन कित्तेक किलोमीटर दुर अनभिज्ञ दिशेने निघुन गेली होती.


१५ दिवसांनंतर…

मेहतांच्या ऑफीसमध्ये रोहन कोल्ड कॉफीचे घोट घेत बोलत होता..

“नो सर… १५ दिवस होऊन गेले, कबिरचा काहीच पत्ता नाही. त्याचा फोन स्विच्ड ऑफ येतोय, आणि त्याच्या हॉटेलच्या.. आय मिन.. त्या होम-स्टेचा सुध्दा माझ्याकडे काहीच नंबर नाहीये…”

“हाऊ कॅन ही डू धिस रोहन? शेवटी हा बिझीनेस आहे.. इतक्या दिवसांत निदान आम्हाला कथेची एक कंन्सेप्ट तर मिळायला हवी होती. मला सुध्दा उत्तर द्यावी लागतातच ना. डेडलाईन्स सगळ्यांनाच असतात रोहन..”, मेहता काहीसे चिडून बोलत होते.
“आय अंडरस्टॅन्ड सर.. मी खरं तर त्याला सांगीतलं सुध्दा होतं की कंन्सेप्ट मेल कर म्हणुन. कबिर मुद्दाम असं करणार नाही. नक्कीच काही तरी प्रॉब्लेम झाला असेल..”, रोहन
“मग आता काय करायचं आपण?”, मेहता
“सर मला वाटत हा आठवडा आपण वाट बघुयात.. कबिर नक्की कॉन्टॅक्ट करेल..”, रोहन
“आय होप सो रोहन.. नाही तर मला हा प्रोजेक्ट नाईलाजाने कॉल ऑफ करावा लागेल.. पुस्तकांची पाईपलाईन आमच्याकडे आहे.. बाकीच्यांनी मी इतके दिवस होल्डवर ठेवु शकत नाही..”
“शुअर सर.. मी समजु शकतो..”, रोहन बोलतच होता इतक्यात त्याच्या मोबाइलची रिंग वाजली..

“कबिरचा फोन..”, रोहन अत्यानंदाने म्हणाला.. त्याच्या मनावरचे मोठ्ठे दडपण उतरले होते. एकतर कबिरची काळजी होतीच.. पण मेहता जसं म्हणत होते, तसं खरंच प्रोजेक्ट हातचा गेला असता तर पंचाईत झाली असती..

“मे आय?”, रोहन खुर्चीतुन उठत मेहतांना म्हणाला

मेहतांच्या संमतीची वाट न बघताच रोहन केबीनमधुन बाहेर पडला..
“अरे काय हे कबिर, काय पत्ता आहे तुझा? १५ दिवस होऊन गेले तुझा फोन सुध्दा बंद आहे, तुला मेहतांना कंन्सेप्ट मेल कर म्हणलो होतो त्याचंही काही उत्तर नाही.. कुठे आहेस कुठेस तु?”, रोहन

“मी ऑफीसमध्येच आहे रोहन..?”, कबिर थंड स्वरात म्हणाला…
“ऑफीसमध्ये.. यु मिन तुझ्या ऑफीसमध्ये?”, रोहन
“हो.. माझ्याच ऑफीसमध्ये..”, कबिर

“कधी आलास कधी तु?”
“दहा दिवस झाले…”
“व्हॉट… दहा दिवस झाले तुला इथे येऊन आणि कुणाला पत्ताही नाही त्याचा.. अरे झालय काय तुला.. इथे मी मेहतांच्या ऑफीसमध्ये अजुन कंन्सेप्ट रेडी नाही म्हणुन त्यांची बोलणी खातोय आणि तु…”
“डोन्ट वरी रोहन.. मेहतांना घेऊन माझ्या ऑफीसवर ये कंन्सेप्ट काय, पुर्ण कथाच देतो मी…”
“आर यु सिरियस?”, आनंदाने रोहन म्हणाला..
“येस रोहन.. कथा तयार आहे, दहा दिवस मी रात्रं-दिवस ह्यावरच काम करत होतो. मला कुणाचाच डिस्टरबंन्स नको होता, सो फोन बंद ठेवला होता…”
“ओके ओके.. मी.. मी पोहोचतो तासाभरात.. मेहतांना पण घेऊन येतो.. ओके?… ग्रेट यार.. ग्रेट न्युज कबिर…”, केसांमधुन हात फिरवत रोहन म्हणाला.


कबिरने छापलेल्या त्या पानांवरुन अलगद हाथ फिरवला. `राधा’चं नाव त्याने ‘मीरा’ बदललं होतं, तर मिडीया टायकून ‘अनुराग’ चा कुणी ‘शर्मा’ बनवला होता. पण हे सगळे बदल कथानकापुरते होते. कबिरच्या लेखी त्या प्रत्येक पानांमधुन फक्त आणि फक्त राधाचं होती. तिच्याबद्दल लिहीताना कबिर इतका एकरुप झाला होता की लिहीताना कित्तेक वेळा त्याला आजुबाजुला राधा असल्याचा भास होई.

आपल्याला इतक्या कमी वेळात राधा का आवडली असावी हा प्रश्न कबिरला राहुन राहुन पडत होता. राधा अशी एकमेव सुंदर मुलगी नव्हती जी कबिरने बघीतली होती. कबिरची पहीली दोन पुस्तक हिट झाली तेंव्हा कित्तेक मुलींचे त्याला फोन यायचे, कित्तेक जणी सोशल-मिडीयावर चॅट करताना त्याच्याशी फ्लर्ट करायच्या. पण कबिरला कधीच कुणाबद्दल इतक आकर्षण वाटलं नाही जितकं त्याला राधाबद्दल वाटत होतं.

“समोरची व्यक्ती आपल्याला केंव्हा आवडते?”, कबिरच्या दोन मनांचा एकमेकांशी संवाद सुरु होता
“जेंव्हा कदाचीत त्या व्यक्तीमध्ये आणि आपल्यामध्ये काहीतरी कनेक्शन आहे असं जाणवतं तेंव्हा..”
“म्हणजे कसं?”
“म्हणजे असं बघ, जेंव्हा समोरच्या व्यक्तीशी आपली नजरानजर होते तेंव्हा चेहर्‍यावर काहीही भाव असले तरी, डोळे कधी खोटं बोलत नाहीत.. जेंव्हा त्या व्यक्तीच्या डोळ्यातले भाव आपल्या मनाला भावतात, जेंव्हा त्या डोळ्यात तुसडेपणा नाही तर आपल्याबद्दल प्रेम दिसते तेंव्हा कदाचीत..”
“ओह यु मीन.. तुला असं म्हणायचंय की राधा पण तुझ्या प्रेमात पडलीय?”
“माहीत नाही.. कदाचीत तो भास असेल.. पण हो मला वाटतं तसं..”
“म्हणजे नक्की कधी असं वाटलं..?”
“त्याच दिवशी रात्री.. तिचे डोळे खुप काही बोलत होते.. खुप काही सांगु पहात होते.. पण काय ते माझं मलाच कळत नव्हतं. किंवा कळत होते, पण वळत नव्हते.
“मग ती तुला सोडुन का गेली?”
“हे बघ.. तुझी निगेटीव्हीटी मला पटत नाही…”
“पण तु सुध्दा खुप ऑप्टीमिस्टीक होतो आहेसच की..”
“असेल.. पण माझं म्हणण्ं खरं की खोटं हे राधा भेटल्याशिवाय कळणार नाही..”

कबिरचा हा दोन मनांचा संवाद अखंड चालु होता. कधी ह्या मनाचा विजय तर कधी त्या.. पण त्या दोघांच्या भांडणात कबिरची मात्र प्रचंड फरफट होत होती.

ते दहा दिवस कबिरने स्वतःला पुरते कोंडुन घेतले होते. राधाबद्दल लिहीताना, तिच्याबद्दलच्या भावना मांडताना त्याला कुणाचीही मध्ये मध्ये लुडबुड नको होती.

लिहुन झाल्यानंतर जणु कबिर पुर्ण रिता झाला होता. पहिल्यांदा जेंव्हा त्याने ते पुस्तक वाचले तेंव्हा त्याला स्वःताचेच आश्चर्य वाटले होते. खून-मारामार्‍या, दरोडे, किडनॅपिंग लिहीणारा अचानक असे प्रेमरसाने ओतप्रोत भरलेले लिखाण करु शकतो ह्यावर त्याचा विश्वासच बसत नव्हता. पुस्तक मार्केटमध्ये यशस्वी ठरो किंवा न ठरो, फक्त एकदा राधाने हे पुस्तक वाचावे एवढीच कबिरची मनोमन इच्छा होती. प्रत्यक्षात आपल्या मनातल्या भावना तिला बोलुन दाखवु शकलो नाही, कदाचीत लिखीत शब्दांच्या रुपाने ह्या भावना तिच्यापर्यंत पोहोचाव्यात असे त्याला वाटत होते.


एकदम पुस्तकच तयार आहे हे ऐकल्यावर मेहतांची कळी खुलली होती.

“हॅल्लो यंग मॅन..”, कबिरच्या ऑफीसमध्ये शिरताच मेहता म्हणाले
“हॅलो सर.. सॉरी, मी तुम्हाला कॉन्टॅक्ट नाही करु शकलो”, कबिर..
“इट्स ओके सन, नो प्रॉब्लेम अ‍ॅट ऑल..”, मेहता

कबिरने त्यांना प्रुफ़-रिडींगसाठीच्या खोलीत बसवले आणि त्यांच्या हातात ती छापील पाने ठेवली.

“मी कॉफी पाठवुन देतो..”, कबिर मेहतांना म्हणाला…
“एक नाही पुरणार… जो पर्यंत वाचुन होत नाही तो पर्यंत पाठवत रहा..”, मेहता हसत हसत म्हणाले.

मेहता खोलीत गेल्यावर रोहन कबिरकडे आला..

“अरे काय हे? जरा सांगशील का कुठे होतास ते? आणि राधाचं काय झालं? घेऊनच आलास की काय तिला? अं?”, चेष्टेने रोहन म्हणाला खरा, पण कबिरच्या चेहर्‍यावरची उदासी पाहुन त्याच्या एकुण प्रकार थोडाफार लक्षात येत होता.

“काय झालंय? एव्हरीथींग ऑलराईट?”, रोहन
“नो रोहन.. नथींग इज राईट… नथींग इज राईट..”, कबिर
“यु वॉंट टू टॉक?”, रोहन
“नो..डोन्ट वॉंट टु.. त्यापेक्षा एक काम कर.. मेहतांबरोबर तु पण एकदा वाच.. जे घडलं, जसं घडलं ते सगळंच्या सगळं लिहीलय मी त्यात..”, कबिर म्हणाला…
“ओके देन..”, असं म्हणुन रोहनही मेहता बसले होते त्या खोलीत गेला.


साधारण ३ तासांनंतर दोघंही जण खोलीतुन बाहेर आले…

“एस्कलंट.. एक्स्लंट.. सुपर्ब.. वेल डन मॅन..”, मेहता खुशीने बाहेर आले…
“मी म्हणलो नव्हतो.. हे शिवधनुष्य कबिर पेलणार म्हणुन..”, रोहनची पाठ थोपटत मेहता म्हणाले…

“थॅंक्यु.. थॅंक्यु सर…”, कबिर
“पण मला शेवट कळला नाही.. आय मीन अशी अर्धवट वाटली मला गोष्ट.. ती ‘मीरा’ अशी अचानक त्याच्या आयुष्यातुन निघुन जाते… गोष्टीला काहीतरी शेवट हवा ना. निदान ती का गेली, कुठे गेली.. नायकाचं पुढे काय झालं वगैरे…”, मेहता

“येस सर.. गोष्ट अपुर्ण आहे.. मुद्दामच ठेवलीय…”, कबिर
“म्हणजे..”
“म्हणजे आपण ह्याचा दुसरा भाग काढणार आहोत ६-८ महीन्यांत…”
“ओहो.. स्प्लेंडीड आयडीया.. गुड बिझीनेस माईंड..”
“तो कुठल्याश्या सिनेमातला डायलॉग नाही का सर…फिल्मोंकी तरहं हमारी जिंदगी मै भी एन्ड मै सब ठिक हो जाता है.. हॅपीज एन्डींग्ज.. और अगर सब-कुछ ठिक ना हो.. तो वो द एन्ड नही है दोस्तों.. पिक्चर अभी बाकी है…”

कबिर बोलत होता आणि नविन बिझीनेसची संधी पाहुन मेहता खुश होत होते.. पण ह्या क्षणी कबिरला कोणी समजु शकत असेल तर तो होता रोहन…

“ऑलराईट.. कबिर… रोहन.. मी ह्या प्रिंट्स आमच्या प्रुफ़-रिडरना देतो.. थोडे फार बदल करुन फायनल-ड्राफ्ट पाठवुन देतो २-४ दिवसांत आणि मग.. मग छपाई चालु करु.. पानांची आणि नोटांची… काय??” असं म्हणुन मेहता निघुन गेले…

मेहता निघुन गेल्यावर तेथे एक विचीत्र शांतता पसरली होती.
काही क्षण शांततेत गेल्यावर रोहन म्हणाला..

“तु राधाचा फोटो काही मला दाखवला नाहीस.. पण तुझं पुस्तक वाचल्यावर आय कॅन इमॅजीन हाऊ ब्युटीफुल शी इज…”
“हम्म..”
“सो.. आता काय करायचं ठरवलं आहेस..”
“काहीच नाही.. काहीच ठरत नाहीये…”
“यु नो तिचं लग्न झालंय… तुला हे ही माहीत नाहीये की तिला तु आवडतोस की नाही.. पुन्हा भेटल्यावर.. जर कधी भेटलीच तर ती तुझ्याबरोबर येईल की नाही…”
“हम्म..”
“तरी पण तुला तिला विसरायचं नाहीये…??”
“ते इतकं सोप्प नाहीये रोहन…”
“मी कुठे म्हणतोय सोप्प आहे.. पण मला वाटतं तु प्रयत्न करावास. विसरु नकोस तु लेखक आहेस.. असा देवदास होऊन राहीलास तर ही एक-दोन पुस्तकांनंतर परत आपलं…”

कबिरने चिडुन रोहनकडे पाहिलं..

“हे बघ.. मी रिअलिस्टीक बोलतोय.. कदाचीत तुला आत्ता पटणार नाही.. पण तु शांतपणे विचार कर ह्याचा… बाय द वे.. मोनाचा ४-५ वेळा फोन येऊन गेला.. तुला खुप ट्राय करत होती.. पण तुझा फोन बंदच होता…”, रोहन..
“मोनिकाचा फोन? आणि माझ्यासाठी?”, आश्चर्यचकित होत कबिर म्हणाला..
“हम्म.. इतके दिवस तुझा फोन बंद तिला चिंता वाटत होती.. म्हणुन सारखं मला फोन करुन विचारत होती तुझ्याबद्दल..”
“स्ट्रेंज..”
“हे बघ कबिर.. कदाचीत मोनिकाच तो मार्ग असेल तुला ह्यातुन बाहेर पडण्याचा.. झालं गेलं सगळंच विसरुन जा.. तुझ्या आणि मोनामधली भांडणं आणि राधा… स्टार्ट अ न्यु लाईफ़.. तिला फोन कर एकदा.. पुढे जे नियतीच्या मनात असेल ते होईल..”, कबिरच्या खांद्यावर थोपटत रोहन म्हणाला आणि तो बाहेर निघुन गेला..

कबिर बराच वेळ हातातल्या फोनकडे बघत राहीला आणि शेवटी त्याने मोनिकाचा नंबर डायल केला….

[क्रमशः]

[rangila]

9

“कसा आहेस?”, मोनिकाने वेटरला ऑर्डर देऊन कबिरला विचारलं.
“मी मस्त.. तु?”, कबिर
“मी पण एकदम मस्त…”

“तु अजुन वेट कमी केलंस का? झिरो फिगर वगैरे करायचीय का काय? हडकुळी वाटायला लागलीयेस…”
“हो म्हणजे अरे पण ठरवुन वगैरे नव्हते केले.. मी साऊथ-अफ्रिकेला होते दीड महीना..”
“वॉव्व.. कधी?”
“लास्ट मंथ.. रिअ‍ॅलीटी-शो चे स्टील्स करायचे होते.. सो असाईन्मेन्ट्स साठी गेले होते. तुला माहीते एक तर मी नॉन-व्हेज तितकेसे खात नाही.. त्यामुळे खाण्याचे जरा हालच झाले तेथे…”
“सहीच की.. बोलली नाहीस काही..”
“हम्म.. विचार आला होता मनात तुला करावा फोन.. पण मग गडबडीत राहुन गेले… ए पण.. तु पण म्हणे मेहतांच बुक करतोएस..?”
“कुणी सांगीतलं? रोहन का?”
“हो.. पण ग्रेट रे.. मेहता म्हणजे एकदम भारी पब्लिकेशन.. जाम पैसे कमावले असशील नै…”
“हो.. वेल नोन आहे.. आणि माझं गोवा पण त्यांनीच स्पॉन्सर केले..”
“कुsssssल.. सो धिस डिनर इज फ़ॉर सेलेब्रेशन ऑफ़ युअर सस्केस..”

पुढचा दीड तास दोघांनी भरपुर गप्पा मारल्या.. लाईक ओल्ड टाईम्स. जणु काही मध्ये घडलेच नव्हते. सुरुवातीला असलेला थोडा नर्व्हसनेस नंतर निघुन गेला. जुने मित्र भेटल्यासारखे दोघं एकमेकांच्या सानिध्यात रमुन गेले.

“सो.. इट्स ओके इफ़ आय व्हॉट्स-अ‍ॅप यु?”, मोनिकाने बाहेर पडल्यावर विचारले
“मी बंद केले व्हॉट्स-अ‍ॅप वापरणे..”, कबिर म्हणाला…
“का? कधीपासुन?”, आश्चर्याने मोनिकाने विचारले..
“बस्स.. असंच..”, कबिर
“का? सारखी मी ऑनलाईन दिसल्यावर माझी आठवण यायची का?”, डोळे मिचकावत मोनिकाने विचारले..
“कशी आलीयेस..”, विषय टाळत कबिर म्हणाला..
“होन्डा-सिटी घेतली नविन…”, हातातली किल्ली नाचवत मोनिका म्हणाली..
“गुड-गुड.. सो.. तु खरंच तुझी विश-लिस्ट पाळतीयेस की काय? आधी साऊथ-अफ्रिका.. मग होन्डा सिटी.. आय लाईक्ड इट..”, कबिर
“हम्म.. आणि म्हणुनच मी आज तुला भेटायला आलेय..”, मोनिका थोडी सिरीयस होत म्हणाली..
“म्हणजे?”, कबिर
“कबिर.. आय रिअल्ली मिस्ड यु..”, कबिरचा हात हातात घेत मोनिका म्हणाली… “हे बघ आपल्या दोघांकडुनही काही चुका झाल्या…”
“दोघांकडुन?”, तिचं बोलणं मध्येच तोडत कबिर म्हणाला..

“ओके.. माझ्याकडुन.. आय एम सॉरी.. खरंच सॉरी.. मी चुकीची वागले.. हे बघ, तो काळ वेगळा होता.. मी खरंच माझ्या करिअरच्या नशेत वाहवत गेले.. पण नंतर मला खुप गिल्टी फिल झालं.. आत्ता अफ्रिकेत, सगळ्यांपासुन दुर असताना खुप एकटं वाटलं कबिर.. आजुबाजुला वावरणारी सगळी माणसं जणु खोटे-नाटकी मुखवटे चढवलेले पुतळे होते…”
“एनिवेज.. आता ते बोलुन काय उपयोग आहे का?”
“आहे.. हे बघ, माझ्याकडुन चुक झाली.. मला एक संधी तरी दे कबिर..”

कबिर थोडा अस्वस्थ झाला..

“हे बघ.. मी लगेच सांग असं नाही म्हणत.. पण निदान विचार तरी करावास असं मला वाटतं. लेट्स थिंक ऑफ़ अ पॅच-अप हम्म?”, भुवया उंचावुन मोनिकाने विचारलं..

लाईक-ओल्ड टाईम्स, कबिरला मोनिकाचा हा निरागसपणा खुप आवडायचा, विशेषतः तिचे डोळे, न बोलताही खूप काही बोलुन जायचे. कबिर जसा अंमळ उंच होता, तितकीच मोनिका छोट्या चणीची होती. कबिरकडे अशी मान वर करुन बोलताना कबिरला ती अधीकच क्युट वाटायची.

क्षणभर कबिरला सगळं विसरुन मोनिकाला मिठीत घ्यायचा मोह झाला. पण त्याने मोठ्या मुश्कीलीने मनावर ताबा मिळवला.

“आय वोन्ट प्रॉमीस.. पण मी विचार करेन.. निघुयात?”
मोनिकाने काही क्षण कबिरकडे एकटक पाहीले आणि मग म्हणाली.. “ओके.. पण निदान आपण आत्ता एकमेकांचे चांगले मित्र आहोत.. ना?”

“येस्स.. नक्कीच..”, हसुन कबिर म्हणाला
“ए.. बाय द वे.. तुझं पुस्तकाचं प्रकाशन कधी आहे?”, मोनिका
“अम्म.. तारीख अजुन नक्की ठरली नाही, पण महीन्याभरात असेल..”
“कुल.. इन्व्हाईट कर मला नक्की हं…”
“येस नक्कीच…”
“चलो देन.. बाय फॉर नाऊ..”
“बाय…”

दोघांनी एकमेकांना मैत्रत्वाचे अलिंगन दिले आणि दोघं आप-आपल्या मार्गाने निघुन गेले..

जेंव्हा कबिर घरी पोहोचला तेंव्हा त्याच्या मोबाईलचा एस.एम.एस. चा दिवा लुकलुकत होता. कबिरने मेसेज ओपन केले, मोनिकाचा मेसेज होता –

My heart was really racing when i meet you after so long.. felt the spark in between our relationship again. Dying to meet you again sooooon.. anyways, gn dear, sweet dreams- Mona


पुढचा एक आठवडा कबिरसाठी कंटाळवाणाच गेला. बहुतेक वेळ त्याने घरात बसुनच घालवला. त्यात डोक्याला त्रास म्हणजे मेहतांच्या ऑफीसमधुन प्रुफ़-रिडर डिपार्टमेंटची ई-मेल आली होती. त्यांना ‘मीरा’ आणि कथेच्या नायकामध्ये अजुन काही नविन प्रसंग हवे होते. त्यांच्या मते पेज-लेआऊटसाठी अजुन काही कंटेंन्ट्स हवे होते.

कबिर आणि राधामध्ये जे काही घडलं ते सगळं त्याने कथेत उतरवलं होतं. त्यामुळे अजुन काही लिहायचं असेल तर काही काल्पनीक कथानक लिहीण आवश्यक होतं आणि त्यासाठी त्याला पुन्हा राधाचा विचार करणं भाग होतं. अर्थात तो राधाला विसरला होता किंवा विसरायचा यशस्वी प्रयत्न करत होता अश्यातला भाग नव्हता. परंतु नविन प्रसंग लिहीताना त्याला निश्चीतच राधाला पुर्णपणे अंतर्मनात उतरवणे आवश्यक होते. त्या दोघांमध्ये इंटीमेट अर्थात रोमॅन्टीक असे काही घडले नव्हते, पण कथेचा आशय लक्षात घेता कथेच्या नायक-नायिकांमधील प्रेम-प्रसंग गरजेचे होते.

सोफी-ऑन्टीच्या घराच्या मागे जी नदी होती ती कबिरला खुप भावली होती. अनेकदा कबिर स्वतःला राधाबरोबर त्या नदीकिनारी एखाद्या संध्याकाळी इमॅजीन करायचा. कथेसाठी लागणारा प्रसंग रंगवण्यासाठी कबिरने तीच जागा निवडली. समोरचा लॅपटॉप त्याने चालु केला आणि लिहायला सुरुवात केली.



नदी-काठाकडे जाणारा रस्ता खुपच चिंचोळा होता, त्यात दोन्ही बाजुने दाट झाडी असल्याने पायवाट अधीकच लहान झाली होती. कबिर राधाच्या मागे चालत होता.

“तुला माहीते कबिर, ही नदी ना सोफी-ऑन्टीच्या कॉटेजचा यु.एस.पी. आहे.. नुसते ह्या भागातले फोटो काढुन फेसबुकवर एक पेज बनवले ना तरी दिवसाला हजारोंने फोन येतील.. मी जेंव्हा केंव्हा इथुन जाईन ना तेंव्हा एक पेज नक्की बनवुन ठेवणारे, आयुष्यभर टुरीस्ट येथे येत रहातील..”, राधा बोलत होती. पण कबिरचे कुठे तिच्या बोलण्याकडे लक्ष होते, कबिरचे मन गुंतले होते तिच्या काळ्याभोर केसांमध्ये. चालता चालता राधा आपल्या केसांशी खेळत होती. कधी वार्‍याच्या झुळकीबरोबर मोकळे सोड, कधी केसांच्या टोकांशी स्प्लिट-हेड्स तर नाहीत ना बघ.. कधी उगाचच त्याची बोटांभोवती गुंडाळी कर तर कधी उगाचच मान हलवुन केसांना ह्या बाजुने त्या बाजुला करत बस. कबिर पार वेडा झाला होता.

तो चिंचोळा रस्ता संपला आणि नदीचे विशाल पात्र कबिरच्या नजरेस पडले तसा तो भानावर आला.

“बघ्घ.. कस्सं आहे? आवडलं ना?”, एखाद्या लहान मुलाने मोठ्या कष्टाने काढलेले चित्र समोर धरुन फक्त आणि फक्त चांगल्याच प्रतिक्रियेच्या अपेक्षेत पहावे तसे भाव राधाच्या चेहर्‍यावर होते.

गुलाबी रंगाच्या टी-शर्टवर राधाने पांढर्‍या रंगाचा सी-थ्रु शर्ट आणि खाली आकाशी रंगाची स्लॅक्स घातली होती. घरातुन निघताना लावलेला जॅस्मीनचा पर्फ्युम वार्‍याच्या झुळकीबरोबर अधीक तिव्रतेने कबिरच्या अंगाअंगात भिनत होता. डोळ्यावरचा गॉगल केसांमध्ये लावत राधा म्हणाली… “हॅल्लो… सांग ना आवडली का जागा?”, तसा कबिर भानावर आला..

“ओह येस… खुप्पच मस्त आहे.. कॉफीचा अनलिमीटेड सप्लाय आणि लॅपटॉपला बॅटरी बॅक-अप मिळाला ना तर आठवड्याभरात मी इथे बसुन गोष्ट लिहुन काढेन…”, कबिर समोरच्या विहंगम दृष्याकडे बघत म्हणाला..

“यु नो व्हॉट कबिर, समटाईम्स वुई निड टु गेट लॉस्ट टु फाइंड आवरसेल्फ्स… इथे आल्यावर ना मला सगळं विसरायला होतं…”

थोडं पुढे चालल्यावर दगडी चिरांच्या बांधकामाची एक छोटीशी भिंत होती. राधा त्यावर बसली.

“तुला भाकर्‍या पाडता येतात?”, कबिरने मातीतला एक चपटा दगड उचलत विचारलं..
“भाकर्‍या? यु मिन स्वयंपाकातल्या ना?”
“नाही नाही.. हे बघ असं..” अस्ं म्हणुन कबिरने तो चपटा दगड नदीपात्रात भिरकावला. पाण्याच्या पृष्ठभागावर ७-८ वेळा आपटत तो दगड लांबवर गेला..

“भाकर्‍या काय मग !.. चकत्या म्हणतात त्याला… भाकर्‍या काय???!!!!”, असं म्हणुन राधा हसायला लागली
“असेल.. मी भाकर्‍याच म्हणतो..” तोंड फुगवुन कबिर म्हणाला…
“बरं बरं.. भा…क….” असं म्हणुन राधा पुन्हा हसायला लागली..

कबिर तिच्या हसण्याने बेभान झाला होता. त्याला आजुबाजुचे काहीच सुधरत नव्हते. पक्ष्यांची किलबील, वार्‍याने झाडांची होणारी सळसळ, दुरवरुन ऐकु येणारी सागराची गाज.. काही-काहीच ऐकु येत नव्हते.

कबिर ताडताड पावलं टाकत राधाच्या जवळ गेला, त्याने तिला जवळ ओढले आणि आपले ओठ तिच्या ओठांवर टेकवले….

बस्सं.. हाच तो क्षण.. हाच तो क्षण ज्याला ईटरनिटी म्हणत असावेत.. हाच तो क्षण जेंव्हा पुर्ण जग स्तब्ध होऊन जाते, कदाचीत ह्याच क्षणामध्ये पृथ्वीने सुध्दा आपली आवर्तने थांबवली असावीत…..


लिहीता लिहीता कबिर अचानक थांबला.. नुसत्या लेखनाने त्याच्या सर्वांगावर रोमांच उठले होते.. नुसत्या विचाराने त्याच्या हृदयाची धडधड अनेक पटींने वाढली होती.

कबिर खुर्चीतुन उठला आणि फ्रिजमधुन ज्युसचा एक कॅन घेउन आला. ज्युसचे काही घोट गटागट घश्याखाली उतरवले आणि तो डोळे मिटुन शांतपणे खुर्चीत बसुन राहीला..

असं नाही की कबिरने आयुष्यात कधी कुणाला ‘किस्स’ केले नव्हते. मोनिकाबरोबर तो अनेकदा ‘किस्स’च्याही पुढे गेला होता. पण हा अनुभव कबिरसाठी पुर्णपणे नविन होता. असेही नाही की राधाबद्दल त्याला शारीरीक आकर्षण होते.. किंबहुना ह्या आधी त्याने राधाबद्दल कधी ‘तसला’ विचारही केला नव्हता. केवळ पब्लीशरकडुन मागणी होती म्हणुन त्याने हा काल्पनीक प्रसंग उतरवायला सुरुवात केली होती….

मन शांत झाल्यावर, त्याने पुन्हा लॅपटॉप जवळ ओढला आणि लिहायला सुरुवात केली..


राधाने कबिरला थांबवायचा कसलाही प्रयत्न केला नाही. मोकळे सोडलेले तिचे केस, कबिरने अचानक जवळ ओढल्याने विस्कटुन कबिरच्या चेहर्‍यावर जाऊन बिलगले होते.

“सॉरी.. रिअली सॉरी…”, आपण अनवधानाने काय केलंय हे लक्षात येताच कबिर बाजुला सरकला

राधा काही क्षण डोळे मिटुन स्तब्ध बसुन राहीली आणि मग जणु काहीच घडलं नव्हतं अश्या मस्करीच्या स्वरात कबिरला म्हणाली, “अपमान झाला की तुमच्यात असं करतात का?”

“रिअली सॉरी राधा.. मलाच माहीत नाही मी असं का केलं.. रिअली वॉज नॉट इंटेंन्शनल….”, कबिर
“ईट्स ओके.. मला अचानक चार्लीची आठवण झाली बघ..”, राधा
“चार्ली..?? कोण?”
“मी गोव्यात आले ना? तेंव्हा हिप्पी बनायचंच हेच डोक्यात घेऊन…किंबहुना अजुनही तो प्लॅन ऑनच आहे.. तर.. एकदा फिरताना, बिचवर मला असाच एक हिप्पींचा ग्रुप भेटला.. रंगेबिरंगी कपडे.. अस्ताव्यस्त वाढलेले केस, खुरटी दाढी, हाता गिटार किंवा ड्रम्स.. मुलीही अगदीच ह्या…. पण मला मस्त वाटली लोकं.. एकदम फ्री.. म्हणुन मी भेटायला गेले अशी मुर्खासारखी हिप्पी बनण्यासाठी काय कॉलीफिकेशन लागत विचारायला.. तर त्या चार्लीने असंच एकदम जवळ ओढलं आणि मला किस्स केलं…”, राधा..
“मग?”

“मग काही नाही.. मी एकदम त्याला दुर ढकलंल.. तेंव्हा म्हणाला.. यु आर नॉट रेडी फॉर धिस..”
“म्हणजे? हिप्पी व्हायला काय किस्स करता यायला पाहीजे वगैरे काही क्रायटेरिआ आहे का?”
“नाही.. म्हणजे त्याचं म्हणणं होतं की, आपण असं एकदम फ्रि वगैरे असलं पाहीजे.. ना जगाची, ना मनाची तमा.. कोण काय म्हणेल.. कुणाला काय वाटेल ह्याची फिकीर करत बसलो तर तो हिप्पी कसला…”


लिहीता लिहीता कबिर अचानक थबकला.. शेवटचं लिहीलेलं पान त्याने पुन्हा डोळ्याखालुन घातलं…

अचानक हा हिप्पी.. आणि चार्ली नाव कुठुन आलं त्याच्या लक्षात येईना.. मग एकदम त्याला आठवलं..राधा त्याला हिप्पी आणि चार्लीबद्दल खरंच बोलली होती. हे संभाषण काल्पनीक नव्हते. त्याने पट्कन फोन उचलला आणि रोहनचा नंबर फिरवला..

“रोहन.. मला परत गोव्याला जायला हवं..”, कबिर
“का? काय झालं?”, रोहन
“आय थिंग आय नो.. राधा कुठे असेल…”, कबिर
“म्हणजे?”

मग कबिरने रोहनला शेवटचे ते पान वाचुन दाखवले आणि तो म्हणाला.. “राधा मला म्हणाली होती.. आय एम शुअर ती नक्कीच त्या हिप्पी ग्रुपकडे गेली असणार…”

“अरे पण त्याला पण आता महीना होत आला.. कश्यावरुन राधा अजुनही तेथेच असेल.. तुला माहिते हे हिप्पी लोकं.. कधी एका ठिकाणी ते थांबत नाहीत…”, रोहन
“आय नो.. बट इट्स वर्थ ट्रायींग..”, कबिर
“आणि ते राइट-अपचे..? मला वाटतं कबिर.. तु मेहतांच काम पुर्ण करुनच जा.. मला माहीते तुझ्या राधाबद्दलच्या भावना.. पण बी प्रोफ़ेशनल.. तु जो पर्यंत कंटेंन्ट्स देत नाहीस तो पर्यंत मेहतांच काम अडुन राहील.. मागे तु असाच गायब झालास आणि इथे मला त्यांच ऐकावं लागलं..”, रोहन
“मी गायब नव्हतो रोहन.. उलट मी वेळेच्या आधी त्यांना कथा पुर्ण करुन दिली आहे.. नसतीच दिली तर?”, कबिर
“आय नो.. आय नो.. पण तु मला विचारशील तर मी म्हणेन काम पुर्ण करुनच जा.. एकदा तु गेलास कि तिकडे किती वेळ लागेल माहीत नाही… लेट्स प्ले इट सेफ कबिर.. प्लिज…”, रोहन..

रोहन बोलत होता त्यात तथ्य होतं. कबिरकडे दुसरा मार्ग नव्हता…

“पण मग काय करायचं? दुसर्‍या कुणाला तरी पाठवता येईल का?”, कबिर व्याकुळ होऊन म्हणाला..
“मी बघतो काही मार्ग सापडतो का ते.. पण तोपर्यंत तु प्लिज कथेवर फोकस कर…ओके?”, रोहन..
“ओके !”, कबिरने फोन ठेवुन दिला, लॅपटॉप पुढे ओढला आणि तो पुन्हा कथा लिहीण्यात मग्न झाला..


[क्रमशः]

[rangila]

10

ज्या दिवशी राधा कबिरला सोडुन निघुन गेली होती त्या रात्रीपुर्वीच्या गप्पांच्या सेक्शनचे पान कबिरने लॅपटॉपवर उघडले. ह्यातील प्रसंगात अजुन काही भर घालण्याच्या हेतुने कबिरने लिहायला सुरुवात केली..

“हे बघ राधा.. ठिक आहे.. यु आर नॉट हॅपी विथ युअर हजबंड.. पण नॉट हॅपी विथ लाईफ़..?? मला नाही पटत… तुझं आयुष्य मे बी अनेकींसाठी एक ड्रिम लाईफ़ असेल.. गडगंज नवरा.. हाताशी भरपुर पैसा.. फिरायला २४ तास गाडी, पार्टी लाईफ़, सेलेब्रेटी स्टेट्स.. आय मीन व्हॉट्स रॉग?”

“असेल.. इतरांसाठी असेल.. माझ्यासाठी नाही..”, राधा
“पण का? “
“कारण मला माझं स्वातंत्र्य महत्वाचं आहे कबिर… मला लग्नानंतर माझं पुर्ण आयुष्य असं डोळ्यासमोर दिसत होतं. मुलं-बाळं त्यांच खाणं-पिणं.. मग त्यांच शिक्षण.. मग परत दुसरं मुल.. मग परत ते सगळं चक्र.. ठिक आहे.. कदाचीत मला हाताशी दहा बायका असतील मदत करायला.. पण म्हणुन माझी जबाबदारी तर कमी होत नाही ना…मला हे रुटीनलाईफ़ नको आहे समहाऊ.. निदान आत्ता तरी नाही..”

“जस्ट बिकॉझ इट्स रुटीन, डझंन्ट मिन इट्स बोअरींग.. इट इज कॉल्ड लाइफ़.. दॅट एव्हरीबडी लिव्ह्ज.. फक्त त्यात आपल्या प्रमाणे रंग भरायचे असतात.. त्यात थोडा स्पाईस आणुन हेच रुटीन लाईफ़ रंगतदार कसं करता येईल हे बघायचं असतं… तुला मुलं बाळं नको होती.. तर तसं सांगायचंस लग्नाआधी.. त्याचं आयुष्य कश्याला खराबं करतेस…?”
“तसं नाही.. मी म्हणत नाही की मला आयुष्यभरच असं भटकत रहायचंय.. पण निदान जे काही वर्ष माझ्या हातात होती तोवर तरी? आणि ह्यामध्ये मी माझ्या सो कॉल्ड सोल-मेटची थोडीशी साथ अपेक्षली तर कुठं बिघडलं. जसं मी इच्छा नसताना त्याच्या फाईव्ह-स्टार बोअरींग पार्ट्यांना हजेरी लावत होते.. तसं एखाद्या महीन्यात तो आला असता माझ्या बरोबर डोंगर-दर्‍यांतुन फिरायला तर काय बिघडलं असतं ?”

“एनिवेज.. लेट्स टॉक समथींग एल्स…”
“हेच.. हेच मला आवडत नाही.. तुम्ही सगळे पुरुष एकसारखे.. जरा चार शब्द बोलुन तुमचं बोलणं खोडुन काढायचा प्रयत्न केला की तुम्ही संवादच थांबवता….”
“आता अख्खी पुरुष जात ह्यात आणायची काय गरज? आणि तुमची स्त्री जात अगदी सप्तरंगी किनई…”, वैतागुन कबिर म्हणाला…

कबिरने अजुन दोन पानांची भर घातली आणि मग तो थांबला. फाईल-सेव्ह करुन इंटरनेटवर अपलोड करुन ठेवणे गरजेचे होते. परंतु साईट्स काही उघडेनात. नेहमीचाच इंटरनेट-बंदचा मेसेज पाहुन कबिर चरफडला. त्याने घड्याळात नजर टाकली. फक्त सातच वाजुन गेले होते. अजुन एक तास-दीड तास तो सहज लिहुन फाईल्स मेहतांना पाठवुन देऊ शकत होता. कदाचीत तसे झाले असते तर तो कामातुन मोकळा झाला असता आणि राधाच्या शोधार्थ त्याला निघताही आले असते.

खिडकीतुन त्याने रस्त्या-पलिकडच्या ‘कॅफे-कॉफी-डे’ मध्ये नजर टाकली. शुक्रवारचा दिवस आणि नुकतेच दोन नविन झळकलेले सिनेमे त्यामुळे सगळी तरुणाई बहुदा सिनेमागृहांकडे वळाली होती. सि.सी.डी तसे ओसच होते.

कबिरने लॅपटॉपचा चार्जर काढला, अंगात एक स्पोर्ट्स जॅकेट अडकवले आणि फ्लिप-फ्लॉप्स घालुन तो बाहेर पडला. सि.सी.डी.मध्ये बसुन वाय-फाय वापरण्याचा त्याच्या इरादा होता.

सि.सी.डी.चे दार उघडताच मंद कॉफीचा सुगंध त्याच्या नाकात शिरला. एखादी मस्त कॉफी ऑर्डर करावी ह्या विचाराने त्याने खिश्याकडे हात न्हेला आणि त्याच्या लक्षात आले आपण पाकीट न घेताच बाहेर पडलोय.

वैतागुन कॉफीचा विचार त्याने बाजुला सारला आणि कोपर्‍यातल्या सोफ्यावर जाऊन त्याने कामाला सुरुवात केली. पहिल्यांदा सेव्ह केलेली फाइल त्याने क्लाऊड-बॅक-अप वर अपलोड केली आणि मग तो उरलेल्या कथेकडे वळला.

साधारण अर्धा-पाऊण तास होऊन गेला असेल तोच वेटरने ट्रे मधुन कॉफी आणुन कबिरसमोर ठेवली.

“एक मिनीटं…”, कबिर मान वर करुन म्हणाला… “मी काहीच ऑर्डर केली नाहीये….”
पण कबिरचे बोलणे पुर्ण व्हायच्या आधीच तो वेटर तो तेथुन निघुन गेला.

कबिर त्याला थांबवण्यासाठी उठणार इतक्यात त्याचे लक्ष ट्रेच्या कडेला चिकटवलेल्या पिवळ्या स्टिकी-नोटकडे गेले.

“वन हॉट कप ऑफ हॅजलनट कॅपेच्युनो विथ ३०-सेकंड्स ऑफ़ हिटींग, स्टर्ड नॉट शेक, टु स्पुन स्मकर्स चॉकोलेट संन्डे सिरप विथ एक्स्ट्रा क्रिमी हॅजलनट सिरप… ऐन्जॉय युअर कॉफी…”

कबिरने चमकुन आजुबाजुला बघीतले. कबिरची ही फ़ेव्हरेट कॉफी माहीती असणारी अख्या जगात एकच व्यक्ती होती जी कॅफेच्या दुसर्‍या टोकापाशी कबिरकडे हसत बघत होती.. मोनिका..

कबिरने तिच्याकडे बघताच ती हसत कबिरपाशी आली..

“मोना ! तु? इथे कशी?”
“अरे तुझ्याकडेच गेले होते.. पण तुझ्या दाराला कुलुप.. म्हणुन परत चालले होते, म्हणलं जाताना बघावं इथे आहेस का.. तर दिसलास..”
“ओह.. थॅंक्स फॉर द कॉफी फर्स्ट..” असं म्हणुन कॉफीचा मग उचलुन त्याने ओठाला लावला.. पहीला घोट घेऊन त्याने अतिव सुखाने डोळे मिटले आणि तो पुटपुटला.. “पर्र्फेक्ट…”

“बाय द वे.. काय काम काढलंस?”, कबिर
“म्हणजे? काम असल्याशिवाय येऊ नये का मी?”, मोना हसत हसत म्हणाली.. तसा कबिर शांत झाला..

“चिल.. काम होतं म्हणुनच आले होते.. एक गुड न्युज द्यायला.. म्हणजे.. तशी न्युज आहे.. गुड का बॅड तु ठरव…” हसत मोनिका म्हणाली..
“बोल.. काय न्युज आहे..”, कॉफी पित कबिर म्हणाला..

“एss..एकटाच पिणार आहेस का..? मला कर की ऑफर…”, असं म्हणुन मोनिकाने खाली ठेवलेला कॉफीचा कप उचलला आणि दोन-तिन घोट कॉफी घेतली…

“अम्म… मस्तच ए रे… हा तर.. न्युज अशी आहे की.. आपण दोघं पुन्हा एकत्र काम करतोय..”, मोनिका
“कसलं?” न कळुन कबिर म्हणाला..
“अरे तुझ्या नविन बुकचं फोटो कव्हर मीच करतेय.. मेहतांच्या ऑफीसमधुन फोन आला होता…”
“हो?? कसं काय?”
“अरे पहिल्या तिनही पुस्तकांचं मीच केलं होतं नं.. मग नॅचरली त्यांनी मलाच पहीला फोन केला करशील का म्हणुन.. मी कश्याला नाही म्हणु. आणि तुझा तो पोर्टफोलीओ फोटो पण बदलायचाय म्हणत होते, मागच्या पेज वरचा.. सो बोल.. उद्या फ्रि असशील तर करुयात शुट?”, मोनिका नुसती उत्साहाने वहावत होती…

कबिर मोनिकाकडे मंत्रमुग्ध होऊन बघत होता. जणु ती पहीलीचीच मोनिका त्याच्या समोर होती. नकळत त्याच्या मनात राधा आणि मोनिकाचं कंम्पॅरिझन सुरु झालं.. मोनिका म्हणजे नुसता उत्साहाचा झरा.. अखंड वाहत रहाणारा.. तर कधी प्रचंड खवळलेला समुद्र.. ताड ताड खडकांवर आपटणारा.. मोठ्याच्या मोठ्या लाटा घेऊन सागर-किनार्‍यावर विसावणारा. बेभान-बेफिकिर.. एखाद्याने त्याबरोबर नुसत वाहवत जावं.. त्याच्या बेफ़ाम रौद्र सौदर्यात..

आणि राधा.. राधा म्हणजे एकदम विरुध्द.. शांत.. निश्चल.. नदी. एखाद्याने कितीही विचार केला.. कितीही आजमावुन पहायचा प्रयत्न केला तरी त्याच्या खोलीचा अंदाज न येणारी.. एकदम प्रगल्भ.

राधा कबिरला कितीही आवडली असली तरी.. मोनिका आणि त्याच्यामध्ये कितीही वितुष्ट येऊन गेलं असलं तरीही.. मोनिकाबद्दल त्याच्या मनात कोपर्‍यात कुठेतरी प्रेमाची एक भावना अजुनही जागृत होती. तिच्याशी बोलताना ती भावना अजुनच उचंबळुन येई आणि मग कबिरच्या मनात खळबळ माजे.

“अरे वेड्या मना.. नक्की कुणाचा आहेस तु? नक्की कोण आवडते तुला?” कबिर मनातल्या मनात आक्रंदत होता. त्याला दोघींपैकी कुणालाही सोडवत नव्हते. मोनिकाचा चार्मच असा होता की नकळत तो तिच्याकडे ओढला जाई..

“अरे ए… हॅल्लो….”, आपले हात त्याच्या डोळ्यापुढे नाचवत मोनिका म्हणाली.. “ओ लेखक महाशय.. जरा मिडीयाला बाईट्स देता का…?”

“अं.. नको उद्या नको.. पुढच्या आठवड्यात करु कधी तरी…”, कबिर म्हणाला..
“जशी तुमची इच्छा… पण निदान मला पुस्तकाची कंन्सेप्ट तरी सांग.. मी कव्हर-पेजसाठी थिमचा विचार सुरु करते.. तुझ्या कथेतल्या नायिकेला शोभणारी मॉडेल पण शोधावी लागेल ना…”
“नको शोधुस…”, तिला थांबवत कबिर म्हणाला..
“अं?”
“नको शोधुस.. मलाच सापडत नाहीए तर तुला काय सापडणार…”, कबिर
“म्हणजे…”
“म्हणजे.. नको शोधुस.. सिंपल.. तिच्यासारखी तीच आहे.. सो मला दुसरी कुठली मॉडेल चालणारच नाही कव्हर-पेजला..”
“मग? काय पांढरं फटक्क ठेवणार आहेस का?”
“नाही.. माझा विचार आहे एखाद्या आर्टीस्ट कडुन पेन्सील आर्ट काढुन घ्यावं.. बघु.. विचार चालु आहे.. थोडा वेळ दे.. मी सांगतो तुला..”

“बरं निदान स्टोरी तरी ब्रिफ कर थोडी.. इतकं तर करु शकतोस ना?

“माय गॉड हिचे डोळे…”, कबिर स्वतःशीच पुटपुटला…”मी हिला नाही म्हणायला कधी शिकणार?”
“ओके सांगतो..”

“बरं.. फक्त एक मिनीट.. थांब..” असं म्हणुन मोनिका काऊंटरवर गेली आणि येताना दोन चॉकलेट ब्राऊनी आणि १०-१५ मिनिटांनंतर कॉफी रिपीटची ऑर्डर देऊन आली.

“ओके सर.. स्टेज इज युअर्स…”, कबिरला खेटुन बसत मोनिका म्हणाली.

कबिरने डोळे मिटुन दीर्घ श्वास घेतला आणि त्याने मोनिकाला कथा सांगायला सुरुवात केली.



कथा सांगुन संपल्यावर दोन क्षण शांततेत गेले…

“काय झालं? नाही आवडली गोष्ट?”, काहीश्या संशयाने कबिरने मोनिकाला विचारलं

मोनिका आपले टपोरे डोळे कबिरच्या चेहर्‍यावरुन फिरवत होती. जणु काही ती काहीतरी शोधण्याचा प्रयत्न करत होती..
“काय? बोल ना? नाही आवडली का?”, कबिरला तिची भिरभिरणारी नजर सतावत होती. जणु काही ती कबिरचे मन वाचण्याचा प्रयत्न करत होती आणि कबिर आपले मनातले गुपित मोठ्या कष्टाने दाबुन ठेवत होता..

“कबिर !!.. एक विचारु?”, काऊंटरवर बिलाची खुण करत मोनिका म्हणाली..
“हो.. विचार…”
“आर यु इन लव्ह?”

मोनिकाच्या त्या प्रश्नाने कबिर पुरता गोंधळुन गेला..

“ही जी कोण मीरा आहे.. ती तुला गोव्यात भेटली होती ना.. हे जे पुस्तक तु लिहीले आहेस.. इट्स अ ट्रु स्टोरी राईट?”, मोनिका
“खरं सांगु का खोटं सांगु?”, कबिर
“काहीही सांग.. तु जे सांगशील ते मी खरं मानेन…” खुर्चीतली पर्स उचलत मोनिका म्हणाली

कबिर काही बोलणार इतक्यात त्याचा फोन किणकीणला…

“हॅलो.. रोहन बोलतोय.. कबिर कुठे आहेस…?”, धापा टाकत रोहन पलिकडुन फोनवर बोलत होता..
“मी सि.सी.डी. मध्ये आहे घरासमोरच्या.. का? काय झालं?”
“पट्कन न्युज लाव.. सिआयएन न्युज…”, रोहन..
“अरे पण का? कश्यासाठी..”, रोहन
“तु न्युज चॅनल लाव.. तुझं उत्तर तुला मिळेल…”, असं म्हणुन रोहनने फोन बंद केला…

कबिर पट्कन चालत काऊंटरपाशी गेला आणि त्याने टी.व्हीवर चालु असलेला प्रोग्रॅम बदलुन सिआयएन न्युज लावायला सांगीतले…

१५…१४…१३..१२..११ काऊंटर संपवत जाहीराती जाऊन ‘आज की बडी खबर.. ब्रेकिंग न्युज’ वगैरे लागले..
खाली फ्लायर्सही येत होते..

“अनुराग दीक्षीत ह्याची पत्नी राधा दीक्षीत गोकर्ण पोलिस स्टेशनमध्ये कैद…”

बातमी वाचुन कबिरचे डोळे विस्फारले गेले.. दोन दोनदा त्याने ती बातमी पुन्हा पुन्हा वाचली.

काही सेकंद पुढची बातमी टीव्हीवर झळकु लागली…

“नशेच्या हालतमध्ये पकडलेल्या राधा दिक्षीतवर अ‍ॅटेम्प्टेड मर्डरचा आरोप ठेवण्यात आलेला आहे..”

“व्हॉट…???”, कबिर जवळ जवळ किंचाळतच म्हणाला..

एव्हाना कबिरची रिअ‍ॅक्शन बघुन सि.सी.डीमधले बाकिचे लोकं सुध्दा टिव्ही भोवती जमले होते.

कबिर आपले कपाळ धरत पुढची बातमी बघत होता.

एव्हाना कंन्ट्रोल न्युज-रुम मधुन कॅमेरामॅन कडे गेला होता. प्रचंड गर्दी उसळलेल्या गोकर्ण-पोलिस स्थानकातील तुरुंगाच्या अंधार्‍या कोपर्‍यातील एका स्टुलावर राधा पेंगलेल्या अवस्थेत भिंतीला टेकुन बसलेली होती

कबिरने प्रथम तिला ओळखलेच नाही.. पाठीपर्यंत रुळणारे काळेभोर केस जाऊन शोल्डर-कट सोनेरी केसांनी जागा घेतली होती.. हातावर, खांद्यावर, मानेवर कसलेसे रंगीत टॅटू होते.. नाकात मोठ्ठी नोज रिंग होती.. आणि गालावर… वाळलेल्या रक्ताचे पोपडे तरंगत होते….

लाखो-करोडो रुपायांची लॉटरी लागलेल्या आवेशात बातमीदार ब्रेकींग न्युज ओरडत होता…

“गोकर्ण पोलिस-स्टेशनमै राधा दिक्षीत नशे-के-हालत मे धुत…विथ अ‍ॅटेंप्टेड मर्डर अंडर हर नेम…..”

कबिर विस्फारलेल्या डोळ्यांनी टीव्हीवर दिसणार्‍या राधाकडे बघत होता…

[क्रमशः]