मराठी चावट कथा पुत्रकामेष्ठी यज्ञ

[rajsharma]

मराठी चावट कथा पुत्रकामेष्ठी यज्ञ



पावसाळ्याला नुकतीच सुरुवात झाली होती. हवेत गारवा पसरला होता. वातावरण अगदी प्रसन्न होते. अशाच एका प्रसन्न सकाळी घरी एकटीच असलेली नयना कडक अश्या कॉफीचा झुरका घेत आपला आयफोन पाहत होती. पंकजने तो ह्या वर्षी लग्नाच्या वाढदिवसाच्या निमित्ताने भेट दिलेला.
नयना वाळवेकर ही एका उपसभापतीची कन्या होती. तिचे माहेर मोहिते हे राजकारणातील एक मातब्बर घराणे. नयनाही घरच्या राजकीय वातावरणात वाढल्याने तिच्यातही ते नेतृत्व गुण आलेले होते. तरुण, गोऱ्या रंगाची, उंचपुरी अशी नयना चटकन लोकांचे लक्ष वेधून घ्यायची.
कॉलेजमध्येही तशी हुशार होती. बुलेट, चार चाकी गाड्या ड्रायव्ह करणे हा तिचा छंद होता. अगदी स्वच्छंद ती जगत होती. आपले आयुष्य, घरची श्रीमंती कळसाला भिडलेली असताना देखील तिचा स्वभाव नम्र असाच होता. त्यामुळे लहान थोरांना ती आपलीशी वाटायची.
तारुण्यात आल्यावर नयनाच्या मनातही प्रेमाच्या भावना उमलू लागल्या. वाळवेकरांचा पंकज तिला आवडू लागला. वाळवेकर हे त्या गावचे एक मोठे घराणे होते. अंतस्थ जरी ते मोहित्यांचे समर्थक असले तरी त्यांच्यात थोड्या बहुत प्रमाणात वितुष्ट हे होतेच. तरीही ह्या गोष्टींना बगल देत नयना आणि पंकज एकत्र झाले. त्यांचे प्रेम दिवसेंदिवस खुलतच होते. ह्याचा थांगपत्ता दोघांच्याही घरच्यांना नव्हता.
दरम्यानच्या काळात एक दुःखद घटना घडली. पंकजच्या वडिलांचे निधन झाले. आता त्या मोठ्या घरात त्याची विधवा आई आणि तो दोघेच राहू लागले. पंकजला दोन चुलते, त्यापैकी अशोक काकाला राहुल आणि प्रसाद हे दोन चिरंजीव तर थोरल्या एकनाथ काकांना सचिन आणि सतीश हे दोन चिरंजीव.
पंकज हा त्याच्या वडिलांचा एकुलता एक मुलगा. त्याच्या वडिलांकडेच इतर भावांपेक्षा जास्त संपत्ती होती. शिवाय ते राजकारणातही अग्रेसर होते. वडिलांच्या सर्व संपत्तीचा ताबा पंकजने घेतला. इतकेच काय इतर चुलत भावांच्या नावावर वडिलांनी केलेल्या जमिनीदेखील त्याने आपल्या नावावर करून घेतल्या.
अशोकची बायको जरा खमकी असल्या कारणाने थोडी संपत्ती त्यांच्याकडे राहिली. पण थोरला एकनाथ मात्र दरिद्री झाला. थोरला सचिन ड्रायव्हिंगच्या कामावर जाऊ लागला, त्याची बायको सारिका ही शेती, जनावरे सांभाळू लागली.
वडिलांच्या जाण्याने पंकजच्या लग्नाचा मार्गही मोकळा झाला. वडील असते तर नयनाशी त्याचे लग्न झालेच नसते हे विशेष. दोघांच्या घरी रीतसर बोलणी झाल्यावर अखेर नयना आणि पंकजचा विवाह धूमधडाक्यात झाला. नयना वाळवेकर घराण्याची सून झाली.
दिवस सरत होते. लग्नाला सात वर्षे झाली. पण ह्या सात वर्षात अजून त्यांच्या घरी पाळणा हलला नव्हता. राहुल आणि प्रसादचे लग्न मागून झाले तरी त्यांना एक एक मूल झालेले. पण नयनाची कूस अजून उजवली नव्हती. ती मातृत्वाला अजून पारखी होती.
मगातील कॉफी संपली होती. ती आता फेसबुक चाळत बसली. नयना सोशल मीडियावर तशी बरीच अॅक्टिव असायची. अचानक तिला मेसेंजरवर मेसेज आल्याचे दिसले. मेसेज केलेल्याचे नाव वाचून तिची भुंवई उंचावली. तिच्या दीराने प्रसादने तिला Hi असा मेसेज टाकला होता. तोच तिला सारिकाचा कॉल आला.
“हॅलो, नयना.”
“हा सारिका ताई, बोला.”
“माझं अंग जरा दुखत आहे ग, कणकणही आहे. जरा घरात येतीस काय?”
“हो ताई, आलेच.”
“स्वयंपाक तयार झालेला, सासूबाई वाढून घेतील.” असे म्हणत नयना बाहेर आली तोच प्रसाद तिला दिसला. दिसायला काळा, उंचापुरा शरीर कमावलेला प्रसाद कामुक होता. ह्याची कल्पना नयनाला होती. त्याच्या अनेक लढतरी तिच्या कानावर ह्या आधी येऊन गेल्या होत्या.
हा वासनांध सारिका ताईलाही मागणी घालायचा. दोन तीन वेळा तर त्याने अतिप्रसंग करायचाही प्रयत्न केलाय म्हणे. पण बिचारी सारिका, सांगेल तरी कोणाला. जो तो ह्याच्या बाजूनेच बोलायचा. शिवाय पैशासाठी बाई ह्याच्यावर आरोप करत आहे असा बोभाटा व्हायचा. नयना तिची मैत्रीण आणि जाऊ दोन्ही असल्याने ती तिच्याजवळ आपले मन मोकळे करायची.
बाहेर येऊन फाटक लावताना नयना किंचित वाकल्यावर प्रसाद तिचे नितंब न्याहाळत होता. नयनाच्या नजरेतून हे सुटले नाही. मनातल्या मनात शिवी हासडत ती तिथून रागाने निघाली. प्रसाद आपला निर्लज्जपणे हसत होता.
घर जवळ असल्याने नयना पटकन तिथे आली. सारिकाची मुले शाळेला गेलेली होती. नवरा भाडे घेऊन दूर गेलेला होता. खाटावर सारिका विव्हळत पडलेली होती. तिने दडपून घेतलेले होते. नयना तिच्या जवळ जाताच तिने अश्रूंना वाट मोकळी केली. अजून एकदा प्रसादने तसा प्रयत्न केलाय हे नयनाला कळून चुकले. सारिका शांत होताच सांगू लागली.
काल दुपारी सचिन भाडे घेऊन कुठेतरी लांब गेलेला होता. त्यामुळे आठवडाभर तरी येणार नव्हता. मुलंही शाळेला गेलेली होता. घरातील सगळी कामे आवरून सारिका खाटावर पहुडलेली होती. बाहेर जोराचा वारा असल्याने पांघरुणात दडपून घेतले होते. तिला उबदार झोप लागलेली होती.
तिने दार किंचित पुढे केले होते. रस्त्यावर सामसूम झाल्यावर मागावर असलेला प्रसाद त्या खोलीत शिरला. खोलीत अंधार होता. बाहेरही आता पावसाला सुरुवात झालेली होती. प्रसादने हलक्या हाताने आतून कडी लावली. नरम अंथरुणात झोपलेली सारिका त्याला खुणावत होती.
तशी सारिका त्याची थोरली भावजय होती. तिच्या लग्नात प्रसाद दहावीला होता. तेव्हापासूनच तो तिच्यावर लट्टू होता. आज तीच सारिका गरिबी, कष्टांचा चटक्याने रापून निघाली होती. एका ठिकाणी जॉबला असताना मालकाने सतत संबंधांची मागणी केल्याने त्या मानी स्त्रीने तो जॉब सोडून शेतीचा मार्ग स्वीकारला होता. दीर पैशाच्या जोरावर देहाची मागणी करत असताना देखील तिने त्याला दाद दिली नव्हती. पण आज परिस्थिती भिन्न होती. अर्थात प्रसादच्या अनुकूल!
प्रसादला राहवले नाही. तिच्या मिठीत विसावण्यासाठी तो आतुर झालेला. त्याने आपला टी-शर्ट काढला पॅन्टचे हुक काढले आणि अलगद त्या अंथरुणात शिरला. सुरुवातीला अलगद हात फिरवत त्याने सारिकाला ऊब द्यायला सुरुवात केली. नरम, पुरुषी हात अंगाला लागल्याने सारिकाही काहीशी फुलली. तिला तो स्पर्श सुखावह वाटू लागला. प्रणयात कसब मिळवलेल्या प्रसादला ते लगेच कळले. सारिका झोपेच्या धुंदीत होती. ह्या थंडीत अशी उबदार सोबत तिला स्वप्नवत वाटत होते.
काही क्षण असेच हळुवारपणे सारिकाला चोळल्यावर ती गरम झाली. तिच्यातून उष्ण श्वास वाहू लागले. मगाशी गार असणारे तिचे अंग उबदार झाले. प्रसादने हीच संधी साधत तिला मिठीत भरले. प्रसादचा तो कमावलेला देह आणि सारिकाचा तो कष्टाने कसलेला देह लोह दगडावर घासला जावा तसे एकमेकांना घासू लागले. ही क्रिया चालू असतानाच तिची साडीही फिटत चाललेली. सारिकाला हे सर्व सुखावत होते. नैतिक-अनैतिक ह्याच्या पलीकडे जाऊन ती प्रसादला साथ देऊ लागली.
प्रसाद आता एक एक पाऊल पुढे सरकत होता. त्याने आपल्या पायानेच तिची साडी फेडली. मग त्याने आपला मोर्चा तिच्या स्तनांकडे वळवला. वास्तविक तिचे स्तन तशे मध्यम आकाराचेच. पण स्तनांना जर कुस्करले तर ते टच्च फुगतात. प्रणयात पारंगत असलेल्या प्रसादने हीच क्लृप्ति वापरली.
त्याने सारिकाचे स्तन हातात घेऊन कुस्करायला सुरू केले. तोच ती कामांध गृहिणी “आह….स्स्स्स…!!” म्हणून सित्कारली. तिच्या त्या स्वराने प्रसाद चेकाळला. तिने तिच्याकडे बघत तिच्या घामेजलेल्या गालावर आपली जीभ रेलवली. “पच…पच….” असा आवाज काढत प्रसाद सारिकाच्या गालावरचा घाम चाटू लागला.
वास्तविक सारिकाला अजून आपल्या अंथरुणात कोण आहे ह्याची जाणीवच नव्हती. नवरा बाहेर गेला असल्याने साहजिकच कोणीतरी परपुरूष आहे हे नक्की! पण नेमका कोण? हा विचार करण्याच्या पलीकडे तिचा देह गेलेला. आज आपली भूक भागवणारा कोणताही नर तिला चालणार होता. म्हणूनच तिनेही आता मागे न वळता तो कोण ह्याची शहानिशा न करताच ही रति क्रीडा सुरू ठेवली.
आता सारिकालाही धीर धरवेना. तिने प्रसादकडे तोंड वळवत आपले तोंड त्याच्या तोंडात खुपसले. ह्याच घडीची वाट पाहत असलेल्या प्रसादने आपले तोंड पुढे रेटत आपली जीभ तिच्या तोंडात नेऊन फिरवायला सुरुवात केली. दोघांनी एकमेकांची थुंकी चाटली. दोघांचे तिथे एक दीर्घ चुंबन पार पडले.
दोघांच्याही कण्हण्याने ती एवढीशी खोली भरून निघाली होती. बंद खोलीत काय चालू आहे, हे ऐव्हाना शेजारच्या बायकांना कळून चुकले. “आज ना उद्या प्रसाद तसाही सारिकाला झवणारच होता. आज घावली आयती. घेऊ दे त्याला मजा.” बायकांची आपली अशी कुजबुज चालू झाली. अधून मधून कानावर येणारे अस्पष्टसे कामुक आवाज आत होत असलेल्या कार्यक्रमाचा अंदाज देत होते.
इकडे खोलीत आता नूर पालटलेला. कसदार देहाची सारिका पूर्ण नग्न झालेली होती. प्रसादही नागडा झालेला होता. अंधारात चेहरा ओळखता येत नसल्याने तिला अजून त्या पुरुषाची ओळख पटली नव्हती. पण आता ते खूप पुढे गेलेले होते. प्रसाद आता जवळ जवळ तिला झवूच लागला होता. त्याने आपला लवडा सेट करत सारिकाची गांड मारायला सुरुवात केली.
“आह… आह…. कोण हाईस र तू….?? जरा हळू घे…. दमान….!! आह…. आह…. “
प्रसाद यावर काहीच बोलला नाही. तो धक्क्यांवर धक्के देतच होता. सारिकाही बऱ्याच दिवसांनी अश्या रांगड्या प्रणयाचा आनंद घेत होती.
“आह….! किती मोठा हाय रं तुझा..! उम्म्ह…….!! बऱ्याच दिवसांनी पुच्ची फळली माझी…!! आई… आई…!!”
शेवटचा विधी सुरू झालेला होता. एक शेवटचा धक्का देत प्रसादने पिचकारी सोडली. सारिकाही झडली. शेवटी दोघांनी एकमेकांना मिठी मारली.
काही वेळ एकमेकांच्या कुशीत झोप काढल्यावर सारिकाला जाग आल्यावर तिने त्याचे तोंड पाहिले आणि ती जागीच थबकली. अनेक दिवसांपासून तिच्या मागावर असलेला प्रसाद तिला यथेच्छ झवून तिच्या अंथरुणात नागडा झोपला होता.
सारिकाला आपली चूक लक्षात आली. वासनेच्या भरात आपण प्रसादला चढवून घेतले. तिला पश्चात्ताप होऊ लागला. हताश झालेली सारिका अंथरुणावरून उठली. साडी नेसून तिने हात पाय धुतले. तिला स्वत:ची किळस येऊ लागली.
थोड्या वेळाने प्रसाद उठला आळोखे पिळोखे देत त्याने कपडे चढवले. सारिकाकडे कटाक्ष टाकत तो खोलीच्या बाहेर आला. तो बाहेर जाताच सारिका रडू लागली.
बाहेर येताच शेजार पाजारचे प्रसादकडे पाहत होते. तरुण पोरं कुजबुजत होती. प्रसाद मात्र आपला ऐटीत, शीळ वाजवत घरी निघाला होता.

[rajsharma]

झाला प्रकार सारिकाच्या तोंडून ऐकून नयनाच्या पायाखालची जमीन सरकली. दिवसा ढवळ्या प्रसादने सारिकाच्या शारीरिक अवस्थेचा फायदा घेत तिच्याशी संग करून दाखवला होता. ते ही कोणतीही जबरदस्ती न करता. आता कोणाकडे तक्रार करायलाही मार्ग नव्हता. कारण सर्व काही रजा मंदिने पार पडलेले. तिला प्रसादचा मनस्वी राग येत होता. पण ती हतबल होती. सारिकाचे सांत्वन करण्याखेरीज तिच्याकडे पर्याय नव्हता.
प्रसादसोबतचे ते क्षण आठवून सारिकाला स्वत:ची लाज वाटत होती. वासनेच्या भरात आपण नकळत हे पाप करून बसलो याची तिला कल्पना आली. तिच्या डोळ्यासमोर तिच्या पतीचा, तिच्या मुलांचा चेहरा येत होता. त्यांना काय वाटेल हे सर्व समजल्यावर? आपण त्या अंधारात निदान चेहरा तरी पाहायला हवा होता. पण त्या वेळी असलेला वासनेचा अंमल!! सतराशे साठ विचार सारिकाच्या मनात थैमान घालत होते.
काही क्षण नयना सारिकाच्या जवळ थांबली. सारिकाला थोडे बरे वाटू लागले. तेव्हा ती तिथून निघाली. रस्त्यातून चालताना तिच्या डोक्यात प्रसादबद्दलचे विचार येत होते. प्रसाद हा आपल्या चुलत्याचा म्हणजे पंकजच्या वडिलांचा लाडका होता. त्यांची आणि मोहित्यांची असलेली दुष्मनी त्याने पाहिलेली होती. परिणामी, प्रसाद मोहित्यांचा द्वेष करत असे. त्यातून पंकजने त्याच घरातील मुलगी करून आणल्याने ह्यात जास्तच ठिणगी पडली. नयनाला पहिल्यापासून त्याच्या मनात तिच्याबद्दल वासना उत्पन्न झाली होती. ‘हिला झवूनच मी माझी खुन्नस हिच्यावर काढणार’ अशी जणू त्याने प्रतिज्ञाच घेतली होती.
नाही म्हटलं तरी अश्या गोष्टी नयनाच्या कानावर दबक्या आवाजात आदळतच होत्या. प्रसादच्या मनात आपल्याबद्दल असलेली वासना त्याच्या नजरेतूनच तिने टिपली होती. आज न् उद्या तोही आपली सारिकाच करेल. पण.. पण…! मी कुठे त्याला भीक घालणार आहे? कॉलेजमध्ये असताना असे छप्पन लाळ घोटे फिरत असत माझ्याभोवती. त्यांना भिक नाही घातली तर हा टिक्कोजीराव किस खेत की मुली..!!
ह्याच विचारात घरी जात असतानाच प्रसाद समोर आला. त्याची नवीन पल्सर बाईक, घट्ट टी-शर्ट घातला असल्याने त्याचे उठून दिसत असलेले दंड, डोळ्यांवर गॉगल अश्या थाटात स्वारी नयना समोरून गेली. काही क्षण नयना स्तब्ध झाली.
“हा दिसतो तसा नाहिये. बराच स्मार्ट आहे. सारिका ताईला डोकं लढवून घेतलं त्याने. खरंच, काही का असेना डोक्याने हुशार आहे हा.”
काही क्षणांपूर्वी शिव्यांची लाखोली वाहत असलेली नयना चक्क त्याचे कौतुक करून गेली.
दुपारचे जेवण उरकून नयना हॉलमध्ये येऊन सोफ्यावर बसली. पंकज टीव्ही पाहण्यात गर्क होता. तोच मोबाईलची मेसेज टोन वाजली. तिने स्क्रीन पाहिली तर प्रसादचा पुन्हा मेसेज. नयनाने क्षणभर विचार केला, ‘बोलायला काय प्रॉब्लेम आहे. नॉर्मल चॅट तर करायची आहे.’ असा विचार करत तिने त्याला रिप्लाय दिला.
नयना – Hi
प्रसाद – जेवण?
नयना – हो, तुमचं?
प्रसाद – Done
प्रसादने त्यानंतर दिवसभर मेसेज टाकला नाही. तिलाही त्याचा मेसेज न आल्याने हायसेच वाटले. पण न राहवून सकाळी तिने ‘गुड मॉर्निंग’ असा मेसेज टाकलाच. प्रसादला हेच अपेक्षित होते. त्याने मेसेज सीन केला पण रिप्लाय दिला नाही. काही वेळाने नयनाने मेसेज बॉक्स चेक केला.
नयना – मेसेज सीन करूनही रिप्लाय दिला नाही.. बरं…!
दुपार झाली. नेहमीप्रमाणे नयना दुपारी वामकुक्षी घेण्याच्या तयारीत होती. तोच टोन वाजली. नयनाने अधीर होऊन स्क्रीन पाहिली. तर प्रसादकडून ‘ गुड आफ्टरनून’ असा रिप्लाय आला होता. नकळत तिच्या चेहर्यावर एक हास्याची लकेर उमटली. तिने त्याला मेसेज टाकला.
नयना – जेवण?
तिकडून प्रसादने फक्त ‘हो’ इतकाच प्रतिसाद दिला. नकळत त्याचे नयनाला वाईट वाटले. तिची झोप पुरती उडून गेली. तोच तासभराने प्रसादचा मेसेज आला.
प्रसाद – बाकी?
नयना – काही नाही
प्रसाद – का?
नयनाचे अंतरी दु:ख प्रसाद जाणून होता पण त्याला ते नयनाच्या तोंडून ऐकायचे होते.
नयना – बाकी तुमचे काय सुरू आहे?
दिवसेंदिवस दोघांची चर्चा अशी वाढतच गेली. दोघांनी एकमेकांचे नंबर्सही शेअर केले. पंकज घरात नसेल तर दोघांचे संभाषणही मोबाईलवर होऊ लागले. जसा विचार केला होता त्यापेक्षा तो कितीतरी वेगळा होता, हे नयनाला कळून चुकले. त्याची चांगली प्रतिमा तिच्या मनात तयार झाली. नकळत आता ती प्रसादकडे आकर्षिली होती.
पावसाळा उलटून गेला. रोमँटिक अश्या हिवाळ्याचे आगमन झाले. पंकज आणि त्याचे मित्र बाहेर दुबईला फिरायला जाणार होते. नयनाला एकटं एकटं वाटेल म्हणून नवऱ्याने तिला माहेरी जाण्याचा सल्ला दिला. पण सासूबाईंची गैरसोय होईल म्हणून नयना गेली नाही.
पंकजची फ्लाईट रात्री दहा वाजता होती. मुंबईला जायला तो दुपारीच निघाला. जाताना लाडक्या बायकोचे त्याने दीर्घ चुंबन घेतले. पंकजकडून पुत्रप्राप्ती होणार नाही हे जाणूनही दोघांच्या प्रेमात तसूभरही फरक पडला नव्हता. आजही ते दोघांवर जीवापाड प्रेम करत होते. अखेर त्याने तिचा निरोप घेतला.
आजची रात्र काही वेगळीच होती. आज नयनाला खूप एक एकटं वाटू लागले होते. ह्या आधीही ती पंकजला सोडून राहिली होती. पण आज मात्र तिला पंकजची सोबत अपेक्षित होती. त्यात सुटलेली मस्त, धुंद, गार हवा. वरच्या मजल्यावर त्यांची रूम होती. सासूबाई खालीच झोपत होत्या. गुडघेदुखी असल्याने त्या काही वर येत नसत.
बेडवर नयना नुसती पडली होती. तिची झोप हरवून गेलेली. तोच काही वेळाने तिला कॉल आला. कॉल प्रसादचा होता.
“हॅलो, पंकजला मगाशी जाताना पाहिलं, तू एकटी असशील म्हणून कॉल केला.”
“ह्म्म, आता आठवडाभर तो बाहेर, घर असं खायला उठलं आहे.”
“तुला जर खूपच एकटं एकटं वाटत असेल तर मी टेरेसवरून रूममध्ये येऊ का? तशीही आई आजारी असल्याने मैथिली खाली आईसोबत झोपली आहे. सांग येऊ काय??”
प्रसादच्या ह्या अनपेक्षित मागणीने नयना भांबावली. असं कसं अचानक त्याला आत घेऊ? परंतु प्रसाद काही ऐकायला तयार नव्हता. तो हट्टालाच पेटला. शेवटी नयना ‘हो’ म्हटली.
पंकज आणि प्रसादच्या घराला कॉमन टेरेस होते. आधी एकत्र राहणारे कुटुंब नंतर अंतर्गत वादातून विभक्त झालेले होते. मधून भिंती बांधून काय ते घराची विभागणी झालेली होती.
वासनांध प्रसादला लावण्याची खाण असलेली मैथिली बायको म्हणून भेटली असल्याने त्याची चंगळ होती. नवऱ्याच्या प्रत्येक चांगल्या-वाईट कामात त्याला डोळे मिटून साथ देणे, हे तिचे आद्य कर्तव्य होते. अनेक बायकांना भुरळ पाडून हिने प्रसादकडे पाठवले होते.
राहुलची भोळी बायको रोहिणी, प्रसादला प्रचंड घाबरत असे. त्याची ओरबडणारी नजर तिला बोचत होती. प्रसादने एकदा मैथिलीकडे रोहिणीची मागणी केल्यावर ह्या पतिव्रतेने आपल्या थोरल्या जावेला तयार केले होते नवऱ्यासोबत झोपायला!
एके दिवशी दुपारी घरात कोणी नव्हते. मुलेही बाहेर खेळायला गेलेली होती. तेव्हा प्रसादने आपल्या थोरल्या भावजयेला रोहिणीला यथेच्छ भोगले होते. प्रसादचा तगडा, काळा लंड बघून पळून जात असलेल्या रोहिणीला मैथिलीने धरून ठेवले होते. बेडवर रोहिणीला झोपवून मैथिलीने तिचे हात आणि तोंड धरले होते आणि प्रसाद मांड्यांच्या मध्ये शिरून तिची पुच्ची चेतवत होता. मैथिली अधून मधून रोहिणीचे थान चोळत होती.
दुपारचा उकाडा आणि उरावर जाऊ व दीर, शेवटी ती श्यामल वर्णाची रोहिणी घामाने निथळून गेल्याने भोवळ येऊन पडली. तरी तो क्रूर, हवशी प्रसाद तिला झवतच होता. मैथिली देखील त्याला त्याच्या त्या असुरी कृत्यात सहयोग करत होती.
नंतर सर्व विधी उरकल्यावर जेव्हा रोहिणीला जाग आली तेव्हा प्रसाद तिच्या कडेला नागडा झोपला होता. आता मात्र तिने देवाची मर्जी म्हणत प्रसादला आपले सर्वस्व बहाल केले. घरी कोणी नसलं की दोघांचे मिलन होत असे. काही वेळा तर रोहिणीच्या मुलाने त्या दोघांचे कार्यक्रम पाहिले. पण त्याला धमकी देऊन शांत बसवले जायचे.
रोहिणी आणि सारिकाची पुच्ची फाकवून आता तो आपल्या तिसर्या भावजयेकडे वळणार होता. ही भावजय तिच्यासाठी खास होती. त्याने तिला घेण्यासाठी सारे कसब पणाला लावलेले. त्याच्या उरात तिच्याबद्दल वासना आणि बदला दोन्ही होती. पंकजने त्याची हिसकावून घेतलेली दोन एकर जमीन तो विसरला नव्हता. नयनाला झवून तो पंकजला धडा शिकवणार होता.

[rajsharma]

प्रसादने पंकज आणि नयनाची दुखती कळ बरोबर हेरली होती. दोघांना अजून आपत्य नव्हते. उपास तापास झाले, व्रत वैकल्ये झाली, अजूनही नयनाची कूस उजवली नव्हती. दोघांनी टेस्टही केली नव्हती. एकमेकांचे दोष कळायला नकोत म्हणून.
हळदी कुंकवाला आलेल्या बाया नयनाला काही बाही म्हणतात हे मैथिलीने प्रसादला सांगितले होते. नयनाच्या ह्याच परिस्थितीचा फायदा उठवत प्रसादला तिला जवळ घ्यायचे होते. तसेही प्रसाद आणि मैथिलीचा मुलगा थोडा अशक्त जन्माला आलेला होता. नयनाला गर्भार करून त्याला त्याचे एक सशक्त मूल जन्माला घालायचे होते. त्याला नयना आपली बनवायची होती. जेव्हा आपले मूल त्या घरात रांगेल तेव्हा आपला प्रतिशोध पूर्ण होईल ह्या भावनेने प्रसाद टेरेसवर जायला निघाला.
प्रसाद जायला निघाला तोच मैथिलीने त्याचा हात पकडला. आपल्या पतीला शुभेच्छा देत ती म्हणाली, “जावा! अन् त्या रांडेची पुरती गांड मारूनच यावा. पहिल्याच खेपेत ती बाई गर्भार व्हायला हवी बघा. त्या प्रमाण झवा तिला.”
प्रसादची काम भावना डोकं वर काढू लागलेली. त्याने मैथिलीला बोलता बोलता कवळी मारली अन् आपले तोंड तिच्या तोंडात खुपसणार तोच मैथिली त्याचे तोंड धरत म्हटली, “आज माझी नाही तिची मारायची आहे. आज ही गरमी तिथं दाखवा. जावा आता.”
एक स्मित देऊन प्रसादने तिचा गालगुच्चा घेतला. नंतर तो टेरेसवर जायला निघाला. मैथिली त्याच्याकडे कौतुकाने पाहत होती. तो आज तिच्यासाठी अजून एक सवत आणणार होता.
प्रसाद टेरेसवरून येत पंकजच्या घरात शिरला. नयनाच्या रूमचे दार उघडे होते. रूम खूपच शानदार होती. पंकज आणि नयनाचा मोठा कपल फोटो भिंतीवर लावलेला. प्रसादने एक छद्मी हास्य करत त्या फोटोकडे पाहिले.
“आईघाल्या, ह्याच फोटोसमोर तुझ्या लाडक्या बायकोला झवतो, बघत राह तू.”
प्रसाद मनातल्या मनात बोलून गेला. तोच त्याला कोणीतरी आत आल्याचे जाणवले.
त्याने वळून मागे पाहिले तर फिकट गुलाबी रंगाचा घट्ट अंगाला चिकटलेला टी-शर्ट आणि क्रीम कलरची ट्रॅक पॅन्ट घातलेली नयना उभी होती. तिच्या सौंदर्याची शोभा वाढवणारे मोकळे, थोडे लांब ब्राऊन दिसणारे केस, तिचा मेन्टेन असलेला फिगर आणि गळ्यातील काळ्या मण्यांचे मंगळसूत्र तिच्या रूपाला उजळवून टाकत होता. टी-शर्ट घट्ट असल्याने तिने घातलेल्या ब्राचे अस्तित्व प्रसादला जाणवले होते.
प्रसाद तिला न्याहाळत होता. आज होणार्या ह्या यज्ञात नयनाचा तो सुमधुर देह समिधा म्हणून जळणार होता.
नयना दोघांसाठी कॉफी घेऊन आली होती. तिने ट्रे बेडवर ठेवला. प्रसादने तिच्याकडे पाहत स्मित केले. पुढे येऊन नयना बेडवर येऊन बसली.
“उभे का आहात, या ना बसा.”
प्रसादने लगेच स्वीकृती देत तिच्या पुढे येऊन बसला. दोघांनीही कॉफीचे मग उचलले. कॉफीचा झुरका घेत दोघांच्या गप्पा सुरू केल्या.
“फोटो छान आहे तुमचा.”
प्रसादने बोट करत तो फोटो दाखवला. फोटो पाहून नयना गालातल्या गालात हसली. नंतरचे काही मिनिट शांततेत गेले.
“वाईट वाटणार नसेल तर काही बोलू काय?”
“परवानगी कसली मागताय! विचारा की.”
पंधरा-वीस मिनिटे चर्चा सुरू असल्याने नयनाही आता खुलली होती. मनावर आलेले दडपण कुठेतरी दूर गेलेले आता.
“स्त्रीच्या जन्माचे पूर्णत्व तेव्हाच होते जेव्हा ती आई होते.”
प्रसादचे हे शब्द ऐकून नयनाच्या डोळ्यात टचकन पाणी आले. तिच्या आयुष्यातील ती उणीव प्रसादने तिला आता दाखवून दिलेली. तिची दुखती रग त्याने नकळत दाबली. पण तसे न दाखवता नयना म्हणाली, “आमच्यातील ही कमी आम्ही दोघांनीही स्वीकारली आहे.”
“म्हणजे एकंदरीत तडजोड केली?”
एक आवंढा गिळत नयना म्हणाली, “हो, आयुष्यात काही वेळा तडजोडी कराव्या लागतात.”
ह्यावर प्रसाद हसत म्हणाला, “आयुष्यात तडजोड करणारी माणसं पुढे जात नाहीत नयनाबाई!”
प्रसाद चक्क नयनाला ‘बाई’ म्हटला. नाही म्हटलं तरी नयनाच्या मनाला गुदगुल्या झाल्या.
“त्यातून तुम्ही एका राजकारणी व्यक्तीच्या कन्या. तुमच्या शब्दकोशात पराभव हा शब्दच असायला नको.”
“काही वेळा नियतीसमोर पराभव मान्य करायला लागतो, भाऊजी. ह्यात मी काहीच करू शकत नाही. ह्या मागचे रहस्य मी त्याला सांगू शकत नाही.”
नयनाच्या ह्या वाक्याने प्रसादचे डोळे चमकले. रस्ता पूर्णच क्लिअर असल्याची खात्री त्याला पटली.
नयना पुढे सांगू लागली, “पक्षाकडून एकदा घेण्यात आलेल्या रक्तदान शिबिरात पंकजने रक्तदान केले होते. तेच सँपल मिळवून त्याची टेस्ट केली होती. कमी त्याच्यातच आहे. त्याला ह्या गोष्टीचा त्रास होईल म्हणून मी ही गोष्ट त्याला सांगितली नाही. मी माझीही टेस्ट करवून घेतली. माझ्यात मातृत्वाचे गुण आहेत.” इतके बोलून नयनाला रडू कोसळले.
नयनाने केलेल्या ह्या गौप्य स्फोटाने प्रसादच्या आशा उंचावल्या. तिच्या डोळ्यातील अश्रूंनी ती अति कामुक भासू लागलेली. प्रसाद पुढे सरकत तिच्या जवळ जाऊन बसला. तिच्या सुडौल खांद्यावर आपला हात ठेवत त्याने तिला शांत करण्याचा प्रयत्न केला.
काही क्षण असेच शांततेत गेले. प्रसाद आता नयनाच्या खूप जवळ आला होता. रूममधील निरव शांतता त्याला साथ देत होती. प्रसादचा खांद्यावर असलेला हात तिचे ते सुडौल खांदे चोळू लागले होते. नयनाने प्रसादचा हेतू ओळखला.
“नाही हे चूक आहे. मी पंकजला धोका नाही देऊ शकत.”
नयनाची नजर प्रसादला अडवत होती. तिने खांदे झटकत प्रसादला दूर केले.
“नाही भाऊजी, हे चुकीचे आहे. आमचा एकमेकांवरील विश्वास हेच आमचं जगण्याचे साधन आहे आता. प्लीज, नको हे.”
प्रसादला हे अपेक्षित होते. तो काही वेळ स्तब्ध राहिला. नंतर अलगद पावले टाकत नयनाच्या जवळ जात मऊ आवाजात म्हणाला, “तुमचा हा विश्वास तुम्हाला आई नाही बनवू शकत बाईसाहेब. समाज जेव्हा तुम्हाला वांझोटी म्हणायला लागेल ना तेव्हा समजेल. तेव्हा त्रास तुम्हा दोघांना होईल. आताच जर माझ्याशी तडजोड करत आई बनला तरच तुम्हाला पुढे समाजात किंमत आहे.”
नयनाच्या पुढे आता ही मोठी विवंचना निर्माण झाली. आज तिचा देह कोणताच निर्णय घेण्याच्या मनस्थितीत नव्हता. तिला आता तडजोड नको होती. तिचे मातृत्व आता तिला हाक मारू लागले होते. डबडबलेल्या डोळ्यांनी तिने प्रसादला एकदा पाहिले. प्रसादने शर्ट केव्हाच काढला होता. काळ्या, पिळदार अंगावर विपुल केस असलेला प्रसाद तिला मिठीत भरत होता.
नयनाचे अश्रू आणि देह आता थांबायला तयार नव्हते. प्रसादने तिला बेडवर झोपवले. पंकजची सुविद्य पत्नी आणि त्या घराण्याची शान असलेली ती नयना प्रसादच्या अंगाखाली गेली होती. पुत्रकामेष्ठी यज्ञ सुरू झाला आणि त्यात समिधा म्हणून नयना आणि प्रसादचे देह जळत होते.