Marathi sex stories सजनी complete

[rajsharma]

Marathi sex stories सजनी


लेखक - हेमंत

माझ्या सागरमंथनच्या प्रेमळ चावट मित्रांनो आणि मैत्रीणींनो (मैत्रीणींना मी कसा विसरेन?)...
मी या कथेत गावातल्या नऊ वारी लुगड्यातील लावण्याचे वर्णन करायचा प्रयत्न केला आहे. खास आपल्यासाठी मी हा प्रयत्न करीत आहे. वाचुन बघा आपल्याला आवडते का...
"कोणी आहे का रे तिकडे? "एक भरदार आवाज.
"तुमच्या आयला.... अरे ए भोसडीच्यांनो जिवंत आहेत कि मेले सगळे." पुन्हा एकदा तो भरदार आवाज गुंजला.
"आले मालक...." एक बाई आतुन आवाज देत बाहेर आली.
"काय गं ए मैने कुठे मेली होतीस? नव-याच्या अंगाखाली आपल्या खालच्या मैनेची तहान भागवत होती काय?" असा तिरसट प्रश्न करणारा आणि भारदस्त आवाज या एका गावातील मोठ्या श्रीमंत आसामी बबनराव डोंगरे यांचा होता.
"काय गं मैने तोंडात काय घेतलंय कि अडकलंय?... तुझ्या नरयातन आवाज बाहेर येत नाही..."
"नाही मालक मी त्यांच्याखाली झोपायला गेले नव्हते... खरंच सांगते शप्पथ...."
"अगं मग सगळे गेले कुठे?" बाबासाहेब वसकन ओरडलेच.
मैना एक पाउल मागे सरकत, "मालक सगळे बाईसाहेबांच्या खाली....." तिने जीभ चावली. "सगळ्यांना बाईसाहेबांनी वायामागे बसवुन ठेवलयं."
"काय झाल बाईसाहेबांना..." असे म्हणत बबनराव वाड्यामागे असलेल्या मैदानाकडे धावले.
वाड्यामागे धावत गेल्यावर समोरचे दृश्य बघुन बबनरावांची छाती अभिमानाने फुलली. बाईसाहेब म्हणजे बबनरावांची एकुलती एक लेक, सजनी. ते दृश्य बघुन कोणाच्याही उरात धकधक व्हायलाच पाहिजे. कपाळावर तपकिरी रंगाची चंद्रकोर असलेल्या घोड्यावर ती डोंगरकन्या, नऊवारी पातळ घालुन स्वार झालेली होती. घोडेस्वारीतील तिच्या थरारक
कला बघुन सगळ्या नोकरांचे डोळे सताड उघडे पडले होते. अण्णांना बघताच, म्हणजे बबनरावांना सजनी अण्णा बोलायची. अण्णांना बघुन तिचा घोडा दौडत त्यांच्यासमोर आला आणि त्या पांढ-याशुभ्र वारुने आपले पुढचे दोन्ही पाय वर करत सलामी दिली. त्या वारुवर सजनीच्या मांडीची पकड बघुन समजत होती कि ती पकड किती मजबुत आहे.
तो शुभ्र वारुसुध्दा सजनीशिवाय कोणालाच... कोणालाच म्हणजे प्रत्यक्ष तिच्या अण्णांनासुध्दा बसु देत नसे. सजनीला पाहिलं कि ते मुक जनावरदेखील खिंकाळत असे. त्या वारुचे नाव तिने छबल्या ठेवले होते. तिने फक्त छबल्या हाक मारायचा अवकाश कि तो वारु वा-याच्या वेगाने तिच्याकडे धावत यायचा. नऊवारी पातळातील आपल्या मालकिणीला बघुन तो नेहमी आपले दोन्ही पाय वर करत आपलं प्रेम व्यक्त करत असे.
अशी बबनरावांची पोर गावच्या कॉलेजात शिकत होती. कॉलेजात जाण्यासाठी तिच्या अण्णांनी तिला गाडी घेउन ठेवली होती पण ही बया तिच्या छबल्यावर बसुनच कॉलेजला यायची जायची. कॉलेजच्या गेटमध्ये छबल्याच्या टापांचा आवाज आला कि तरुण मुलांच्या माना आपोआप तिकडे वळत.
अशी ही सजनी कॉलेजमध्ये रुपगर्विता म्हणुन प्रसिध्द होती. तिच्या एका मादक हास्यासाठी कित्येक तरुण जीव तडफडत होते. पण ही कुणाकडे पाहुन थुकायलादेखील तयार नव्हती. तरुणांप्रमाणेच कॉलेजचे प्रोफेसरसुध्दा ती आपल्या आयुष्यात आपली अर्धांगिनी व्हावी अशी ईच्छा बाळगुन होते. तिच्या मनातील ईच्छादेखील त्यांच्या पगारात पुर्ण होऊ शकणार नव्हत्या. बबनराव डोंगरेची लेक एखाद्या राजाची राणी शोभणार होती. तिच्या सौंदर्यापुढे कितीजणांनी अंथरलेल्या हृदयाच्या घड्या आपल्या पायानं तिनं तुडवल्या होत्या.

[rajsharma]

अश्याच एका सावकाराचा पोरगा, पतंगराव तिच्यापेक्षा एकदोन वर्षांनी लहान होता. पण त्याच्या तब्येतीकडे बघुन तो लहान आहे असे वाटत नव्हते. ही स्वारीसुध्दा घोड्यावरुनच दौडत यायची. हल्ली सजनी कारमधुन कॉलेजला यायची. तिच्या कारच्या मागे पतंगरावाचा घोडा रोज दौडत पाठलाग करत असे. सजनीने त्याची नजर आणि रुबाब पाहिला. पण त्याचं वय किती? तो तिच्यापेक्षा एकदिड वर्षांनी लहान होता. सजनीला त्याचं हसु आल. पण तिच्या हृदयात त्याच्या प्रेमाची पालवी फुटलीच.
सजनीची कार तिच्या बापाच्या मालकीच्या जंगलातुन जात होती. दोन्ही बाजुला गर्द दाट झाडे होती. अश्याच एका झाडाखाली सजनीची कार थांबली. कारमधुन सजनी खाली उतरत रस्त्याच्या मध्ये उभी राहिली. पतंगरावाचा घोडा तिच्या मादक देहाचा वास काढत आलाच.
तिनं घातलेल्या ड्रेसमधुन तिच्या आखीवरेखीव देहाचं दर्शन होत होतं. तिच्या छातीचा भाग फुलल्यामुळे तिच्या छातीवरील कबुतरं माना वर करुन फडफडत होती. तिच्या मजबुत कंबरेखाली असलेली मांसल कलिंगड एकमेकांना बिलगत होती. वा-यावर उडणारे तिच्या डोईवरचे केस तिच्या गोल चेहे-यावर येत होते आणि ती ते केस आपल्या बोटांनी बाजुला करायचा निष्फळ प्रयत्न करीत होती.
तिला तिच्या कारसमवेत उभे पाहुन पतंगरावाने घोडा थांबवला. त्याने घोडा तिच्या बाजुला नेउन उभा केला.
त्याच्यासमोर उभी राहात तिने त्याला विचारले, "पतंगराव, काय म्हणुन माझ्या मागं लागलाय? माझ्यापेक्षा एकदिड वर्षांनी लहान आहेस तु."
"सजनी, रोज रात्री तु माझ्या स्वप्नात येतेस आणि मला तुझ्या या नाजुक बाहुपाशात घेत माझ्या पुरुषाला कुरवाळतेस... मी तुझ्या छातीवरील ते मधुकुंभ आहेत त्यामधुन रस प्यायचा प्रयत्न करतो... तुझ्या मजबुत कंबरेला मी माझ्या पायांच्या मगरमिठीत घेउन त्यातील सौंदर्यावर अनेक चुंबने घेतो... तुझ्या त्या गुलाबी ओठांवर माझे ओठ

टेकवतानाच कसलीतरी जाणीव होते.... सकाळी उठुन बघितल्यावर माझ्या चड्डीत ओले झालेले असते."
"म्हणजे तुझ्या कोवळ्या जवानीचं खाली लोंबलेलं कबुतर वर मान काढायला लागलं आहे वाटतं"
"तु पाहिजे ते समज. मला तुझ्याबरोबर लग्न करायच आहे. लग्नात काय वयाच बंधन असणे जरुरी आहे? लग्न झाल्यावर पलंगावर फक्त एक नर असतो आणि एक मादी त्यात वयाच काय संबंध आला."
"तु अजुन बच्चा आहेस रे.... पतंगराव. तुझ्या ओठांना पिळले तर आता त्यातुन कोवळे दुध निघेल..."
"सजनी... आता माझ्या ओठांतुन दुध येत नाही तर ते माझ्या...." बोलताना त्याचा श्वास वाढला होता.
त्याच्या ओठातनं दुध येणार नसेल तर ते त्याच्या मांड्यांमध्ये असलेल्या त्याच्यातनं येईल असे त्याला म्हणायचयं. वासनेनं त्याच्या डोळ्यातील भाव बदलुन ती जागा वासनेमुळे गडद झाली होती. त्याला फक्त आपण हवे आहोत. हा कोवळ्या जवानीचा पोरगा चांगलाच देखणा आहे. नुसता चिमटीत धरुन जरी दाबला तर याच्या जवानीचं दुध रूईच्या मोडलेल्या पानाच्या देठातील दुधागत भळाभळा वाहु लागेल. याला एकदा अंगावर ओढुन किती वेळ टिकतो ते पाहायला पाहिजे.
सजनीला जाणवलं तिला पतंगरावासारखी ओढ लागलीय... त्याच्या शरीराची ओढ लागलीय.... एकदा का असले विचार मनात आले की....
"बाईसाहेब... घरी जायच नाही काय... अण्णासाहेब वाट बघत असतील..." कारमधुन गडी बाहेर आला.
"तु हो पुढे गाडी घेउन... मी आलेच..." सजनी त्याला म्हणाली.
"चालत येणार काय बाईसाहेब? अण्णासाहेब विचारतील बाईसाहेब कुठे आहेत तर त्यांना काय सांगु?"
"तु हो पुढे अण्णांना काही सांगु नकोस..."
पण गड्याने सजनीबाईसाहेब पतंगरावासोबत रानात थांबल्या आहेत हेच सांगायच ठरवुन कार पुढे घेतली. गाडी जशी दिसेनाशी होऊ लागली तशी सजनी पुढे झाली. पतंगरावाने तिच्या गोव्यापान कंबरेला हात घालत आपल्याजवळ ओढले. त्याचा तो स्पर्श... सजनी मोहरुन उठली! त्याच्या कोवळ्या देहाचा कस्तुरीसारखा सुगंध नाकाभोवती भिरभिरला. त्याच्या ओठांवर आपले डाळिंबी ओठ ठेवावेत, ते चोखुन काढावे, आपली जीभ त्याच्या मुखात घालुन घुसळावी. नुकत्याच काळ्या होऊ लागलेल्या गो-यापान छाताडावर आपली गिरेंबाज कबुतरं चुरगाळावीत... असा तिला मोह झाला.

[rajsharma]

तिने आपले हात त्याच्या कंबरेभोवती लपेटले. आपला गच्च देह त्याच्या देहावर घासत तिने त्याच्या ओठांजवळ
आपले ओठ नेले. त्यातुन गरम श्वास बाहेर येत होते. तिच्या नाकपुड्या फुरफुरत होत्या. दोघे एकमेकांच्या मिठीत विसावले होते. तिची गच्च स्तनं त्याच्या छातीवर दबली गेली. त्याच्या खालच्या भागाचा टोकेरीपणा तिच्या पायांमध्ये जाणवला. तशी तिच्या पायांमधली जागा ओली व्हायला लागली.
त्याने तिच्या कपड्यांचा अडसर बाजुला केला तेव्हा तिच्या गोव्यापान छातीवरील कबुतरांच्या चोची त्याला वेडावुन दाखवत होत्या. त्या चोचींना त्याच्या जीभेचा दंश झाल्याने तिच्या मादक ओठांतुन मादक चित्कार निघाला. दोन तरुण जीव एकमेकांच्या कुशीत शिरण्यासाठी नग्न होऊन शिरले त्यासरशी पतंगरावांचे दोन पायातील पतंग भराभर हवेत उडु लागले. त्या कडक झालेल्या लिंगाला सजनीने हात लावताच.......
"सजनीईईईऽऽऽ..." साच्या रानात आवाज घुमला. त्याच्यासकट घोड्यांच्या टापा वाजल्या. सजनीला कसलेच आवाज ऐकु येत नव्हते. तिचा नग्न देह आता तर सगळे रान बघत होता. तिच्या दोन पायातील उभ्या चीरेत पतंगरावांच हत्यार घुसणार तोच त्याच्या उघड्या नागड्या पाठीवर चाबकाची वादी बसली तेव्हा ती भानावर आली. गोव्यापान नागया अंगावर मोहरणारा श्रृंगार लगेच गळून पडला.
अण्णासाहेबांना समोर बघताच तिने आपल्या नागड्या देहावरनं त्याचा नागडा देह बाजुला ढकलला. अण्णासाहेबांनी आपल्या लाडक्या सजनीचं नागड यौवन उघड्या डोळ्यांनी पाहिलं. पतंगरावाला आपले कपडे घेऊन पळावं लागलं. बापाला समोर बघुन सजनीला आपल्या नागया देहाला झाकण्याची घाई करावी लागली. अण्णांच लक्ष त्या देहावर जाताच त्यांना कधी स्वप्नातदेखील वाटले नव्हते कि आपल्याला आपल्याच मुलीचा नग्न देह बघावा लागेल. त्यांचा राग मस्तकात गेला!
आपल्या लाडक्या मुलीने आपल्या रसरसलेल्या जवानीचा रस कोणालाही पाजायला सुरवात केली कि काय? आपल्या ईज्जतीचे धिंडवडे ह्या पोरीने काढावे. ईज्जतीचा पार धुव्वा उडवावा?? ही ईज्जत कमावण्यासाठी मी काय नाही केलं आणि आज हीच पोरगी माझ्या.... त्यांचे डोळे रागाने लाल बुंद झाले. त्यांनी सरळ अर्धवट कपडे घातलेल्या सजनीला पायातल्या वहाणांनी तुडवलं. सजनी किंचाळत होती.
कपडे घेउन पळालेला पतंगराव झाडाच्यामागे उभा राहुन पाहात होता. आपल्याला वाचवण्यासाठी सजनी मार खातेय हे पाहुन त्याला स्वतःवर राग आला. तिला वाचवण्यासाठी त्याने बाजुला पडलेली ओल्या झाडाची काठी उचलली आणि अण्णासाहेबांच्या डोक्यात घालणार तोच सजनीने त्याच्यावर झेप घेतली. त्याच्या हातातील ती काठी तिने लीलया वरच्यावर झेलली आणि त्याच्या कंबरेत लाथ घातली. पतंगराव धडपडतच खाली पडला.
अण्णांना आपल्या सजनीचा निडरपणा माहित होता. तिच्यातील चपळपणा पाहिला होता. सजनीच्या उफाडाच्या छातीवर दुपट्टा टाकत ते म्हणाले,
"तु एवढी हिंमतवाली आहेस. तुझ्या एकाच लाथेत तो धुळीत पडला तर अश्या फालतु माणसाच्या हातुन आपल्या हिच्यासारख्या देहाची वाट लावुन घ्यायला निघाली होतीस."
तिच्या डोळ्यांत टपोरे पाण्याचे थेंब टचकन आले, "अण्णासाहेब... मी..." असे म्हणत तिने आपल्या बापाला मिठी मारली.
अण्णासाहेब येताना तिच्या छबल्याला घेऊन आले होते. त्यांनी आवाज दिला "छबल्या... छबल्या...." पण ते वारु जागचं हाललं देखील नाही. हे पाहुन झालेल्या प्रकरणाचा विसर पडुन सजनीला हसायला आले.
"काय गं काय झालं हसायला?"
"काही नाही अण्णासाहेब तुमच्या आवाजाला सारं गाव वचकुन असतं पण... पण माझा छबल्या...." तिनं बोलायचं टाळलं.
"हो हो आम्हाला माहित आहे कि हा छबल्या फक्त सजनीचंच ऐकतो. तो आम्हाला देखील जुमानत नाही. मार त्याला हाक. आपल्या मालकिणीचा आवाज ऐकुन कसा धावत येईल बघ...."
सजनीनं तिच्या लाडक्या वारुला हाक मारली, "ए छबल्याऽऽऽ..." तिचा आवाज ऐकताच त्या पांढ-याशुभ्र वारुने आपले पाय वर करत खिंकाळत तिच्या हाकेला प्रतीसाद दिला. तो जवळ येताच ती उडी मारतच त्यावर स्वार झाली. ते वारु वा-याच्या वेगाने वाड्याकडे धावायला लागलं. दोन्ही घोडे वाड्यापुढे उभी राहिल्यावर एका दुस-याच घोड्याचं खिंकाळण ऐकु आल. वाड्याबाहेर फार जुनाट झाडाला तो घोडा बांधला होता. घोडा मस्त ऐटीत उभा होता. घोड्यांचा आवाज ऐकुन वाड्याचा रखवालदार धावत आला.
"काय रे, हा घोडा कुणाचा?" अण्णासाहेबांनी विचारले.
"रानगावचे भुजंगराव पाटील आले आहेत. वाड्यात बसलेत मालक." रखवालदार म्हणाला.
रानगावचे पाटील? एवढी मोठी आसामी आपल्या वाड्यात का आलेत? कशासाठी? ते धावतच वाड्यात गेले. वाड्यातील बैठकीत भुजंगराव खाली गादीवर लोडाला टेकुन बसले होते. बबनरावांच्या बायकोने त्यांना दुधाचा ग्लास दिलेला ते सावकाश पीत होते. बबनरावांना आलेले पाहाताच त्यांनी लांब केलेले पाय जवळ घेत मांडी घातली. त्यांची ऐटबाज शरीरयष्टी आणि रुबाबदार पर्सनालिटी बघुन बबनराव दिपुन गेले.

[rajsharma]

"बबनराव, आपल्या वाड्यात येणं केलेय आम्ही." पाटील म्हणाले.
"आनंद झाला पाटीलसाहेब! आपल्यासारख्यांचे पाय आमच्या घराला लागले." त्यांच्या बाजुला बसत बबनराव म्हणाले.
"आम्ही जास्त वेळ न घालवता महत्वाच्या विषयावर येतो. आपणांस कॉलेजमध्ये जाणारी एक मुलगी आहे, असे ऐकलेय."
"हो आहे ना. बोलवु का तिला?" बबनराव तिला बोलवायच्या उद्देशाने उठत होते.
त्यांना बसवत पाटील म्हणाले, "बोलवायची गरज नाही आम्ही पाहिलीय तिला. जरा तिखट मिरची आहे."
"असे काही नाही पाटील. जरा तरुण वय आहे म्हणुन..." बबनराव म्हणाले.
"आम्हाला तिच्या बाबतीत अनुभव नाही. पण गावातल्या एका नातेवाईकाने सांगितल्यावर म्हटलं बघुया तरी म्हणुन आम्ही तिला बघायला गेलो होतो कॉलेजमध्ये. तेव्हाच ठरवलं कि आपल्याकडे येउन रीतसर मागणीच घालु म्हणुन आलो आपल्या भेटीला."
"भुजंगराव असे असेल तर आमची सजनी तुमची पत्नी म्हणुन देण्यास आम्हाला आनंदच होईल." त्यांच्या मनात विचार चालु होते कि नाहीतरी हि त्या पतंगरावाच्या नादाला लागुन आपल्या तोंडावर काळे फासणारच होती. यापेक्षा एवढ्या मोठ्या माणसाबरोबर लग्न केले तर कायमची सुखी तरी होईल पोरगी.
"बबनराव, आपली मुलगी आम्हाला पसंत आहे. पण तिचाही विचार घ्यायला हवा. तिला आम्ही पसंत आहोत कि नाही, हे कळायला हवं? बोलवा सजनीला."
पाटलांचे ऐकुन बबनराव बुचकळ्यात पडले कि आता ही पोरगी हिने जर पतंगरावाचा विषय काढला तर... काय होईल? ते घाबरतच तिला बोलवायला तिच्या रुममध्ये गेले. आत जाताच त्यांनी सजनीचे हात हातात घेउन तिला पतंगरावाला विसरुन जायला सांगितले. मग तिला कळले कि बाहेर पाटलांनी तिला लग्नाची मागणी घातलीय.
सजनी बापाला म्हणाली, "मला पतंगराव पसंत आहेत. तर मी कशाला त्या पाटलाला बघु...."
"अगं पोरी तो तुझ्यापेक्षा वयानं लहान आहे." बबनराव काकुळतीला येउन म्हणाले.
"वयाने लहान असला म्हणुन काय झालं? शेवटी एक पुरुषच आहे नां? शिवाय मी पतंगरावाच नग्न शरीर पाहिलयं आणि माझं उघड शरीर..." आपल्या सौंदर्याचा गर्व चढलेली सजनी बापाला असले बोलायलादेखील मागेपुढे पाहात नव्हती.
"सजनी... कोणाजवळ बोलते आहेस याचे तरी भान ठेव. असले पापाचे बोलणे तुला शोभते का?" बबनराव चांगल्याच कैचीत अडकले होते.
बराच वेळ झाला पण बबनराव बाहेर आले नाहीत म्हणुन पाटील उठले. सजनीने त्यांना बघायला येउ नये हा त्यांचा अपमान होता. पण सजनी त्यांना आवडलेली. त्यांना तिला हातची जाउ द्यायची नव्हती. ते सरळ तिच्या रुममध्ये गेले. सजनीने त्यांना पाहिलं आणि तीचे डोळे त्यांच्यावरच खिळले. मूर्तिमंत मदनाचा पुतळा. त्यांचे ते रुबाबदार सौंदर्य पाहुन तिचे हृद्य घायाळ झाले. ती लाजली. भुजंगरावाबद्दल तिच्या मनात, तिच्या हृद्यात प्रेमाचा अंकुर फुटला होता. एवढं ते मर्दानी सौंदर्य होतं.
पाटलांच्या डोळ्याला डोळा भिडवत सजनी अण्णासाहेबांना म्हणाली, "अण्णासाहेब... त्यांना सांगा मी लग्नाला तयार आहे."
एकाच आठवड्यात लग्नाचे फटाके वाजले होते. सारा खर्च भुजंगरावांनी केला होता. नवरीच्या पित्याकडुन काही घ्यायचे म्हणजे त्यांना भीक मागण्यासारखे होते.
सजनी भुजंगरावांची, रानगावची राणी झाली. पाटलांच्या वाड्यात तिचा दरारा सुरु झाला. रात्री शयनकक्षात कामदेवासारखा साथीदार, चांगल्या खाण्यासोबत पिणे... तिच्या जवानीला चांगलीच मस्ती चढली होती.
भुजंगराव चांगलेच रसिक होते. त्यांच्या बेडरुममधील भिंतींवर श्रृंगारीक चित्रे लावली होती. गोपी यमुनेवर वस्त्रहीन अवस्थेत स्नान करतात आणि कान्हा झाडावर बसुन त्यांचे स्नान पाहातो. दुस-या चित्रात एका स्त्रीचा साजश्रृंगार करताना तिच्या छातीवरचा ढळलेला पदर आणि त्या पदराखाली ती उठावदार नग्न मोकळी स्तने... त्या स्तनांचा फुगीरपणा, त्यातुन जाणवणारी मादकता..... अनेक चित्र त्या भिंतींवर टांगली होती.
सजनी जेव्हा त्या शयनमंदिरात आली तेव्हा तिच्या दोन पायांमध्ये पाझर फुटला. भुजंगरावाला कोणत्या आसनात तृप्त करावे... किती ही श्रृंगाराची आसने... ती आसनं बघत असताना भुजंगरावाच्या हाताचा विळखा तिच्या कंबरेभोवती पडला. त्यांच्या भरदार बाहुपाशात ती विसावली. जरी ती पतंगरावाच्या मिठीत नग्न होऊन पडली होती तरी तिला अजुन शरीरसुखाचा अनुभव नव्हता. म्हणुन ती बावरली होती. तिच्या तोंडुन शब्द फुटत नव्हते.

[rajsharma]

तिच्या मादक देहाला आपल्या बाहुपाशात घेत पाटलाने तिच्या छातीवरील दोन उभारांवर आपले हात हळुवार फिरवले. तिच्या नाजुक ओठांच्या कमलपाकळ्यांवर आपले बोट फिरवत आपल्या ओठांनी त्यांचे चुंबन घेतले. चुंबन घेताना त्याच्या गरम उष्ण श्वासांची तिला तिच्या चेहे-यावर जाणीव होत होती. त्यांनी त्यांच्या शयनकक्षातील मादकपणा वाढवण्यासाठी भिंतीवरील चित्रांवर झोत टाकणारे दिवे सुरु केले. ते दिवे सुरु होताच त्या रुममधील वातावरण एकदम धुंद झाले. सजनीला भुजंगरावाच्या रसिकपणाचे कौतुक करावेसे वाटले.
एवढं रसरसलेलं तारुण्य जवळ असताना कोणाच्या डोळ्यात त्या लावण्याला भरभरुन पाहायची लालसा उठणार नाही. भुजंगराव तर साक्षात मदनाचा अवतार होते आणि सजनी तर सांगायलाच नको... काय ते लावण्य... काय ते उभार... मागुन तिचे ते दोन मदनाचे कुंभ... तिचे वर्णन करावे तितके कमी होते.
अश्या मादक देहाला त्या रावाने आपल्या बाहुपाशात कसले असताना सजनीच्या तोंडुन एक सुखाचा सित्कार उमटला. तिला रावाने अजुन आपल्याला जोरात आवळावे असे वाटले. तिच्या छातीवरील कबुतरांच्या चोची त्यांच्या भरदार छातीवर चोची मारत होत्या ईतक्या त्या कडक झाल्या होत्या. भुजंगरावाला खरे म्हणजे नऊवारी मधील बाईच जास्त आवडे पण आज लग्नाची पहिली रात्र म्हणुन ते सजनीला काही बोलले नाहीत.
त्या दिव्यांच्या मंद प्रकाशात लावण्याची पगर्विता आज त्या भुजंगरावासमोर हळु हळु नग्न होणार होती. तिच्या मादक देहाचे दर्शन त्या मंद प्रकाशात जेव्हा भुजंगरावांनी पाहिले तर त्यांचे डोळे ते सौंदर्य आपल्या नयनचक्षुत साठवुन ठेवत होते. तिच्या शरीराच्या प्रत्येक अवयवाची ते रेखीवता पाहात होते. भुजंगरावानी तिच्या छातीवरील पदराला हात घातला. पदराआड लपलेले ते गिरेंबाज कबुतर त्या चोळीत जबरदस्ती डांबुन ठेवल्यासारखे वाटत होते. त्यांची ती होणारी फडफड पाहुन त्यांच्या जीवाची घालमेल होत होती. तिचा उर धपापत असल्याने ती कबुतरे फडफड करत पण संथपणे वरखाली होत होती.
त्या उन्नत स्तनांना मुक्त करण्यासाठी त्यानी तिच्या चोळीला समोरुन असलेल्या हुक्सना हात लावला तसे छाती फुगुन ते तटतटुन तुटायचे बाकी राहिले होते. तिच्या स्तनांना जरासा स्पर्श होताच सजनीच्या तोंडुन पुन्हा एकदा सित्कार निघाला. तिने आपला खालचा ओठ दातांनी चावत त्याच्या हातांना आपल्या स्तनांवर दाबले. भुजंगरावाचा भुजंग त्यांच्या दोन पायांमध्ये फुगला होता. त्यांनी तिच्या चोळीचे हुक काढून तिच्या उरोजांना उघडे केले. आतमध्ये रेशमी धाग्यांच्या जाळीदार ब्रामधुन तिच्या उत्तेजनेने फुगलेल्या स्तनांचे दर्शन होत होते. त्यांची ती टोकेरी बोंडे त्या जाळीला धडका मारीत होती.
त्या जाळीदार ब्राला हलक्या हातांनी काढत त्या उरोजांना नग्न केले. त्या स्तनांचा गोलाकार भाग पाहुन त्याचा जीव वेडावला. त्या गोलाकार भागावरील ती हलक्या बदामी रंगाच्या चोची वर उठुन त्याच्याकडे बघत होत्या. त्या रसरसलेल्या पाणीदार बोंडाना बघुन त्याच्या काय कोणाच्याही तोंडाला पाणी सुटले असते. तिला आपल्याजवळ खेचत तिच्या पुष्ट स्तनांमध्ये आपले तोंड घुसवले. तो स्पर्श आज सजनीच्या हृदयात सप्तरंगी सुखाची उधळण करत होता. त्या गुबगुबीत स्तनांना हलकेच दाबत त्या बदामी बोंडावर ओलसर जीभेचा स्पर्श करत तिला आपल्या अंगावर ओढुन ते पलंगावर पडले.